Alle inzendingen over Verlangen OR Afscheid

Mijn lichaam nu verzonken in het aardse, de ogen gesloten de mond gesnoerd. En Ik ben in stilte verheven.In afwachting op een nieuw leven. Mijn ziel verlaat weldra het stoffelijk lichaam, dit door de tijd geschreven, mijn dood is geen dood maar het is overgegaan naar een nieuw leven, laat mij gaan in vreugde en blijdschap, met een lach en een traan.…

Ik huil je een rivier als je zegt dat je gaat Ik muilkorf je als je over ons afscheid praat Ik zwem in zilte tranen naar je toe Hoe lang ik ook dobber, kopje onder, in je milde stroming In je golven die verlangen, dan weer kolkend dan weer gedwee Zwem samen met mij nog een eindje mee Ik verdrink liever samen in je zielepijn…

Ik heb iets bereikt, en nu voel ik een leegte -- die ik wil vullen.…

Omdat mensen verlangen, bang zijn en vechten om het kwaadaardige te beslechten. Waarom dan geen totale opheffing? Omdat wij mensen samen met de haviken en de duiven iets mogen wegwuiven, totdat enorm veel kracht zal zorgen voor een vrede van morgen. Voor ieder leven. Een compleet nieuw gegeven.…

Afscheid dat bestaat niet…

Zelf viel ik op alles, dat aantrok als goud, van jou Zeer gastvrij en open Brutaal met een glimlach Mijn zon aan de hemel Mijn maan bij nacht Kussend silhouet Verlangend schaduwbeeld Verstoorde stilte door Een verstrooide vogel Een verlate auto Afscheid. Tot ziens Van iets herrrezen Verdiept. Vervallen. Naar…

Afscheid doet altijd pijn maar zonder afscheid zal het nooit over zijn afscheid nemen is een ritueel heel essentieel want afscheid nemen is ook afscheid geven het is een einde maar ook een begin van een nieuw leven voor allebei…

De nacht verdween en de zon liet zich zien Na die plechtige dag er voor. Waar je treurde om hen, die leefden met ons En die je zo maar opeens verloor. Maar weet, dat degene die je mist niet voor goed er niet meer is, Want eens zal je weer bij elkaar zijn. Je bent in Gods hand, je verdriet is voorbij Om eeuwig gelukkig te zijn.…

Terwijl je bijna afscheid neemt verblind je mij, verblijd je mij nog even straks ben je voorbij zolang de wolken voor jou opzij gaan de glooiende velden rood gekleurd het landschap laat rusten weet ik dat het goed was dag mooie dag wek me morgenvroeg als goud om met roodgekleurde wangen de zwoele avond in verlangen naar meer, te beleven…

Hoe kan afscheid zeer doen Als iemand nooit bestaan heeft De warmte die je voelde Slechts je eigen verlangen Bevroren in de kou Van de zwarte nacht Hoe kan er verdriet zijn Om iets dat nooit geweest is Slechts dromen die echt leken Net zo snel verdwenen Bij het ontwaken Uit de zwarte nacht Waarom treuren Om een fata morgana…

wanneer alle woorden gesproken zijn vult zich de leegte met die bijzondere klank treurzang van een afscheid diep sluierend beweven spinnen het ruwe stucwerk dat vervalt tot stof en vuil heeft een aparte geur in luchten vol verlangen dwaal ik door kale kamers ik smeek en bedel, vlucht mezelf en ruik de geur van liefde die mij - te zelden…

Ik verlang naar mijn gevleugelde droom. Weg te vliegen, op te lossen in de lucht Geen rijkdom of macht zou mij meer vrijheid kunnen schenken. Ik zou vliegen zo hoog als een vogel maar kon. Het verenkleed brengt mij naar de hemel. Waar ik vlieg in de oneindigheid en mij verbaas over het gebrek aan zwaartekracht.…

Strevend naar een relict bedwing ik mijn gedachten M’n zielsbevinding in conflict, kan ik eeuwig op je wachten Ontslapen in een bloembed onderga je sneeuw en kou Wat onze samenkomst belet ook al hou ik veel van jou Ik zal je altijd blijven missen Leg m’n hart hier bij je neer, want ik kan me sterk vergissen Maar ooit zien we elkaar…

waar in het duister de zoektocht naar mijzelf in verhoopte dromen ik verlies aan de nacht raakt mijn toekomst sterrengeruis fluistert de stilte intens verdriet tot die breekt in de val der wensen haar schicht voor eeuwig het leven laat gaan…

diep gebroken in pijn vergaan het zuchten moeizaam zijn vragen zacht hoeveel dromen nog voor even haal jij morgen deze nacht…

