Alle inzendingen over Vernield

Vanaf het hoge duin verbeeldde hij ons land, verloren paradijs dat wij beschaafd vernielden.…

gezichten grijnzen Ze probeert wanhopig moed te veinzen Ze draait zich om, ze wil terug Maar ook daar staan ze al, pal achter haar rug De angst groeit haar ogen sperren open De kans is er niet meer om weg te lopen Ze pakken haar beet en gooien haar neer Ze wordt geschopt en geslagen, keer op keer Haar eigendommen worden vakkundig vernield…

Toen stond hij op, vernielde perk en gazon terwijl hij achter me aan de terp op klom. Ga weg, zei ik nog, of verberg je desnoods in een kast, ik krijg gasten en een steen die loopt schrikt af. Ik hoor bij dit huis, antwoordde hij, laat me dus blijven gewoon op de bank tussen de gasten.…

De roep van diepe sinistere schaduw zo kortbij de lange doodsstrijd, geheel bedekt geheel vernield, wat er kon zijn in de zwaarste stormen op aarde dapper doodgevochten en beangstigend blijven lange schuimstrepen achter vol intensiteit .. terwijl de ondergang die het zicht beperkte door windstoten en snelheden realiteit is.…

Op een ochtend is de koning ziedend van onmachtigheid Het prachtig vertrek is omgetoverd tot een vernielde vuiligheid. Een slinkse wachter bezat het sleuteltje en aanhoorde haar woord Beiden de laan uit, rennend naar een prachtig mooi oord! Genietend van het leven bij dag en dauw Een poppetje veranderde in... een vrouw.…

geheimen overbriefde van jou, mijn sterke held je haren in mijn handen je hoofd lag op mijn schoot het mes had scherpe randen je hoofdhuid weerloos bloot mijn stem schreeuwde je wakker jij dacht je toen nog sterk je werd een zwakke stakker en alles was mijn werk ‘k herinner me je ogen en hoe je naar me keek voor men ze onbewogen vernielden…

Hij sloeg zijn klauwen op het Oosten En ’t Oosterheir vlood siddrend heen, Zijn blik vernielde d’halve manen Van d’ongetemde Saraceen. Dan toog hij weder naar het Westen En schonk, hun dapperheid loon, Aan d’onversaagdste zijner zonen Een konings- of een keizerstroon.…

vorst gevoelige planten staan nog buiten en geven een zomergezicht achter de ruiten de sterren schitteren over groene sparrenbomen engeltjes verstrengeld in hun haren laten dromen dat er vrede en rust zal komen voor de mensen die in hun hart het goede en de vrede wensen voor vluchtelingen met heimwee naar hun thuis dat door oorlogsgeweld vernield…

gezigt dat men er van rondom treft Op deze nu beplanten vlakte bevond zich een paleis voorheen of Burg, die men meent te zijn gesticht Door Julius Caesar lang geleden En later door Karel den Grooten, die daar veeltijds verblijf hield, Werd hij tegen 't einde der achtsten eeuw in vorigen staat vernieuwd En nadien door Noormannen vernield…

Maar toen woest–plotseling de muziek verstomde, Alleen de fluiten nog geklaag aanhielden, En zich de nacht over de tempel kromde, De luide bijval louter stilt’ vernielde, Werd zij weer needrig, tenger, slank en vloog Nog eenmaal op en stond dan, bijna brekend, Alleen de armen hield zij nog omhoog, En boog het hoofd, als om vergeving smekend…

we misten niks.....en verder liepen we over van de drank en struikelden we over elkaar heen alsof we niks beters te doen hadden vertelden we el- kaar onverstaanbare murmel- verhalen en het werd drukker en drukker in de warme druk- kerij ...mist en een scherpe zon vernielden ons uitzicht en we zagen toen overal vliegen maar dat deed helemaal…

het moordde en vernielde tot het dacht het einde van de tijd bereikt te hebben, en het, verblind door de leegte rondom zich, ook het eigen lichaam offerde op het blok van de eeuwige vreugde. een laatste vergissing. het staat gebundeld in de weide nu: stokje arm, stokje been, klompje hoofd en draadjes filterhaar.…

waar men van kon genieten..een groots geschenk door macht en hebzucht vernield soms denk ik dat God verdrietig en ook boos zal zijn….en vrees maar wij blijven praten , elke dag weer over de vrede die ooit komt want wij weten wel wat er moet gebeuren wat we kunnen doen , wat we moeten doen.…

Vernield werd ik tot stof en zand en weggevoerd uit 't hoge land mijn ik verbrijzeld en de handen, faam ontnomen dit alles aan de zee gevoerd, als einde. Eens was ik Kolos met ontzag nu lig ik, als zand en strand als waker voor het lage land mijn zand, het groeide uit tot duinen.…

Weggezonken in gedachten Pluk ik dikwijls blaadjes kort; Onbedachtzaam slaat mijn stokje, Plantjes van hun wortels af; ‘k Zie daarna, met spijt, de brokken Der vernielde schoonheid aan; ‘k Schaam mij even, ‘k zucht en zink weer In mijn diepe stille smart. Liefde! gij die ’t hart vertedert, Maakt gij ’t tevens koel en nors? Liefde!…

Je huizen aan puin en je havens vernield! Ik voelde mezelf bij jouw aanblik geschonden en vloekte; een biecht hoezeer ik van je hield! Het krommende straatje waar ik werd geboren, de school en m'n honk... Het is alles vergaan! Ik zag nog alleen een geblakerde toren in het gruis van vermorzelde jeugdjaren staan....…

Jij liet me denken dat iemand van me hield Jij hebt mijn leven nu vernield Jij lachte naar mij Ik lachte naar jou Jij maakte me blij Ik bleef je trouw Ik kan niet geloven dat jij me van de liefde wou beroven Jij had mijn leven even opgefleurd als wist je dat zelf niet Nu is het gebeurd maar ik vergeet je niet Alles is in rook opgegaan Waarom…

Gister, op 13 december 2010, viel een bezoekster over het kunstwerk Coloured Vases, veertig vazen vernield, grote schade, veel imperfectie! - In het programma Discotabel ging de discussie over ‘perfectie’ tegenover ‘expressie’. - De tweede cd van de Nigeriaanse zangeres ASA heet: Beautiful imperfections.…

wind Zingt haar lied Waar de stilte ophoud Ontwaakt de wereld Een geluid van het riet Dansend met haar lied Gerommel in de verte Mensen kijken verschrikt opzij Moeders grijpen hun kroost Gerommel in de verte Donkere wolken voor de zon De blauwe hemel ziet zwart van rook De geur van brand dringt door in ieders neus Huizen worden vernield…

Met jou weer contact opnemen, mijn instinken primeren niet Wat je stuk brak en ergens wel vernielde, moeilijk. Sandettie, niet te geloven hoe 'k je LIEF had, man.…

's verbeelding van 't bombardement op Oud-Rotterdam dat verleden door dit 'herdenkingsheden' te delen heelt ons naar onze toekomst: Het nieuwe Rotterdam We lopen de brandgrens we kijken onze ogen uit we verwerken lopend, pratend of fluisterend, mijmerend of volledig stil zo intiem intens verdrietig de puinzooi van het oude vernielde…