Alle inzendingen over Uitgeklede berg

“Ja, Máxima, als wij de troon bestijgen, dan is het allemaal niet meer zo veel. We zijn alleen nog ceremonieel en zullen ook wat minder zakgeld krijgen.” “Maar Lex,” vroeg Máxima, “als koningin, mag ik dan ook geen kleedkamer meer in?”…

de hoogste berg van het jaar heet december er is geen weg langs je moet erover het donker zet het verschil nog schriller in het licht wie rijk is verspilt met stijl wie arm is blijft buiten staan maar warmte komt uit onverwachte hoek een vuurkorf en wat muziek brengt mensen samen op het plein doet ze vergeten hoe lang de nachten…

Op de berg, werd zij herdacht die hoge berg, zorgde voor een diep dal op die berg gebeurde iets wat geen mens verwoorden zal Op de hoogte waar een jaar terug haar as verstrooid werd, wat ging het vlug werd zij herdacht men legde een roos ’t was die plek, die ze bij leven uitkoos om als laatste te mogen vertoeven Op die berg, die hoge berg…

In het bergrijk, waar de seizoenen overheersen en de horizon minuut na minuut zo majestueus verkleurt daar vervagen grenzen van tijd van ruimte Daar leidt het licht een gebroken bestaan Daar ontkiemen vergezichten mysterieus in nevelen verhuld een adellijke gloed van zon en van maan In dit biotoop van onvergankelijkheid is de mens…

Iedere nacht Naast je in bed, afzijdig Omringd door slaap Zie ik de besneeuwde berg Van het grote verdwijnen.…

En bij de zevende verliest de weg zijn vaart om rustig uit te lopen in de vlakte waarboven de berg zich torenend verheft met op de kam een auto die in het niets verdwijnt.…

Je hebt me vezel voor vezel uitgekleed ik sta nu meer dan naakt voor je je raakt met je hand het hart dat voor jou alleen klopt het voelt onwerkelijk niet meer dan een skelet met wat organen te zijn kleed me met mijn huid kleed mij met jouw lichaamswarmte ik weet ik vraag veel maar mijn liefde is jouw deel.…

Het dal kijkt hem vragend aan want de finish zwijgt. Afstappen is een woord gekleurd met de tijdloze schaamte die doet vluchten naar een uitgang waar niets meer wacht. Doorgaan is geloven en lijden want de zon brandt elke schaduw op de tijd die overblijft. En de top is een vloek die niet rust voor hem,…

“Een tegenligger ! Méér naar rechts ! Pas op! Kijk uit! Een bocht ! Je rijdt te hard !” Ik snauw die woorden bits en bitter tot mijn vrouw, ’t is onterecht, ik wéét het, maar ik tob. Het maakt niet uit: Alp, Pyrenee, Vogees; zij rijdt perfect, maar ik heb hoogtevrees.…

De zon schijnt zijn mooiste stralen te willen delen met een prachtige helling van het bergmassief, dat bedekt met alpenroos en een verdwaalde madelief een aanblik biedt om het oog te strelen. Verderop slingeren paden zich als als grote lussen om de hoge en majestueuze wanden, terwijl hun toppen en met sneeuw bedekte wanden de hemel bijna kussen…

Bergen die reiken naar de sterren en maan.…

ik was hard voor mijn hart liet niet toe wat eigenlijk voor mij was de rots is weg en mij hart is mee gegaan naar een plek van hoop,geloof en liefde zie je die berg daar? daar ben ik vanaf gegaan…

Hier hangen geur en kleur nog altijd onder bomen die als een ereboog staan aan de Eeuwigelaan. Kunstzinnig volk was hierlangs bij elkaar gekomen. Een nieuwe stroming was ontstaan. Men zag het prachtig licht, een sprekend vergezicht en liet zijn werken na, beelden, literatuur. Sophie Perk* heeft hier - piepjong - voor het eerst gedicht al was…

Nu zien de grote bergen op mij neder. Ze zijn verwonderd, dat ik al zo lang Alleen geklommen ben, en half nieuwsgierig, Half spelend volgt hun oog mijn trage gang. Nu zien de bergen goedig op mij neder, Terwijl ik altijd verder, rusteloos Naar boven klauter naar hun kale toppen.…

bergen zijn de steenpuisten van Moeder Aarde kraters en kloven de littekens die ze vaak achterlaten Als ze op uitbarsten staan berg je dan maar probeer mogelijk de magma en lava uit de weg te gaan lukt dit niet dan wordt je misschien ooit eens opgegraven vanonder puimsteen en as zoals het lot ook eens Pompeii beschoren was…

Onverstoorbaar in de zon staat de berg te zijn, te zijn Wolken ontvangen, en hagel, sneeuw hun bruisende en kolkende vertrek aan zijn voeten, de kinderdrukte en de puberherrie van water dat zich warm speelt in een ingebed avontuur En op de berg sta ik te zijn, te zijn De zon ontvangen, ervaringen en nachtgedachten, oud worden…

