Alle inzendingen over Stil verdriet

twaalf regels in een zondagse courant stiefvader brengt overleden kind naar het politiebureau zij was slechts twaalf lentes wat kan er in hemelsnaam zijn voorgevallen dat dit iemand deed besluiten de zon uit jouw gezicht te halen jij kleine meid in de bloei van jouw leven niets rest dan stil verdriet…

IK WIL HET NIET Ik heb genoeg aan mijn eigen Stille woede En stil verdriet…

ik wil je wel maar soms niet meer je hebt me zeer gedaan gekwetst gewond ja daar waar ik mezelf terugvond mijn kleine ruimte om te schuilen waar ik af en toe kon huilen mijn stil verdriet omdat de wereld holt en mij niet ziet toch reik je me de hand in je lach en ogen klimt je jochie weer naar boven…

Want als ze rollen langs m'n wangen begrijp ik toch eigenlijk niet: kwamen deze zilte parels voort uit intense vreugde of tóch m'n stil verdriet?…

Stil verdriet is nu mijn deel, en onvervuld verlangen vult mijn dagen. Ik zocht een warm lichaam, een stuk vlees voor mijn genot. Maar ik vond jou, de mens waarvoor ik sterven zou.…

Jij bent er, mijn verdriet als ik je vraag om haar te zoeken te zeggen dat het zo niet langer gaat om haar desnoods te smeken weer thuis te komen om haar te zeggen dat het missen mij te veel wordt mijn rust verdwenen is en er geen schoonheid is alleen maar stil verdriet en zeg haar dan dat ik intens gelukkig ben als zij maar…

iemand huilt een dal vol tranen in een zee van stil verdriet ik zal troostend woorden schrijven want te spreken lukt mij niet het zijn gedachten die mij doen zwijgen en mijn herinnering aan hoe het was en dat ik nooit genoeg kon krijgen van wat ik in jouw ogen las niemand wil de dag begroeten na een nacht van eenzaamheid ik zoek…

terwijl de wind gedachten draagt blaast de wereld mijlenverre tongen over zee duinenblond verkleurt tot natte korrels stil verdriet; het gaat zoals het gaat iets anders is er niet niet meer dan witte momenten in jouw oude dag niet meer dan een hand die liefde draagt, gestreeld langs diepe groeven (mama)…

verdriet…

Verlicht de lasten van vermoeiden verlicht een stil verdriet Doe dingen die je nodig acht en stel geen tijdslimiet...…

als betovering breekt in tranende ogen magie verdwijnt door stil verdriet de dag vervaagt gevangen in grijs verlangen naar morgen kleur overstijgt zal passie ontwaken in duizend tinten jouw traan gelaten verdwijnen in het niets en harten geraakt liefde omhelzen waar betovering breekt in magische ogen…

Ze heeft haar kind begraven samen met het stil verdriet niemand die het ziet terwijl ze blijven draven Ze zwijgt de stilte dood laat geen ruimte voor het lege ik ontwaak en laat achterwege te luisteren naar het bloot in haar ogen, te kijken naar het bloed in haar oor barrevoets in het slijk en afgeweken van het spoor Wat fluistert…

Voor wat me 't diepste raakt vind ik geen woorden; ik kan de rimpels van mijn ziel niet zien noch ook haar glanzen óp doen lichten door een lied; het stil verdriet dat me ook nu weer vergezelt wordt wel getemperd door een lieve najaarszon; maar hoe de vreugde ooit begon, ik heb er 't raden naar en schilderen kan ik niet, noch dansen doen…

Vandaag voelde ik iets sterven Iets dierbaars in mij ging dood Wat mijn hart lang koesterde Ging plots bederven Een plekje dat ik liefhad Een deurtje dat zich sloot Op het einde Weer een scheurtje In mijn glaasje Weer een barstje In mijn hartje Stil verdriet Weer wat vragen Weer wat tranen Weer wat pijn Dat niemand ziet…

Zoveel druppels die gevallen hier en daar tot beken gaan; zoveel tranen die vandaag ook stil verdriet lieten verstaan, maar de avond is gevallen en ook deze dag voorbij, heel de stilte van de uren slaat de weemoed op in `t hart en ik wou zo graag dat vuren van geluk en vreugde branden, dat de vrede in jouw handen iedereen bereiken kon…

