Alle inzendingen over Tussen Het Hoge Riet

tussen strand en duin en vlakke polders staat mijn huis tussen regen en wind man, kinderen en dieren heerst familiale sfeer tussen willen en weten en nog niet kunnen aanvaarden regeert pijn tussen dag en nacht en lichamelijke aftakkeling triomfeert een creatieve geest…

de bomen druipen van verdriet ellende moddert tussen wortels tussen tenen sompig riet, ween niet ween niet wolken zwelgen van de tranen en het regent open kranen van een somber droevig lied dat geheel geen uitkomst biedt waarom niet jij wiens wil geschiedt…

Tussen het riet groeit nog altijd de twijfel al kwaakt de kikker er vrolijk zijn lied, zoek ik er naar het waarom en een begrijpen. Hier bij het klotsen van het water, komt voorzichtig wat zon tussen de wolken schijnen. Zal er voor ons ook een opening mogelijk zijn.?…

Het zat veel te hoog en wat ik zag begreep ik niet te klein dit brein te groot die hoop spinsels veroorzaken een oneindig geloof.…

Hij woont in de hoogte, maar ook bij de verbrijzelden, de nederigen van geest, want als dát niet zo was, dan was Hij ook nooit de Verhevene geweest. De goddelozen vergelijkt hij met modder en slijk, opgeworpen door een woelige zee, zij die weigeren Hem op het hart te leggen, de Verhevene draait hier niet in mee ! Hij is niet met hen die zich…

Denkend aan Holland zie ik slome rivieren relaxed door oneindig laagland gaan de wolken daarboven stukken sneller hoog op de Veluwe in dorpen tussen bomen die helemaal niet eens zo oud zijn gaat het leven eigenlijk net zo snel voorbij daarom koop ik hier in de straat het nationaal produkt gekweekt in ruimtes met afgeplakte ramen waarachter…

Mijn plekje aan het water zo, tussen 't ruisend riet waar mooie boten varen een plek waar ik geniet... ik kan daar topless zonnen geen mens die mij daar ziet ik hoor het water kabbelen een schitterend gebied...…

het water van de vaart is zwart en hard kinderen spelen, doen een wedstrijd steentje keilen een meisje achteraf zal vrij zijn vandaag tussen het roerloos riet, sterft de treiterbeat het water van de vaart is plat en hard…

En tussen de weilanden liggen de lege sloten. Een dode zwaluw ligt langs de kant van een sloot en een reiger staat krom gebogen tussen het geknakte riet. En de anders zo kwakende kikker zie en hoor je nu niet.…

Nu wind ’t riet opwaait de zuidoever droogt deze Hedwigepolder haar wandelaars gedoogt, nu wind ’t riet ombuigt de zuidoever droogt de Hedwigepolder waders en wandelaars gedoogt.…

in de luwte van het riet en kleine berken groeit mooi ijs in ondiep veen boven ons weifelt een waterige maan beneden een meer van verliezen waar de wind het ijs splijt tussen ons de afgrond de nacht komt op tijd…

Een ijzige wind suist door het dorre riet, dat hard en scherp, maar breekbaar, als een bruingele rafelige rand, de grens markeert tussen de bevroren vaart en het lege besneeuwde achterland.…

aan de macht Achter heel hoog riet op het water broedend het nieuwe licht 27 april - 3 mei 2008…

Gedragen door de wind zo hoog en nog hoger in de lucht voel ik mij vrij als een dartel speels klein kind. Ik hoor het zingend verhaal van moeder aarde die weent omdat veel in slecht ontaardde. Ik wil blijven zweven op thermiek hoog boven tussen de wolken, want op aarde word ik ziek...…

jouw hand in de mijne zo gewoon en toch ook niet een lichte trilling wanneer we wandelen over de glanzende keien van herinnering het was hier, aan het water waar wij samen spanden met eenden tussen het riet in liefde nog onbedreven onder de schaduwvlerken van de molen van Piet…

