Alle inzendingen over Pijn OR echo OR heelal

Er is geen maat die ik in u niet vind. Gij zijt de berg en gij zijt ook het grein, Gij zijt de aardwoning en het hemelplein, Gij zijt de vader en gij zijt het kind. Ik heb mijn ogen die u zien, maar blind Zie ik u ook: in mij het bloedgedein Is zozeer u als de eindeloze trein Van vormen, die nooit eindt en nooit begint. En 't vormenloze…

aarde Ik leg mijn lichaam neer in't water en geniet van de streling van tederblauwe druppels Ik leg mijn lichaam neer in de wind en vlieg mee met de vrijheid van een helderwitte zwaluw Ik leg mijn lichaam neer in jouw herinnering en begrijp de grijze breekbaarheid van jouw liefde Ik leg mijn hart neer in het jouwe en bewaar de echo…

Door diepe dalen weerklinkt in jouw stilste lied een verloren stem.…

How come the air is speaking- How come I hear the same- My words must've dared the sky- In this silly game- My voice - called you more than once- I wander you to hear- For me as daily breakfast- Calling for my dear- I know the gods to listen- Their houses in the sky- For they are still repeating- My words to testify.…

ik stond daar en sprak zo maar woorden die kwamen ze bliezen zich gewoon naar buiten iets wat ik niet had bedacht en zeker niet na kon fluiten ze klommen kennelijk omhoog kaatsten in het licht van ogen; de echo van jouw ruimte ik doe maar wat laat gaan dat komt voel me niet bedrogen jij wel?…

ja het doet ertoe wat komt en blijft hangen als avondlicht de lange aftiteling van een gedicht het naspel waarin je verschijnt en langzaam weer verdwijnt het eind van de dag de echo van het licht een laatste oogopslag…

De echo van je verleden komt altijd terug…

Mooie beelden aan me voorbij zie komen dan is het net of ik een echo hoor klinken met bekende stemmen uit een ver verleden ze komen mee op de vleugels van een vogel die wordt gedragen op golven van de wind ik vang ze op voel me weer even: een kind.…

ben doodop mijn geest doolt door het niets murw geslagen kom ik ten ijs stuurloos de kilte trotserend onder mij het donkere niets krakend en steunend hoor ik met beangstigend geluid de echo het verleden peilen met onder elke bladzijde mijn paraaf... Elinora, 22 december 2010…

geuren zoet komen tevoorschijn vanachter een muur Zij die deze nacht de tekst godzijdank waarachtig leest Tussen ruimtes ligt een verscholen tijd centrum in dit labyrint maakt eindelijk vrij Pretogen breken kettingen en keten en niemand die nog lijdt golven breken een laatste keer in het onderbewustzijn vanaf vandaag vliegt enkel nog een echo…

Stoffelijk niet van deze wereld verankerd in hart en nieren levendig in volle weerbaarheid, geen diepe smart, een sterke eigenheid valt niet uit de toon onmiskenbaar consequent voorafgaand aan een zekere dood ontsproot zich het dichterlijk talent een eigenschap waarvan iedereen genoot waarin een creativiteit wordt herkent had hij niets…

Ik hoor de echo van het heden Die mij vertelt wat ik nu moet doen Maar ik zie ook een schaduw naar het verleden Die mij herinnert aan wat ik heb gedaan De echo is luid en duidelijk Hij geeft me richting en kracht Maar de schaduw is zacht en vaag Hij maakt me soms angstig en zwak De echo en de schaduw zijn beide deel van mij Ze vormen mijn identiteit…

aldoor verwachten is trachten een onthecht verleden, al dan niet gewild, in pijn te hervinden en verschijnt verlatenheid opnieuw als het sterven dan herleeft en mijn ziel zich spiegelt aan de blinde linde zal nimmer de dolende echo vergaan die het verlangen in de toekomst weeft…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

