Alle inzendingen over Sneeuwval OR Wegen

zoals zij ongerept haar eigen schoonheid schept waarom mijn ogen aan haar vlokken kleven en ik wat langer door het venster staar de roerloze wereld nog even onbetreden laat nog ongeschonden stil verzonken…

In onze slaap gaan wij tot God terug. Ontwaakt, begrijpen wij opnieuw te zwerven. Het leven houdt ons tegen tot wij sterven. Dan keren wij voorgoed tot God terug.…

Ons lichaam rust wanneer wij eindlijk slapen, Maar meer de ziel van het langdurig waken. Dan rijst zij traag uit haar kortstondig thuis Om tot de droom, die leven heet, te ontwaken.…

Van dag tot dag, om onze weg te korten, Maakt God het leven, onze weerstand, stuk.…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

reiger kom mijn liefste ik mis je altijd langs de vaarten lopen koeien en mensen dat zal dan wel Nederland zijn zo laag zo laag het land wat een onzin we zijn kantoren en snelwegen die kloppen in hun aderen vol bloed van de muziek we zijn gek van muziek elke song in onze auto kan ik voor altijd blijven zitten, sneeuwval…

altijd hetzelfde liedje de belichaming van leegte zoals ondergaande zon aan de randen van sneeuwval met van die roze luchten die neigen naar okerkleurig ons werd verzocht vertrouwelijk te houden niet te zingen tijdens de hoogmis want stel je voor het scherm op zwart cyberaanval, een refrein, couplet ik liep weer in een hinderlaag…

Het was nogal koud door de sneeuwval: er kleumde een sneeuwvlokjestweetal, waarvan er één zei: 'ga eens dansen met mij!' - En meteen ging het stel naar een sneeuwbal. Met ijsbloemen nog op de ramen was 't koud, toen de vlokjes er kwamen. Elkander omarmen kon beiden verwarmen. Al dansende smolten ze samen.…

Vaak zie ik ’s zomers vrouwen manoeuvreren, zwaarbillig zwetend op hun fiets. Dat kan nadenkend stemmen en zo peins ik dan hoe of ik later wil reïncarneren. Als architect, als arts, als man van adel, desnoods als aap… maar nóóit als dameszadel!…

zicht komt verrast haar bovenal Haar gedachten en wensen geprojecteerd op een scherm met een bemoedigende boodschap: "Doe hier je voordeel mee' Hiermee gaat Angst gesterkt op weg niets is meer onmogelijk zij realiseert ze een voor een niets kan haar meer stoppen…

Ik ben nog op weg en toch al aangekomen in liefdes stilte. De wegen kwamen tenslotte alle samen in de omhelzing. Als de weg weg is, is er de grote stilte die liefde fluistert.…

----- DEN HAAG - De problemen op het spoor door de sneeuwval zijn niet acceptabel en niet voor herhaling vatbaar. „Dit nooit meer”, zei minister Camiel Eurlings (Verkeer) woensdag in de Tweede Kamer.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Dwaallichten, zwalkend als dolende zielen, zochten wanhopig hun weg naar de winst, de glans van het brons spoelde weg van hun hielen - de schim van hun trots meegevoerd door de wind.…

Mijn tuin bepoederd met glinsterend wit kristal in één nacht veranderd door 'n fijne sneeuwval in een betoverend mooi wintersprookje. De treurwilg in wintertooi tot het kleinste stronkje het gammele tuinhekje met een wit kanten randje. Het vogelhuisje een waar paradijsje voor vinkjes winterkoninkjes en sijsjes.…

de ander reist over onzichtbare wegen naar me toe, snelle sterren aan de hemel van mijn gedachten…

scherpe, gouden randen, benemen mij geraffineerd de adem van de zomer, als dode vlinders vallen bruingele bladeren, dwarrelend weggeblazen door een stoere noordenwind Elk jaar opnieuw weet ik dat dit moment komt, het moment dat de zon zijn kracht verliest, dat het noordelijk halfrond gaat verkillen en elke hartstocht koelt bij de eerste sneeuwval…

doorgeleefde tafel en daaronder rusten slechts m’n voeten, warm in luchtdoorlatend wol er liggen zwarte dagen rond wat oude tijd waar vogels zwijgen, als de wind weer kille tonen fluit reten -vol met stof- vergeten dat het helder was en dat rauwe korrels zand een schurend ritme maakten overal zucht lente zelfs toen bomen eerst nog sneeuwval…

Ik zie je gaan in de verte herken je tred voel 'n traan Dichterbij 'k wil sneller lopen nog even voelen eens hoorde je bij mij 't Verleden komt terug waarom zoek ik 't op de toekomst ligt open loop ik nu té vlug 't Verleden is geleefd vooruitkijken 'n nieuwe start wie vindt de weg naar mijn hart ?…

Stil loop ik door de nacht over hard bevroren sneeuw de weg even kwijt de maan verlicht mijn levenspad en helpt me zoeken naar de gulden middenweg…

Je leerde me te leven op eigen benen te gaan staan mijn weg te bewandelen die vrijheid kon ik aan ook was er veel vertrouwen het leven leek een feest nu moet ik constateren dat dit een farce is geweest mijn levensweg gaat verder niet langer meer die pijn de liefde zal me leren dat het ook anders nog kan zijn…

Op de weg naar morgen zijn wij de reizigers van vandaag, zoekenden in het diepe duister naar het licht van de nieuwe dag. Alleen, slechts op eigen kracht, overlevenden van de lange nacht.…

zit ze mijn moeder schouder aan schouder geluidloos scheef gezakt in de huiskamer van het tehuis haar handen in houvast om haar tas geklemd stilzwijgend schuif ik naast haar streel haar wang een glimlach opent haar gesloten lippen als haar hoofd zich langzaam heft dan ... is het moment voorbij nemen medicijnen haar mee weg…

Je bent al weg, ik had het kunnen weten. Toch ben ik weer gekomen, de zwakke schakel in jouw keten. Hoe kan ik jou vergeten? Je frisse lach, met werkelijk gevoel en altijd wetend wat ik nou echt bedoel. Na jaren van verdraagzaamheid en medelijden ben je niet hier. Je stappen zijn gezet.…

Weg wil ik, weg van jou, weg van de persoon waar ik zoveel van hou. Weg van de pijn, weg van het verdiet, voordat jij het ziet. Als dat alles weg is kan ik weer normaal leven, en jou opnieuw mijn glimlach en vriendschap geven.…

Dan loop ik met jou over wegen. Praten zachtjes, hand in hand over liefde, over leven tot de maan de zon vervangt.…