Alle inzendingen over Stervend OR Spiritueel

Als de donkerte zich op rukt tot aan de ramen en deuren van mijn huis, dan haal ik mijn kracht uit de luwte van het Morgenlicht.…

Na de lange innige omarming, het liggen op zovele zachte delen: schouder, arm, borst, buik, het horen van je donkere stem die geruststelt, als streelde hij gevoelige plekken heel, na het klaren van elkaar, het dutje, het opstaan, het weggaan, nadien breekt het grote zwijgen aan..... als werd ik alleen, op een mooi eiland achtergelaten…

De zee bedekte zowat het hele strand lopen kon alleen op de mulle rand langs het duin, de paal van de golfbreker zichtbaar nog, welig het sop als een dikke laag room, ruim, klodders en flodders die vlogen als vlinders. Blootsvoets waadde 'k me in zacht schuim, golfjes vierden talloze randjes en landschapjes die allen mochten zijn, daaronder…

Vanmorgen zei je: dat kan niemand je meer afnemen ik liep langs het strand de wind woei het niet weg de golven spoelden het niet mee het zand bedolf het niet de meeuwen konden het niet overstemmen integendeel alles leek het te willen aanzwellen zodat ik bleef, bleef zwelgen in de herinnering van mijn hoofd op je schouder, hoe dat leek…

Als ik mijn hart in het grote hart, mijn stem in de stilte leg zoals de druppel opgenomen door de zee, één wordt zodat 'k kan mee bevloeien, helpen groeien, dorst lessen, zwijgen en kan zeggen, er te zijn voor jou, mezelf, genieten kan mijn geluk doorgeven, want nog steeds... is er zoveel kleur, de bottels en de bessen, de ondergrondse…

De spiegel in de gang, en bij het bad, in de wc die spiegelen mijn ogen en mijn gezicht. De zee spiegelt de zon en haar stralend licht, een plas spiegelt wolken, een bomenrij, de volle maan of een stille zwaan. De sloot 's morgens de nevel. De pluimen van riet zie je nog scherper in 't water dan op 't land, en een korreltje zand…

Mijn geliefde, verberg je toch niet in mij. Laat je ervaren als nú de geuren rond de esdoorn en groei in mij, blij als de bloesem in mei. mijn hart is die Rococo-lotus tempel, dat innerlijk juweel waarin je woont. Waarom druk je niet op míj jouw stempel? Onrust en wellust verdwijnen snel, zelfs in mei. Wij zijn één. Het hinnikt hier... Ja…

Een heel leven verteld in een uur onder een parasol een leven bol en vol hulp, van ergens in rollen en ja de reizen van je vrouw en jouw zeilen, je boot net verkocht terwijl wij boten zien op het meer, de lieve meisjes in geel groen die ons serveren, aan het einde vertel je hoe ze de weg afreed. We lopen nu en je vraagt hoe mijn verhaal…

Het duurde lang voordat ze grondde Omdat ze in de hemel aardde Ze niet de duisternis aanvaardde Die in de Lichtrivier uitmondde Ze wist niet van ‘de zwarte zonde’ En hoe of die zich openbaarde Toen ze die eindelijk ontwaarde Was dat juist voor haar laatste ronde Daar ze alsnog haar taak aanvaardde Gelukte het haar zich te hechten Aan water…

In de beslotenheid van adem is het leven als een heraut die spot met eenzaamheid zijn hoongelach tekent een frons op het eindeloze voorhoofd dat de horizon voorstelt een god is nimmer te bespeuren de enige aanwijzing is een plek die overal en ergens is waar men nooit op zoek naar gaat daar waar men denkt te vinden wordt op ongeloof…

de dag dat er twee zonnen waren alle geschiedenis geschreven is alle vrouwen ontmoet al het zaad gezaaid de steen in het water gegooid uit de losse hand en veertig jaren terug in eindeloze cirkels slechts meegaan met de stroom als water om alles heen met een kalende kop en nog geen boeddhist wie zonder zonde is…

jouw pen raakt mijn ziel, vederlicht letters weven woorden in welsprekendheid die zachtjes landen in een literair gedicht dat zoet en mijmerend blijft zweven in de tijd woorden die als veertjes blijven liggen op mijn huid zo teer, zo fijngevoelig en zo licht maar die tezelfdertijd getuigen van gewicht hoe blank een ziel dat zoiets wonderlijks…

