Alle inzendingen over Verdriet OR delen

Blijf dicht bij mij, want het geluk wil ik ook met je delen, delen is vrij.…

Alles van voorbij reist mee in je tas de dagen van geluk de dagen dat je verdrietig was Alle herinneringen zijn deel van je bagage vormen je basis worden je talent een deel van je entourage Je reis wordt steeds completer het reisdoel bijgesteld geen belemmering die nog beknelt De dagen van voorbij vormen…

Kon jij anders kijken kon ik je laten zien Tranen die niet enkel vloeien In meervoud delen In vreugde In verdriet Tranen die niet enkel vloeien Kon ik maar laten zien dat ik het anders bekijk…

Ik ben blij met onze vriendschap het geluk dat ik samen met jou voel Ik ben tevreden met je glimlach als je begrijpt wat ik bedoel Ik ben gelukkig met je blijdschap en ook het verdriet dat ik met je deel Met alle liefde die ik bij je vind het is niets te weinig, niets te veel…

Je huilt heel zacht je legt je hoofd tegen mijn borst uit een gevoel van onmacht ontvloeit ook mijn kracht Jouw pijn die ik totaal met je deel zielsbedroefd een brok in mijn keel van het niet te troosten verdriet Woorden zijn niet nodig woorden zijn hier teveel daarom zeggen we ze niet woorden zijn nergens te vinden voor zoveel verdriet…

in al hun pracht Schuilend tussen woorden vul je mijn hart met liefde Ik hoor je mijn zwaan en blijf aan je denken Je verdriet schemert bij nacht Maar op een dag zullen je vleugels helen en kan je weer zweven op de wind Ik ben er voor jou Laat mij zolang delen in je levenslied dat ik hoorde tijdens je eenzaamste nachten…

Je leeft in je eigen verdrietige wereld wilt wel praten, maar kunt het even niet stel je hartje maar open voor mij dan deel ik met jou al je verdriet.…

ik heb haar ogen langzaam zien breken in het te lang verzwegen verdriet voelde haar handen liefdevol strelen wat niet meer was te helen zij spraken elkaar in een voor anderen niet te volgen verhaal volstonden met kijken door blikken van zeldzaam begrijpen de toon van hun muziek bleef zingen in de woorden van beiden zij…

Te snel noemt men mij engel want om in ‘t licht te komen moet ik hemelshoge treden met eigen voeten nemen Soms val ik, moe van ‘t klimmen al bestaan er geen gevallen engelen behalve ik dan, Lucifer geworpen van de hemeltinnen Zelfs in het diepste van die val land ‘k zacht op glans en warm herinner ik mij de zoete geur parfum en Eva…

de stille blauwe hemel verengt zich geleidelijk alsof een muur hem afgrendelt verspert het hoofd en werkelijkheid langzaam als mortel op de steen waarin de tijd zich dringt lucht uit het water trekt nog kan er veel gedaan voor het verstikken nadert.…

ik zou nog wel geloven, dat ’t hartje winter was wanneer er stormen raasden over stad dan zou ik ’t misschien nog echt geloven was daar niet zwarte leegte waar eenmaal jullie hart geslagen had en ook zou er nog liefde zijn wanneer de lentes zongen want op het smogverziekte feest zou ik misschien nog kunnen lieven waren daar niet te…

wanneer alle woorden gesproken zijn vult zich de leegte met die bijzondere klank treurzang van een afscheid diep sluierend beweven spinnen het ruwe stucwerk dat vervalt tot stof en vuil heeft een aparte geur in luchten vol verlangen dwaal ik door kale kamers ik smeek en bedel, vlucht mezelf en ruik de geur van liefde die mij - te zelden…

weer een boom minder in de rij gegroeid naar mensleven te meten een mens minder met zijn warmte ofschoon hij lichtjes bevroor - van angst (als ik ‘t mij goed herinner) elf graven meer waar nog het eerste mij op het gemoed en aan mijn voeten groot, grauw en vredig lag onder zoveel verloren jaren niet de mensen niet de plaats…

ik plukte kleine asters van je graf en wreef ze eindeloos tot aardebrokken voor plantentuinen volgend jaar, misschien wurgde ik met blote handen zelfs een tijger nam hem zijn bloed tot maan opnieuw het woud en ook de dalen vulde en uit elk lijk heimelijk de adem roofde ’k vermengde als met slagersvuist de ingrediënten in een zee van vuur…