zij hervinden zichzelf vrij in dromen angsten verdringen werkelijkheid waar zij ontwaken verstrengeld in handen hun schreeuw naar liefde fluistering wordt aanhoort het verleden hun toekomst breken die laatste tranen huilen ze stil…

ingetogen was jouw leven die eenzame blik staart nog na niet enkel woorden beloftes vervuld jouw liefde naar anderen kwam nooit terug maar zoveel gegeven geraakt in het hart eenzaam dit leven gestorven vannacht…

hun ogen vingen eens kristallen van het dansend licht over het water vanaf de wallenkant weerkaatste spiegeling langs aarzelende lippen zij begrijpt nog steeds het afscheid niet eens vol liefde drijvend in elkanders armen dezelfde plek van eeuwig kussen en eindeloze dromen over de Drijvendverlangenplas van kort geluk…

Zo rustig ligt het land en wij verlangen naar de vrede die toch niet is gekomen. Zo rustig ligt het land terwijl de zon al daalt en wij vol weemoed zijn.…

Jij klaagt steen en been drijft bovenop als schuim De bloemetjesjurk valt ruim wolkt donker om je heen Droefheid hangt in de lucht een glans als van een ster schijnt liefdevol van ver driemaal klinkt mijn zucht Omhoog, omhoog in het licht karbonkel van praal en pracht het hart versnelt zijn plicht de ziel zoekt wie wordt verwacht…

achter de regenboog, langs de nulmeridiaan blijft het water vlak, ergens zonder rimpeling zal een zwaluw weerklinken in aardse schoot de blik vooruitgeworpen op gewonnen tijd gekeerde oneindigheid, herroepelijk hopen gedurig ontsproten aan bochtenloos omzien aan bezield ademen, of een benauwend hartzeer een helix van ooit, gevangen in verloren…

Bij het afscheid van Thessa gisteren…

op jouw contrabas heb ik gespeeld mijn lief - het waren valse tonen die klonken ik hoop dat je niet luisterde valse tranen waren het niet die als hoosbui vanuit mijn tenen uit de diepte van mijn ziel gutsten ik hoop dat je niet keek word niet kwaad lief ik ben niet goed in harde noten kraken nooit geweest - dat weet je een stoofpotje…

elkaar En we leefde ons eigen leven Nooit zagen we elkaar Maar nu ons leven is veranderd sta jij weer aan de deur mijn droom en stil verlangen ik hou zo van jou neem je teder in me armen afscheid neem ik niet…

land wortelt verlangen naar het een zijn met de vochtige grond zij heeft mij in hart en geest gevangen slaat met zuivere schoonheid een diepe wond pijnlijk door naderend afscheid bevangen fluister ik heel zacht “dag” met trillende mond ...…

Vaarwel, Clary. Ik wens u geen geluk. Zoiets klinkt dom, bij hen reeds die het menen. Gij hebt u goed verkocht. Maak u niet druk over de rest: want àlle mensen wenen. Uw huis was klein. Uw heer heeft het vergroot. De bron van zijn fortuin heet niet te stelpen. Uw roem wordt groot en duurt wel tot zijn dood. Uw ziel is klein. Ik kon het niet…

Nu we vandaag voorgoed Afscheid van jou hebben Genomen en weten dat We je verschrikkelijk Gaan missen - is er Terwijl ik aan jou denk Opeens dat blaadje Dat ritselt in de wind En is het alsof jouw Hand van liefde me van Zo ver zachtjes aanraakt…

Wanneer ik daar door dat laantje loop stil mijmerend over de vergane dag met zachte stap, dat bergje oploop, steeds nader dichterbij... dan denk ik aan jou mijn liefste dier, slapend in het zilte gras, slaap rustig, slaap zacht, onze herinneringen blijven daar waar geen mens weet hoeveel jij voor me was... Hoeven lopen over je vergane…

Geluid dat verstomde, Lawaai dat niet langer is Zo lang eigen, Zo lang vertrouwd, Donker dat de dag Verdrijft al voor Ze begonnen is - Verlies, leegte, Een gat in onze kring, En als we afscheid Van je nemen is er Toch weer licht, Zon die alle donker Verdwijnen doet, Het maakt ons afscheid Van jou een beetje mild, Bij…

Goed, dan weet ik dat Jullie zijn met z'n drieën, zie ik Ik wil graag met jullie kennismaken Dit voel ik dus bij het afscheid, Elisabeth Is dit alles? Dat moet ik wel zeker weten Ligt er niet nog meer in een hinderlaag te wachten?…