langs de vloedlijn van mijn binnenzee liggen diep kobaltblauwe veren kon ik engelen plukken uit de werkelijkheid dan zou ik het zeker weten: deze liefdevolle kleurrijke veren passen bij het engelenkoor van Cherubijnen…

als een fonkelnieuw beginsel hangt als gesponnen suikerspinsel het ochtendlicht tussen de bomen de draden zo precies geweven als in een ragfijn spinnenweb de puurheid overvalt me, ik heb het zo nooit eerder waargenomen het teer verspreide licht herken ik uit een voorbestaan waar eeuwigheid en tijd als vloed en ebbe samengaan ik ben een…

geen enkel begrip, blijft in wat jij doet alleen staan, zit daarom in een dip, maar er is veel kracht tussen de hemel en de aarde, zeg niet nee ik wacht, want daarvoor heeft het teveel waarde, een mens bezit veel meer als jij jezelf beter aanvoelt, je bent levenslang in de leer, zo heeft god het bedoeld, dus voel je niet eenzaam, spiritueel…

In sari gaat zij naar Den Haag of op visite in de abdij van Pont-à-Mousson. Thalheim vaart wel bij deze avatar. Ook in Antwerpen werpt zij graag een roos of lotus. De zaal is al gevuld met mystiek morgenrood. Tevredenheid verschijnt in borst en buik, genezend, alsof alle problemen verdwenen zijn. Eilandje van verstild geluk, verre van…

Zij is sterker dan betrekkingen verplichtingen aanwezigheid van andere zielen zij is geen orkaan of suikerspin zij is een kracht die zich al stromend verbindt.…

ik was even in ruste toen gefluister langs de oren blies en zei ga je mee mee met mij zomaar vliegend vlieden * wonderbaarlijk dat zij mij met vergankelijkheid suste ik wist niet dat het mijn geest was die zich zelve vaarwel kuste…

het metrostation - al jaren op mijn netvlies die stervende duif…

De stervende weg Naar onsterfelijk leven Heeft veel kruispunten…

Het oneindige verlangen Rust is geen gegeven Door belevenissen bevangen De eenwording is het streven Zoveel meer dan alleen het leven Een gegeven zonder rangen Een wereld zonder belangen Onvoorwaardelijk blijven geven Een verloren strijd Een gevecht zonder eind De waarheid die men mijdt Gedrag steeds ondermijnd Tot elke compromis bereid…

Het lied van de schepping spreekt nog altijd van bewondering in brullende stilte van de zee wind die dat zacht teweeg bracht het maagdelijk ochtend licht voor de geboorte van de zon de maan met al haar verschijningen in een heldere nacht meer kon er niet worden gedaan het is voldoende dit alles zien voelen en te ervaren dat goddelijk woord…

mijn gedachten aan alsof dat de wereld is waarin ik leef het is niet als een geestelijk bestaan daarvoor zijn mijn hersenen , voor zover aanwezig, te veel op dreef ja, wel is het zo dat ik door al dat denken er soms uitzie als een geest verbleekt turend achter mijn bril maar ik heb nog nooit een engel zien wenken die iets spiritueels…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

haar kleuren spelen altijd piano in de symfonie op het doek zelfs in zwart wit voelen akkoorden de woorden die zij spreekt op het linnen diep van binnen straalt het sterrenstof dat zij penseelt en zo spiritueel de aarde heelt nog is de schepping niet voorbij als bijna alle paradijzen zijn verdwenen zij woont er heel dichtbij…

Op mijn eenhoorn trotseerde ik de eeuwige jachtvelden waarbij velen het moesten ontgelden Ik maakte jacht op spiritueel bedrog, dat is waar ik tegen vocht Gefrustreerd hadden zij het genootschap de rug toegekeerd en werden gestimuleerd om zij die het licht wilden betreden de ziel te ontnemen. Hun laatste uur sloeg in het vagevuur.…

Stille nachten vol van donker, stervend geluid van het verkeer, sterren met hun ver geflonker en O, ik mis mijn lief zozeer Kale tijden vol van smarten, stervend geween zonder verweer, twijfels maken mij verward en O, ik mis mijn lief zozeer Lange dagen vol van wachten, stervend beeld dat ik vereer, 't eenzaam steelt mij alle…

gekwetst kreupelhout een gebrekkige liefde stervende natuur…

een gevallen blad teken van een stervende en maagd in wording…