Alle inzendingen over Schrijven OR Lezen

nog koud in golven verpakt rolden de eerste verhalen op een al lenteachtig strand hoofdletters schuimden in wit hun belangrijk bericht doken en vloeiden uiteen in vergeten zand wiste met kwistige hand onbelangrijke details alleen waar wind vat op kreeg bleef in stand hij joeg de hotspots wat verder het land op waar zij uitwaaierden…

Lezen, genieten van fijne woorden in tedere verzen verweven. Schrijven, ja graag zin en liefdevol invulling mogen geven. Iedere letter een nieuw begin van een voor mij waardevolle zin.…

Het is heel opmerkelijk te merken Dat heel veel mensen zich denken Te kunnen veroorloven een mening te Hebben over anderen En, als ik het toespits op het schrijven, Zeg nu eerlijk, is iedere oprechte uiting Van eigen gevoelens niet per definitie Literatuur?…

ik schreef met mijn donkere pen schaduwde lichte letters met een krullig accent wist mij in contrasten te verbergen verboden emoties liet ik zo schriftelijk sterven in cursief kon ik mij niet staande houden op mijn verlegen aard wilde niemand bouwen nooit heb ik iets onderstreept de nadruk moest liggen bij degene die het leest…

In de vlucht van je gedachten trek ik door tot aan de lijn mijn taal geef ik je aan de conclusies zijn voor jou, maak ervan wat jij erbij denkt schrik niet, oordeel voor jezelf het leven van een ander stuurt makkelijker dan van jezelf. Ik zie gedachten in jouw hoofd ze komen er niet uit onvoorspelbaar, het gedrag van mij, tekenend trek…

ik stuur mijn boodschap met de wind een witte duif draagt letters die jij zo kleurrijk vindt storm en regen trotserend laveert zij op instinct opgetogen rol jij de boodschap uit van boven in zinnen mag ik jou op afstand nog steeds beminnen ik zie je lach weet dat jij mijn kaartje hebt verwacht…

hij is een gebruiker misbruiker als het moet een fnuiker af en toe van zijn talent en hij weet wel dat het went het weten, het vergeten het voelen en het woelen doorheen de tijd hij is een oele al beseft hij telkens hij zijn hoofd ter ruste legt dat de wereld die hij kent enkel ontkenning kan betekenen buiten, daar ligt alles klaar om…

Zo heb ik dan zeven woorden geschreven Daar is het niet bij gebleven Ik schrapte de eerste vier Die waren hier niet nodig En je begrijpt het al zeven als getal was nu ook overbodig Woorden geschreven Daar kan ik mee leven Maar moest het zijn dat “geschreven” je stoort Houd het dan bij dat ene woord…

Het vermoeden in mijn vingers reageerde met overdreven drift; als zouden zij kunnen spreken, om al hun overtuigingskracht aan te wenden en zich te richten naar brabbelende monden en samenzweerderige gehoorgangen. ... en zie, ik was alweer aan het schrijven in een hallucinante bezwering.…

wat in zwart geschreven staat de woordstatus heeft gehaald om op papier te komen is niet het gewone leven maar een eenvoudig surrogaat een betonskelet de slaapkamer zonder bed of hoe een bos met gekapte bomen nog ooit van lente en zomer kan dromen jij bent mijn lezer en de zinnen stylist creëert met witregels kleuren in dit gedicht…

ik heb gewikt en gewogen kijkend van beneden naar boven nog maskeer ik mijn onzekerheid adem warmte in woorden die niemand wil horen kleur zinnen die ego’s nooit zullen beminnen ondanks hun bekende edelmoedigheid heb vaak op op lange tenen getrapt in het spoor bijster zijn maar zonder opzettelijk venijn open treed ik naar buiten…

zoveel letters zonder strekking manke taal zonder moraal kreten zonder samenhang egocentrisch klankkabaal waar zijn ze gebleven woorden die oprecht verbinden zin die aangrijpt en beweegt mens die meedeelt om te delen niet alleen zijn anus leegt nauwelijks wordt er nog getaald naar de voorkeur van de lezer daar wordt overheen gebraakt…

ik heb stenen gevormd tot mijn alfabet schik ze tot woorden in zinnen van universeel gebed kleur strofen met emotie voeg witregels toe in perspectief licht en schaduw zijn in te passen als contrasten mijn werkelijkheid kent vele talen lezen en schrijven openen alle verhalen want tijd heeft de stenen gespaard hun geheimen…

over de toetsen vlogen in een weergaloos spel van snelheid en souplesse een staccato rood touche van gelakte nagels bracht leven in de brouwerij van woorden tot bruisende zinnen het is probleemloos spelen in de eigen lettertuin zonder visuele controle van ogen die met een dromerige lach in de verte kijken om daar boeken te lezen…

ik weet dat het zomaar uit de bomen valt in allemaal losse delen het kan me ook niet schelen ik puzzel ze wel tot gedicht maar een gezicht zonder ogen of liefde zonder pijn een misdaad los van mededogen kan onmogelijk het plaatje zijn want het laatste stukje dat de puzzel completeert wordt altijd door de lezer geoffreerd…