Voor Kelly en Lee niet zoveel poespas Hun mooiste dag gewoon zonder kleren Hoed en boeket om te camoufleren Dat het begin maart toch wel wat koud was En komt er een breuk dan volgt er geen leed Want er wordt gewoon niemand uitgekleed ...Kelly Clinton en Lee Wiggers traden naakt in het huwelijk...…

In de herfst bij mist en regen om zes uur opstaan voor zwemles in het bergmeer daarna ontbijten, mijn tijd klokken bij aankomst op school en het rondje hardlopen om de sportvelden willen winnen alsof dat punten oplevert voor wat ik waard ben vertrouwend op de les dat ik het allemaal doe voor mezelf want de grote idealen van de volwassenen…

de aardappel in mijn hand kijkt me heel kwaad aan ik had hem van zijn schil ontdaan en nu voelt hij zich uitgekleed met een lach pak ik zijn broer laat ook zíjn ogen onbesneden dat zijn van die kleinigheden die mijn kookplezier verhogen sputterend zie ik ze onder gaan tijdens een borrelend waterballet daar volg ik ze heel nauwgezet om…

met twaalven waren wij bevuilden het nest op verraden dagen die speels de opstand getuigden het verlies is nooit uit de lucht geweest kwam met elke ademtocht dichter zo ook de doden onder ons zij werden van alle franje bevrijd uitgekleed tot op het bot ecce homo wat wist hij op den duur in de verte een vaag vermoeden van…

nu vrijt het rokje met het zand van hier tot aan de strandzoom trok de branding aan je sokken als dit al kietelt is het ruw en ongekamd (de uitgeklede, meest radicale versie van een buitenland) de einder stroomschok de einder stroomschok de stilte hardrock aan gene zijde de zelfkant je bleef het herhalen: ongeneeslijk (dit ook) en more de…

Lang heeft regering thuiszorg uitgekleed, hoog tijd dat zulk beleid wordt omgesmeed –…

Kwam ooit een medicijnman Uit het moederland Belanda In het onherbergzaam land Vervlogen rijk Sriviaya Kwam ooit een blanke doekoen In de rimboerijke ruigte Traag en breed doorsneden Woeste kali's van Noord-Atjeh Over hellinghoge kustweg Vallend puin door dynamiet In de oksels van de goenoeng Reed een mokum-man van Blanda Storm…

Onderweg naar jou beklim ik de berg van tijd -- die alles verbergt.…

Een zware dreun. De appelboom begraaft zichzelf. De zon blijft schijnen maar de vlammende trompetten buigen zich neer, resten verhullend met een groen gewelf, lijken daarmee het zicht op rotting te beletten. De jonge klimster hielp hem ’t leven wat te rekken, gaf hem een jeugdig aanzien, maar zijn hart ging dood: haar vrolijke oranje dekte wel…

De wintermorgen laat de zon nog even slapen gordijnen voor de hemel zijn nog dicht. We gaan het bochtig paadje tussen beuken, wind blaast ons waterkoude tranen op ’t gezicht. Het pad is een oud laken vol met gaten, versleten is de sneeuw, zwart schijnt erdoor. De stammen zijn op lengte-as gespleten in zwart en witte zijde, scherpe voor.…

Tollende bladeren klimmen en draaien, zichtbaar gemaakte kracht van de wind. Kleuren op tilt -als een dans in een feestjurk, jacht op de liefde door levensblij kind - vallen na werveling neer op het grasveld, juist op de plek waar het spel net begon. De regen plenst, maakt eind aan ’t dolle feest,…

De mensen gaan naar huis, het eten wacht. Ik blijf nog liggen , ’t is zo heerlijk buiten, al koelt het duinzand af tegen mijn huid. ‘t Strand wordt weer zand, en de zee weer water. Langs vloedlijn slentert man alleen naar later, keurt onderweg gevonden schelp of schat. Loom wacht ik op het opgaan van de maan. ’t Wordt donker nu, op zee…

De maan tipt hoge lichten op de pannen van de schuur, in bad van licht beeft natte rododendron, door kale takken van de klimroos aan de muur zoekt nevelsluier weg naar verre lichtbron. De lichtbaan reikt van mij naar ’t andre kussen, glijdt naar die mond in ’t nu zo vreemd gezicht, verlicht de donkre holten…

De zee was het doel van de fietstocht, en zalig zoel waaide de wind, je duwde me aan toen ik moe werd, ’t ging regenen, ’t werd ander weer, ken je me nog van die keer? Ken je me nog, van die keer waarop je zo zacht naar me lachte, ik vast in je woorden geloofde, je loog nooit was wat je beloofde, ken jij je nog van die keer? Ken jij ons…