Lieve jongen zoveel jaren in ons hart springlevend in onze diepste gedachten. Vreselijke flitsen lachende beelden door elkaar verward alsof we je opnieuw verwachten. Je verjaardag het alles en het niets van ons denken. Want juist die dag blijft ons diepe verwarring schenken. Maar o zo dubbel lieve jongen we houden ons op…

je kijkt me aan maar je blik breekt woorden die je zeggen wilt je handen trachten scherven te vangen van wat kapot is gegaan ik kan je niet troosten jouw ogen zien een verte die onbereikbaar is we zijn gaan lopen steeds kruisen onze sporen in het zand later werd het hand in hand verdween langzaam de verte kwam jij weer terug…

Blijf dicht bij mij laten we delen, delen is vrij...…

zee zo oneindig de kuststrook lijkt verdwenen als opgegaan in een nevel het twistend bootje in een eenzame cirkel vaart zo ver van een thuis meeuwen schreeuwen vechten zich een plaats in het bestaan jij roept naar een haven het vuurtorenlicht je zoekt een baken, een zicht waar zijn toch de liedjes de golvende woorden van je…

Zeg me, wanneer het minder wordt, het gemis, zeg me wanneer het minder gevoelig wordt, geen pijn meer doet. Zeg me hoelang ik je zal blijven missen, zeg me! 'k ben de wanhoop gepasseerd, niemand heeft me ooit geleerd, hoe om te gaan met dit moordende verlies, zeg me, wanneer het niet zo schrijnend meer is, dat ik je…

Ben 'k even zielig niemand die het ziet, mijn stil en weggestopt voel- en tastbaar verdriet. Lopend in de regen, hou ik mijn tranen niet meer tegen, dat doet de regen ook niet!…

Soms is een traan een uitweg, een uitlaadklep, een emotie van liefde, vreugde of verdriet, het is maar net, hoe je die traan op DAT moment ziet. Soms, of vaak of: helemaal niet, is het datgene wat je juist NIET ziet, maar waarvan je ook niet wilt laten zien, dat.....verdriet, emotie en blijdschap kort bijeen liggen…

Niet te tellen de tranen niet te herstellen het verdriet. Niet te stelpen de tranenstroom dus doet ze gewoon niks, laat de stroom Lopen. Want verdriet stop je niet!…

Niet te stuiten, het tranendal niet te stoppen de tranen-waterval Het verdriet, zo intens zakdoeken te weinig. Zo hard is de klap dat ze nooit, nooit meer met huilen stoppen mag. Zo snikt ze, gierende uithalen zo weent ze, grenzeloos tegen dit verdriet is geen medicijn dus laat haar, laat haar gewoon maar verdrietig zijn.…

in ellende achterlaat en toch de echte diepe pijn en verdriet om die te delen lukt meestal niet ook al staan nog zo velen je bij de diepste pijn en verdriet onderga jij ook al weet je ieder gewenst persoon om je heen je beseft in wezen ben en voel ik het uiteindelijk toch alleen…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

van verdriet…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

je woorden komen zo vreemd voor ben je niet een deel van mij? ik kan niet geloven wat ik hoor weet je nou wel wat je zei ? je zo te zien doet me verdriet ik troost me: één zo’n mensenleven opgeofferd. Dat is ook een streven maar je kennen? Nee, dat niet…

Samen delen we onze hoop. We lachen tegen sluimerend verdriet. Tranen in onze ogen. Zie haar zitten. Ik voel weer even dat allereerste gevoel.…

Ik heb een brief op zak, een zware last, Om namens de belasting mee te delen, Dat ze failliet zijn, tot verdriet van velen, Er is één troost, daar houd ik mij aan vast: Gelukkig zijn, vóórdat ik ben gekomen, De wilde dieren hun al afgenomen.…