Alle inzendingen over Vallen

ideaal in mijn gedachten, leef ik in het heden op gespannen voet, hongerig naar waarheid houdt mij nog zoet, waarin ik hopen mag, om die omstandigheid te verzachten, begrijp dat kennis niet in tijd te meten is, daarop te wachten duurt te lang, moet het doen met mijn theatrale voorstelling, éénakter, waarin het doek maar niet wil vallen…

Voor Geesink, Hoogelander en ten Dam Rust op de Tour dit jaar bepaald geen zegen Want prikkeldraad en asfalt zaten tegen Wat ons de adem keer op keer benam Geen trui of klassement zal dus beklijven Maar wel dat beeld van die geschonden lijven.…

Het Woord zegt dat de Lieve Heer, geen haar van mij laat vallen, zonder Zijn wil en bovendien kent Hij ook de aantallen. Nu rijst bij mij toch wel de vraag, en die mijn ziel gaat kwellen, als Hij mijn haar niet vallen laat, hoeft Hij ook niet te tellen.…

Je vak is het Om je medemens Te helpen in Het reine te Komen met zijn ziel, Vooral hij die Al zo vaak viel Over de doornen Op zijn levenspad - Als ik dat andermans Muizenissen noem Reageer je verontwaardigd, Bijna kwaad - want jij Vindt dat dit is waar het Leven ten diepste over gaat…

Ik ben bang te vallen als niets naar mij omkijkt. Ik duw mezelf terwijl mij de wereld ontwijkt.…

Vallen en opstaan maar wat als je niet meer kan staan je valt telkens weer je veiligheid schiet letterlijk onder je voeten vandaan Wat te doen door wat voor oorzaak ook je eigen niet meer in de hand hebt wie kan jou nog helpen in deze gordijn van rook De littekens verraden je val het lot zit niet mee veel is er te verduren herstel tree…

ik kan je in deze vervallen kamer tegen het licht houden in het zwijgen fluisteren dat je de terugkeer kan omhelzen je kan ook blijven schuilen in de donkerte van november, treuren omdat je alleen maar de stilte hoort die jou berooft van vlinders zoals een weeskind, op zoek naar verbinding kan je niet een beetje bewegen naar leven…

sociale deur te gaan, het verroeste harnas van willekeur te ruilen om de eenkennige kleur te verlaten, de moed te vinden ons te verhullen in de mantel van diversiteit in een tijdloze loyaliteit, de opmaat naar een duurzame zekerheid het lijkt heel ver van ons vandaan, blijft de ideologie bestaan dat alles gebeurt met herhaaldelijk vallen…

ik heb gezien dat leven vallen is de één wordt hoger losgelaten dan de ander we leunen en we steunen wat klampen en verkrampen wat raken en verzaken wat beloven en geloven wat even wint de zwaartekracht en raken we de grond dan draaien we weer om…

De temperatuur liegt er niet om Morgen gaan we naar de markt Nu het nog kan Je weer maar nooit Springen van vreugde kan nog wel Nog even En we gaan gezellig naar dieselmotor Zonder hel Alles komt goed Maar laat het niet allemaal vallen Lekker lallen En doorgaan Het weekend is daar Loon rekeningen Tekeningen En de puzzel past…

De bijna kale bomen, laten hun blote takken volop zien, de paden zijn bezaaid met hun voorheen zo mooi beklede armen, de herfst is bijna om, de winter komt eraan, ook zullen er veel, heel veel mensen van deze wereld naar de volgende gaan, tenslotte is het een aloud gegeven, dat tijdens de vallende blaadjes de meeste mensen sterven…

in de kamer wees hij waar de tafel stond hoe de kinderen hier hun eerste stappen zetten dagelijks geluk van rust en geborgenheid thuis rustte nu in muren overwoekerd door wingerd wilde hop lager de varens oude mossen witte lelies de trap hing moederziel alleen, boven was gezonken in een hel van geweld en haat een rode kastanje had…

kortom om uit de toon te vallen, of om op je strepen te blijven staan zet je best een stap buiten de vooraf gebaande paadjes, doe en leef je een keertje anders dan doodgewoon zo timmer je tenminste altijd tegendraads en soms meer creatief aan de weg!…

De poes loopt terug, stap voor stap in haar eigen – pootjes in de sneeuw.…

Als ik uitrust zoek ik 'n kust om aan te stranden Eenmaal aan land zoek ik de gunst om te ontbranden Van alle warmte en hitte van mijn bestaan Met 'n kussen onder m'n hoofd de zon zien ondergaan.…