Mooi is muziek geluk vinden in een lied van je één twee drie hop - sa - sa - of we dansen de latijns - amerikaanse cha - cha - cha - met gestolde gedachten bevroren tranen scherven van stil verdriet dwalen door winterwouden in woordschalen vergaren poëzie vol hoop geurende bloesem…

verdriet nog op zichzelf te lijken…

verenigd in één blik de zwaluw en de arend boven bergen, in een waterval van woorden gaf de zon haar warmte weg de wolken legden boorden rond de hoogste top, een witte waas vol stil verdriet vergeet me niet! ver-geet-me-niet haar blauwe ogen dragen tranen haar blonde haar, dat vonken schiet…

Hoe droevig is dit stil verdriet want hier op aarde ben je niet in de hemel geniet jij zoete spijzen tussen armoedzaaiers en dode wijzen wat fijn dat je toch nog aan me denkt en mij deze mooie kerstkaart schenkt ik zal in vrede deze dagen vieren met dank aan mensen en aan dieren hoe blij ben ik dat ik dit lees te lang was ik een eenzame…

In je hart zit stille haat stille haat met stil verdriet tranen stromen rond je hart maar toegeven wil je niet. Ergens ver weg weet je dat er een einde aan gaat komen dat de haat en het verdriet weer als tranen kunnen gaan stromen.…

aan de wandel droop de hemel alles duister verwaaide luister zong stil verdriet een droevig lied onophoudlijk in coupletten soms hield ik stil dan hield het even op het was te kil om te blijven staan pas na een sanitaire stop een poep een scheet te Petten met in de hand een bakkie pleur kreeg het bestaan weer kleur in het voorbijgaan…

Zie de bloemen op de heuvels waar de zon de dag verliet en nog met haar laatste kruintje stiekem over maailand spiedt Om daarna in zwart te glijden van het diepe jammerdal waar nieuwsgierig naar de morgen zij de nacht verdromen zal Zie de bloemen op de heuvels waar de zon het stil verdriet in een veld van gele bloemen voor een fietser…

wind door jouw haren streling zo zacht geschitter door tranen gehuild in de nacht verdriet door dromen een wens in jouw ogen elke ster droogt een traan verdrijft stil verdriet tot in het ochtendgloren sterren zich verschuilen de wereld stopt met huilen jouw hart de vreugde voelt van liefde ontluikend warm als de zon waar een…

de wijn waaierde uit, vervormde tot purperrode schreeuw van bloed met één druk op de knop verzond ze het bericht aan hem hij reageerde niet haar hoop verdween maakte ruim plaats voor wanhoop en een stil verdriet…

verdriet…

Er was een stil verdriet gekomen dat zwervend soms mijn dagen brak en waar ik niet van wilde dromen. Een lieve vrouw en goede mensen hielden me samen en mijn poes bleef zachtjes goede morgen wensen.…

De ene kreet, is de andere niet, de een gilt hard, de ander heeft stil verdriet. Toch mag je de grootte nooit bagatelliseren, want van elke kreet, kun je een heleboel leren. Ziel en zaligheid wordt blootgelegd, dat wil niet zeggen, dat de een goed is, en de ander slecht.…

mijn klanken zijn er nog niet mijn lied niet afgeschreven leeft in een ver dromenland het wil tot passionele tango voeren roeren diepe levenssnaren ontketenen dat stil verdriet in maten die onstuimig pijn bevrijden van verloren liefde dans dicht dimensies die verglijden haal aan banden hand op hand met rozen waar tanden kleurloos verbeten…

Stil verdriet kan slechts antwoord ontvangen van stille woorden ... bijna onhoorbaar ! In stilte voldoe ik mijn opdracht; in stil, doch brandend idealisme ! In stilte, in eenzaamheid meende ik het oprecht, echte liefde ! In stilte, probeerde ik vast te leggen, in dichtvorm, voor inzicht in werkelijkheid !…

verdriet Dat wat je meemaakt zorgt ook voor remming 't zijn jouw fragmenten, zo persoonlijk Zoals het is en meer ook niet…