soms zie ik in je ogen de schemerende einder als grens van het heelal waarachter woorden vallen al mateloos matig in getal traag verdampend in een onzichtbare meander en kennelijk onlogisch slingerend rijgend; de vlakke echo spiegelend van wie dan ook of jij, de ander op de schouw tikt de pendule weer de herinnering uit jonge jaren…

prozawoord heelal zou heel 't al omsluiten? kom nou toch dichter ----------------------------- © Jan Bontje 1997 / 2003…

angsten doen het duister winnen vallen de sterren bij nacht ter buit schijnt de maan echt buiten zinnen schreeuwt de zon het brandend uit beweegt tussen de hemel en aarde veroorzaakt springvloed in de zee draait zo om normen en waarden trekt iedere planeet met zich mee de regenboog spant haar snaren het wezen dat het nog niet bevat…

Wanneer de zon niet meer schijnen zou de ondergang verleden tijd de maan me niet meer bijlichten wou de sterren veel te zijd als de ochtend donker blijven moest de dag steeds eender verliep het duister alleen nog maar telde de aarde zichzelf als vernietiging telde wanneer de zon niet meer schijnen kan er gebrek aan zuurstof…

waakhond op een boerenerf met een bereik van één meter in de vorm van een waaier veilig in een met palen omgeven ruimte ontdaan van zijn problemen die optreden bij het verlaten van de biosfeer en alles wat verband houdt met een lichtblauwe kleur in een geprojecteerd beeld kan men licht verdwalen vrijwillig verduister ik mijn eigen verdwijnpunt…

Tussen hemel en aarde Schijnt de zon De zon met haar schone stralen De wind met haar schrille fluit Het heelal is oneindig Tot nergens, of overal De tijd staat eeuwig stil De hemel opent haar poorten Zegevierend liefde en geluk Het heelal is eeuwig…

wat ik wil zeggen is niet zo veel wat ik wil uitleggen is maar een deel ik wil je zeggen wat ik voor je voel en uitleggen wat ik daarmee bedoel laat me het zeggen zeg niet hou op laat me uitleggen waarom ik niet stop in het grote geheel ben ik maar een deel hoef niets te zeggen niet uit te leggen wat ik bedoel als ik voel…

jij straalt kleurt licht in hemelse vormen je lach geeft sterren een plaats in de ruimte in je ogen hangen nevels uit de eerste scheppingsdagen zij vragen de schoonheid van ons heelal levend uit te dragen…

richt schijnsel van de maan en zet je in het volle licht buig stralen van de zon tot warm hart en kleur je rood pluk goud uit de sterrenhemel en kroon je tot mijn heelal…

Nu dwalen ze tussen hemel en aarde met hun eigen verhalen daar in het heelal. In een ander bestaan ver van de aarde, maar ze geven ons kracht als er is een sombere dag.…

Ik kijk naar de hemel en denk aan al die planeten die in het heelal zweven. Zou daar nog leven zijn Net als op deze aard? Het is de grote vraag. Niemand die het nog weet al is er wel een vermoeden Maar niemand kan nog bevroeden Dat het werkelijkheid zal wezen.…

zekere mate van gelatenheid die mij van het grote wonder scheidt ik word nu met het licht betaald ik word de hemel ingehaald de engelen staan voor mij klaar maar waar kijken ze nu naar ze zien mij niet of doen alsof ik ben nu weer alleen maar om mij heen is weer dat vreemde licht ik weet het eindpunt is in zicht ik ben geheel en al in het HEELAL…

Hoe verder men keek, Hoe groter het leek -------------------------------------- uit: Vrijwel alle gedichten, 2004…

In het heelal is altijd wat te doen. Sterren, planeten razen door elkaar en moeten in banen worden geleid. Melkwegstelsels in kaart gebracht en onderhouden, clusters uiteen gerafeld. Altijd druk, altijd druk. En dan die reizigers, altijd hun geliefdes kwijt, altijd weer.…