Is er een taal voor mij, wie ik ben? Ik wil me uitspreken om te kunnen bestaan en niet wegkwijnen in een hoekje de viezigheid van wat er gebeurd is niet net doen alsof er niets gebeurd is en er omheen leven om mezelf heen, om het ongemak in mij over de mooie ervaringen die de andere binnenlieten het onzegbare wat hij…

Papa blies bellen tegen mijn buik en tussen mijn benen Papa maakte me wakker om te plassen, en masseerde me van binnen ....Op zijn kalender ....zet papa tekens ....voor de veilige tijden ....Ik ben gaan ruiken ....naar angst, aangestoken ....door de geur van mijn zussen ........Dat nodigde hem uit ........Kom maar, het is veilig…

En mij dunkt, die ijskristallen, waglend, wiegelend in de maan, 'k hoor ze klingelend, klangelend vallen, 'k zie ze vonkelend, flonkerend vallen, in de lange, lange laan..., tjankelend vallen, tjankelend vallen, honderdtallen, duizendtallen vallen, vallen, vallen, vallen in de lange, lange laan.…

Snapt u nou, nu de aanslag in Madrid Met zoveel doden en zoveel gewonden Breeduit op de tv wordt uitgezonden, Dat er ook iemand voor de beeldbuis zit Die blijkbaar bij de aanblik van de lijken Als dader diep tevreden zit te kijken?…

Op Fitna is heel goed gereageerd De moslims worden overal geprezen Zelfs Wilders klinkt heel positief in dezen Men predikt dat het tij nu is gekeerd En als beloning voor Geerts nobel streven Wordt zijn beveiliging nu opgeheven…

Zo kort voor Het slapen gaan Glijden de Laatste gedachten Van deze dag Door mijn hersens Heen, en laten De laatste schaduw Van de dag achter In mijn brein Daarna vallen ze, Als ik in slaap val, In snippers uiteen…

Rondzwemmend' haaien zijn niet bang voor jou Jij kan rustig en gedisciplineerd De touwtjes laten vieren, niets verkeerd Ook na vandaag, op weg naar dimensie Voor kust van Hadera in Israël Mensje-nooit-genoeg, jaagt op ze, dat wel…

Vreemde blikken wachten niet Vreemde blikken vragen niet naar de pijn die hem achterlaat in het dode moment en de brandende gedachten op de berg die hij geel wil verven. Hij springt geraakt en stijgt op met een versnelde wraak. Want hij is de vreemdeling die lijdt maar niet sterft en zijn fiets…

parels bengelend over de afgrond van onmacht Mijn strijd is gestreden De vloer bedekt met glasscherven Ditmaal brachten ze geluk Dit is wat ze noemen Vallen en opstaan…

stralend in de zon het eerte daglicht vang ik op dit was hoe het begon uit de grond ontworteld de zon brengt mij groot mijn leven zal niet eeuwig voortbestaan uiteindelijk moet ik toch dood maar ik geniet grote voeten komen op mij af mijn blaadjes krimpen in ik ben bang voor mijn graf ik leef nog maar net.. steeds dichterbij konden…

als druppels vallen op je huid spatten zij uiteen zonder geluid magisch traag zoeken zij een weg op kippevel langzaam, omlaag zwevende gedachten pleiten voor extase weg van realiteit druppels blijven verbazen…

Van het bloedend hout gesneden martelde hij langzaam naar de dood de doornen vielen stuk voor stuk en krachtig in zijn laatst geluk kleurde hij het hart in vurig rood Hij staakte uitgedroogd de strijd z’n laatste druppel was gedronken gebroken gleed hij ‘over de rand’ door toedoen van ’n mensenhand die hij z’n leven had geschonken Zijn…

altijd sterk onverzettelijk nog door seizoenen heen winters landschap liet hem kaal achter door witte deken omarmt tijden verschoven in smeltend water hervond hij zich opnieuw reeds, in zomer geschoven eikenknoppen krachtig geschoten fier en trots in vooruitzicht komend, vleit hij zich in berusting als de blaadjes vallen…

Dansend op een bries daalt het blad ter aarde zijn taak volbracht niet langer van waarde. Langzaam de grond naderend zal dit blad niet meer groeien zelfs het reinste water kan dit blad niet meer boeien. Over is zijn vlucht het legt zich te rusten tussen de andere bladeren die reeds de grond kusten.…

De warme lach van je liefde is mijn wens als ik naar je kijk en al mijn tranen niet durven te vallen zonder je diepe stem om een echo te vragen…