Ze keek nog eenmaal om tussen het riet de eerste lentebloemen te ver stond ik om haar dromen te zien verwaaide gedachten stervend in de wind. Ze ving het licht zo ik niet eerder zag we liepen verder en het leven sprak uit onze ogen.…

opgeblazen kikkers verscholen achter het riet en de roze waterlelies dobberen blauw tussen zwanen weerspiegeld in het zilver licht met jouw gezicht zo rimpelloos vrij met mij onder milde zon nu de jasmijn zijn wit zo geurig uitbraakt in de wind…

Vanuit het riet Openbaart zich een lied het refrein gaat zo het leven krijg je kado Iedere dag is het feest als je maar tussen de regeltjes door leest Meer Goedemiddag dan vaarwel ik lees je en zie de vrede ontiegelijk snel alles komt goed En alles heeft een reden…

Alles wat licht is Is toonbaar De zee herbergt vis En door de geul Vaar Klopt het weer eens niet Tussen bladeren Door het riet Zullen wij vergaderen Wat een pret Vreugde vol vuur Weer vroeg naar bed Het telt ieder uur…

Zal je er nog zijn Als de vroegste vogel schettert in het hoge riet ? Laat je mij alleen de herinnering aan je glimlach en je onvermogen mij te minnen zoals ik je min. Of ben je koortsachtig op zoek naar jezelf ? En was ik niet meer dan een vluchtige ontmoeting een zijsprongetje, een “fait-divers”?…

sliert het was NNN-gebied tussen de akkerlanden snuif natuur de stilte puur wuif met het riet geniet van wat je ziet…

Golven en water Van hetzelfde gemaakt Water staat stil en een golf die praat Maar de golf slaat op de branding en vloeit rustig terug Een kleine rimpel, heel kort en vlug Uiteindelijk is het water meer is het niet Tot rust gekomen tussen het riet…

Ik hoor Een vreemde vogel fluiten Ken zijn naam niet Noch zijn soort Ik houd van dieren Ook van vogels Maar deze Had ik Nog niet gehoord Het had iets weg Van hoog geneuzel Met een vleugje Van parkiet Ik ken dat nog Van heerlijk vissen En het verdekte in het riet Maar hoe ik denk En prakkiseer Ik kan geen naam bedenken Oh… Ik moet…

Zie in de woestijn naar het wuiven van het riet in de wind zend de bode voor je uit Hij baande de weg zit als kind'ren op het marktplein speel fluit wilde je niet dansen tussen twee reien zing een klaaglied wilde je niet treuren door lelies omzoomd Hij is opgestaan tussen de bloesems ontloken waar zal ik jou beminnen neem geen aanstoot…

Lavendelvelden Tussen hoge bergen door De geur van Frankrijk…

glashelder spiegelt water met de matte gloed van glanzende vissenbuiken drijvend op kleurende olie, geel en rood en blauw glimmend van de dood waar riet omarmt, kringelt en bronst klotsend tussen afval en stank tot waar het land begint.…

II -de ontmoeting- 1889 het natuurgebied een weiland vol ganzen - afschieten of niet harde beten - in het moeras met knoeten hoe kort het leven het zusje louise neemt met dubbele treden de hoge trap – als een miskraam voor de angstvallige moeder – de wereld in brand turf van kalenberg een brede sloot met wat riet…

Tussen distels fladderden de witjes Leverkruid en wilgenroosje broederlijk ineen Kamille roerloos op het pad afgewisseld met gedroogde paarden keutels Ganzen vlogen op en krijsten, pispotjes kropen hoog in netels, in riet, in wat maar houvast bood Oudgerimpeld de wilgenstammen, waaraan toch altijd tak en zilverblad Rood al, 't blad van vogelkers…

wind in riet. We houden nu het meest van zaken die je nauwelijks hoort of ziet. Fragielpotig waden we – omdat het moet. Het water troost. Ondiep. Onze rok. hebben we hoog opgetrokken.…

Geniet van water ruisend golvend riet. Een frisse wind om je hoofd in hoge kruinen het vogellied. Geniet van vrijheid die ruimte ons biedt. Vrij als vogels hoog in het zwerk bewonder de horizon die het oog bijna niet ziet dat is ruimte en vrijheid. Gun elk mens ruimte.…