Ik, schreef de dichter in zijn gedicht zonder te beseffen dat er lezers zijn die er klakkeloos van uitgaan dat hij zijn eigen hoofdpersoon is Ieder heeft een rol te spelen - een schrijver evenals een lezer Ik beval, schreef hij dus over haar maar een lezeres uit Gent sprak hem bestraffend toe: dat kan niet, je bent een vent…

heb altijd geschreven kijk naar de mensen om mij heen waar zijn mijn boodschappen gebleven de stukjes hemel die ik gretig deelde voel ik soms in een warme hand de schouderklop en tranen lees ik in verhalen uit verwaaide sporen op het strand veelzeggend blijft de stilte die in dialoog nog echoot nadat wij al lang uitgesproken zijn…

Ik lijk alleen nog voor mezelf te schrijven ik duid dat niemand euvel schrijven, maar ook lezen is het beklimmen van een heuvel zo is het en zal het altijd blijven.…

ik wilde je schrijven op flinterdun papier maar mijn lichtgewicht woorden wilden niet beklijven op wit a-vier schreef zonder schaduw met mijn witte stift het contrast was te lezen als je dat tenminste zag ik wist dat je vingers langs letters gingen om warmte en emoties te vangen die daar achter bleven hangen op het eerste gezicht…

mag ik ruimte nemen letters zwart parkeren op dit witte vlak wil ze wel centreren zodat ik niet meteen alle beginposities pak maar eigenlijk ontstijgt de inhoud het dun geschept papier want driedimensionaal leest u altijd mijn gedichten hier…

het lezen begon waarschijnlijk bij wat vogelsporen van een waterkoet in de sneeuw wist je dat die er niet was wel was geweest en hoe lang niet kon je waarschijnlijk ook zien de mate van een verleden tijd we lazen allang voor we konden schrijven het schrijven begon met wat krassen op een mosselschelp hebben we gevonden…

de roman uit het gedicht geschreven en de muziek afgetikt wat er nog rest is de stilte die hoe paradoxaal zich zó goed leent voor het lezen van een roman het schrijven van een gedicht of het luisteren naar een mooi stukje muziek…

in zon verdwijnen langzaamaan de woorden stromen zinnen onsamenhangend uit het kabbelend water tevoorschijn maar schrijven gaat uitstekend in meanderend schrift is het midden constant zijn hoogte en diepte extravagant is de inhoud in contemplatieve rust als de drukste golfjes zijn gesust en schoonschrift onder de luchten weer…

Het boek ligt er vergeeld bij het lijkt ongelezen dan komen er letters vrij en maken nieuwe woorden ze zijn zwaar, vallen uit het boek woorden altijd op zoek.…

ik bots en breek met ijs schuur groeven in de schuine kanten schots en scheef onwijs schrijf voegen uit mijn lezersklanten laat je maar raken in je breekbaar taalverstaan ik zal je pootjes haken met jouw tranen ben ik niet begaan houd je maar doof stop mijn teksten in de pot in het lezen heb je al jezelf gegeven en voor de…

Ik zal mijn dood niet zien in de laatste seconde als mijn lichaam neerblijft. Ik zal niet weten hoe kracht van het liggen naar het dromen wegdrijft. Ik zal niet zijn die ik was als de dood mij leegdroomt en tot de laatste leden stijft. Maar dit verwart mij het meest: het oog dat nu leest, zag nooit de hand die nu schrijft.…

Ik moet wel schrijven zoals jij leest een ontleding van wat ik ingewikkeld voel wat ik samengebald zie: een oude man op een fiets die naar huis verlangt en kijk - jij ziet hem oud en op een fiets en dan pas dat hij naar huis, ja en verlangt.…

ik schrijf maar vaak willen mijn woorden niet hun ware betekenis onthullen dan kan ik hun bedoeling niet ontrafelen regelmatig zelfs het schrift niet lezen ook de titel die mij was ingevallen verdween in de letterbrij omdat fixeren vrijheid kost een klein excuus aan de lezer voor het gebrek aan concentratie oorzaak is…

Ik zal je schrijven Als ik voel dat je er bent Ver weg Maar tegelijkertijd zo dichtbij. Mijn woorden zou je lezen En weten Dat ik tijdens dat moment Zoveel liefde voel Terwijl je naar dezelfde maan kijkt.…

Als ik dan ineens de drift kreeg om een nieuw gedicht op te schrijven, dan greep ik naar mijn pen en notitieblok en ik schreef maar wat heen en als er dan een geheel en iets nieuws te lezen stond, dan had ik toch iets te vertellen wat nieuw en waardevol scheen.…