Alle inzendingen over Verleden OR schaduw OR Liefde

En 'k dwaal, een blinde hond gelijk, door dralige lente-roken, mijn hart van alle liefden rijk, mijn hart van liefde verstoken.…

Een man die, moe en levens-mat, en liefde-leeg, en zorgen-zat, zijn avond-maal bereidt: hij roert de melk, en breekt het brood,- waar hij van leven of van dood verlangen kent, noch nijd; - hij ziet de gulden hemel aan, en voor zijn stoep de sparre staan waar 't laatste licht in straalt éen poze nog, éen warige poos, 'lijk in zijn hoofd…

ik zag je dansen op de zwarte lijn die de gouden glans als schaduw had alleen je ogen twinkelden in weerkaats het ongeziene priemden stralen zonder eind met jouw pirouettes bouwde licht zijn cirkels in piramides tot de hemel waar zij in ontmoeten het sterrenlicht begroetten in de blauw- gouden kleur die zonder zwarte…

zie hier, de flarden van mijn droom: in de voor een vrouw verboden boom speelt de voor de liefde verloren zoon met de schaduwen van zijn verleden. pas op voor scherven van geluk! wie ligt daar slap en levenloos gebroken in zijn val?…

der liefde.…

Het onderschepte licht zal me volgen altijd en overal als ijle lucht doch de pijn is zoet zelfs de nachtelijke uren op witte muren naast mijn te grote sponde verraden in doodse stilte ons innig samenzijn heb een stukje paradijs ontmoet de schaduw van liefde die ik had gevangen was kortstondig doch hemelzoet…

Af en toe kom ik het verleden tegen zoals op die zonnige winterdag liep ik voor mijn lange schaduw uit heb voorzichtig oude grenzen verschoven naar nieuwe dagen, mijn leven is niet af wil gegeven tijd op vleugels dragen ben nog niet klaar voor het gedolven graf in die schaduw laat ik weemoed los zoek beschutting tussen stilgevallen lucht…

Gij draagt een schone vlechte haar allangs uw lage leên… - Het is een trage dag voorwaar van weiflen en van wenen. Het is een lengende avond van mis-troosten en mis-prijzen. ’t Is of de dag niet sterven kan en of geen nacht kan grijzen… - Gij gaat mijn duister huis voorbij, verlangenloos en rechte; ik rade uw naakte, magre dij; ik zie…

in die stad Nog nooit had een schaduw Zoveel ingehouden gevoel in zich gehad Er is soms opeens geen barriere of verleden Wel de gedachten van twee schaduwen Die twee felle lichtjes willen worden Dat gevoel beschrijft zichzelf zonder papier Laat die schaduwen enorm om elkaar geven Elkaars hart nog heel vaak vinden Totdat twee lichten stralen…

De beginselen begreep ik uit wat voor handen was uit hemelse bron er was een schaduw zonder verlangen er kwam zonneschijn zonder schaduw en in de stilte hoorde ik jouw naam onuitspreekbaar alsof er niemand jou kende was je alleen soeverein teder aangetast door sentimenten riep je mij naamloos terug in het verleden.…

Ik hoor de echo van het heden Die mij vertelt wat ik nu moet doen Maar ik zie ook een schaduw naar het verleden Die mij herinnert aan wat ik heb gedaan De echo is luid en duidelijk Hij geeft me richting en kracht Maar de schaduw is zacht en vaag Hij maakt me soms angstig en zwak De echo en de schaduw zijn beide deel van mij Ze vormen mijn identiteit…

Zij zou je zo graag willen helpen de draad te vinden naar je bestaan de knoop ontwarren totdat de schellen van je ogen vallen en de schaduw van ‘t verleden in de zon is ondergegaan…

Verleden zaait onrust in mijn gesloten hart niets wat het nu sust echt alles is verward Verleden zaait onrust niet weten wat te doen nu liefde mijn hart kust met een eerlijke zoen Verleden zaait onrust ziet alleen maar de pijn iets wat me verontrust alsof het niet mooi kan zijn Verleden zaait onrust liefde pak mijn hand maak me van…

De rozen domen en dauwen ten avond, vredig-vroom; er waart een paarser schaâuwe om de kastanje-boom. De vijver blankt in dampen; de troostlijke nacht begint. - Ontsteek, ontsteek de lampe: mijn angst ontwaakt, o kind.…

De stille zonne daar ik zit, voor mijne woning, in de oude lijste van een groene en rode veil; van al de bloemen op mijn mond de milde honing, en in mijn hart van al de dagen 't vrome heil; een witte roze aan mijne krage, en voor mijne ogen de weiden en de Leië in lage zonne-brand; van mijne vrouwe in mij het zorgend mededogen, en van…

zij legt een deksel van beton over de pijn van een inkt zwart verleden ik kan niet aan je denken papa ik ben vrijer dan ooit maar voor elke schaduw ben ik bang een specht klopt op de dode berk…

De groene velden van ons eerste geluk zijn van een andere geschiedenis in een door verdriet vergeten verleden de nevel sluipt in mijn gedachteland ergens in jouw diepte schuilt een uil om mijn domheid te bespieden beschavingen zijn samen gekomen in het ultimatum van onze liefde zo zijn wij schaduw en blijven wij droom de avond schemert…

Uit jouw schuilend duin ben ik geworpen schoonheid, wassend zand tussen hoop en troost verloren loop ik de dagen aan jouw hand, voel ik de woestenij zeer eenzaam lopen we langzaam naar het strand waar de zee ons doet geloven achter de schaduw van jouw gedichten houden we van onze liefde.…

“Handel en denk als een pure bron, de liefde zal je volgen als een schaduw, niet af te wassen.” S. Rinpocher…

Het zal de liefde zijn geweest met indringende geuren en kleuren in verlangende lente zoals seringenbloesem op jouw bed nabij de zee en ik hoorde walvissen roepen, kilometers ver ga je mee hou je van me in geluiden van de branding alsof ik in de schaduw was van alles en het woeste schuim die voortdurende herfstnacht in de schemer…

Een wolkenwaas trekt voorbij Gedachten vol met mist Mijn hart gekwetst en eenzaam Liefde zomaar weggegrist Vertrouwen zachtjes verloren Zo kwetsbaar als een kind Dwalend in een doolhof Waar ik jouw schaduw vind De echo van het verleden Verliest langzaam aan kracht Dagen opgevuld met leegte Niets wat het gemis verzacht De wereld lijkt…

het verleden uit te bannen…

ik heb jou tot aan de regenboog gevolgd met een matras op mijn rug sprinkhanen voor onderweg en een roedel vrouwen hongerig om me heen maar je schaduw bleef hangen en ik vocht tegen kamelen met het verleden over mijn schouder Uit 'Onzin ... of niet'…

'alles is verleden tijd sprak de dichter' in de schaduw van oktober ben ik het die amechtig tracht mee te liften op de rug van een seizoen van verval met de snelheid van vallende eikels gaat het snel bergafwaarts…

Achtergelaten in de schaduw van een hopeloze liefde ben ik niet meer eenzaam omdat jij schaduwen nooit zult beminnen zolang ik droom dat jij nog bestaat.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Begraaf ons in een dek van woorden met een warmend gebaar, waar zielen moeizaam zuchten genageld aan ernstige schemering en de leugen wordt gedoogd in blinde ogen wiekt nog een laatste vleugelslag richting hemelrijk Voordat de dood ons inhaalt en ons schaduwend verleden opeist heeft leven's liefde ons gegeten en beproefd…