Alle inzendingen over Versleten

Met zijn tot op de draad versleten tas Vol met vergeelde leerboeken en schriften Betrad de half demente en geschifte Docent met frisse moed opnieuw de klas En vroeg de schooljeugd na een jaar of zeven: “Jongens, waar was ik ook al weer gebleven?”…

Eenzaam gebogen schuifelt de oude man door het verstrijken van de tijd getekend Het lichaam is een oude versleten jas geworden gevuld met vergeelde dromen Het sprankelende kind dat ooit was is vergeten gehuld in de nevelen van het geleefde leven…

zag je bruine laarzen roltraphoog wist hoe jij je rug iets boog in overstappen de leren zool was licht versleten nieuwe hakken kon je wel vergeten maar dat hoofd altijd zo fier ik schreeuwde nog jij was al binnen op pier vier…

Als 't kleed ons past, is het versleten, Als men het boek kent, is het uit, Als men het leven komt te weten, Dan valt het scherm dat alles sluit.…

Hele nachten vechten Hele nachten rennen Hele nachten in het geweer Doodmoe word ik wakker Doodop en versleten Het wil niet meer Men zegt: het is verwerking Men zegt: het is verdriet Wat het is, het zal me jeuken Wat het is, vind ik niet spannend Het moet stoppen Dit mijn hele leven Trek ik niet…

waarom kan ik niet vragen teruggaan naar die dagen de hemel huilt nog steeds de tranen weg maar het is op dat verdriet dat je verkocht om wat schade aan te brengen als een engel die wil zeggen het is nog niet vergeten het is nog niet versleten die avond dat alles viel zoals ik al eerder schreef het is gebeurd ik treur opnieuw…

Als dagen versleten in sneeuw in stilte om de nachtwenk schreeuwen en jouw honingzoete belofte in een duistergrauw gewaad langs het heimweebed mag slenteren op zoek naar de juiste toonzetting van verloren woorden toevertrouwd aan ’t innerlijk behang ik zal niet citeren.…

Acht bijen in en uitgevlogen de honingkorf bleek soms versleten werd telkens opgeknapt zij heeft een groot vermogen: Mary Tudor om haar hals die tevens schitterde in Nederland zij was een roos: een ster, een parel die nu is afgeknapt maar niet vergeten Liz was een schoongeslepen diamant.…

Als je oud bent en wat versleten de geest wat trager werkt kun je die vroegere liefde wel eens vergeten maar dat zijn niet alle dagen anders denk ik dat ik het niet zou verdragen want als ik jou voorgoed kwijt ben uit mijn geest dan heb ik jou nooit gekend is alles waar ik voor streed voor niets geweest.…

Met dichten raakt 'n jas niet gesloten de wind waait er dwars doorheen woorden ontsnappen jong en groen de vleugels nog niet droog Zij vallen naar beneden vormen een toren van Babel worden vervolgens in de vorm voor origineel, verfrissend versleten…

Bij controlfreaks lig je altijd onder een vergrootglas of wordt je met een verrekijker bekeken En als je het echt niet door hebt met een heel verfijnde telescoop en als het nacht is en pikkedonker met een zeer geavanceerde nachtkijker Maar ik kan met mijn versleten toneelkijkertje zo zien dat op het toneel van het leven controlfreaks vaker…

Een oude boom staat daar vergeten, tedere woorden, zo versleten. Een oude bank, Ik zet mij neer, mijn gedachten wiegen heen en weer. Een glimlach van weleer.…

Niet dat ze slecht zijn of versleten omdat de aarde anders draait de meeste klanken zijn vergeten zijn onnodig vaak verfraaid Gewassen zijn de asfaltwoorden vol van onverwacht geweld als de doden ze nu nog hoorden was hun grafgang uitgesteld Dromen van dichters in elke tijd visioenen van onwerkelijkheid.…

Was eindelijk zo mooi versleten, als was hij nooit reiger geweest. Toen kon ik me weer vergeten. --------------------------------- uit: 'Geen beter leven', 1985.…

Dit jaartal kraakt als een versleten huis, Ons onderdak, waar wij vertrouwd mee waren, Zal binnenkort de klok passé verklaren, Tot twaalf uur hangen wij wat voor de buis. Maar op een jaar successen of juist strubbels, Volgt hoe dan ook dat frisse glas met bubbels.…

in kleurenbeeld versleten, vergeten, vergeelde waarheid onaangekondigd dwars door tijd het papier is verfrommeld er is mee gerommeld zwart loopt over in wit als vergeeld wordt gedeeld gladgestreken en geheeld resteert een ingelijst portret gezien en teruggezet blinde vlek…

de hoofden geheven sokkels versleten door handen in gebed in wierookgeur kleurt glas in lood de vruchten van hun oogst zij hebben schapen gehoed de kudde geweid maar voor hen is geen heiligheid er is geen herder zonder vee zij delen samen het bestaan geef in viering die twee-eenheid aan…

Een oud verwassen shirt maar heel dierbaar ik trek het aan om in de tuin te werken In mijn herinnering ruik ik zijn geur en alles krijgt weer kleur Vijf maten te groot maar dat maakt niet uit even dat gevoel van zijn Dan gaat hij in de was en belandt in de kast tot hij totaal is versleten En dan wordt ook deze herinnering vergeten…

Levensreisverhalen zijn het die niet versleten raken. Levenskunsten zijn het die blijven voortbestaan. Onsterfelijke geesten die ze hebben gegeven. Nalatenschappen zijn het. Voorlatenschappen zijn het, die ons allen laten voortbestaan.…

wordt het geweten je als een maatpak aangemeten of is het als confectiekleding net te ruim of iets te nauw in korte tijd tot op de draad versleten? het krimpt ineen bij elke leugen komt met scheuren thuis en blauw, wat heb ik uitgevreten? als het me goed wil heugen heb ik me als een dolle hond in m'n eigen staart gebeten…

mijn hand kruist de vier windstreken terwijl mijn stramme benen op de versleten plank pijnlijk wenen de ogen verstard gericht op een beeld van verbeelding aan wie ik mijn verloren hoop met droge tranen schenk de geur van een gedoofde kaars is als balsem voor mijn pijn in dit moment van alleen zijn…

als een dichter sterft bij leven heeft de ebbe zich te vroeg doorgezet en verschraalt het kunstig zinnenweven tot knopen van een versleten letternet hij teert slechts op zijn scheppend verleden dat stilaan zo zijn glans verliest een poëet dient tot de dood zijn rijmen te smeden: een onvoltooid vers is waar hij voor kiest…

de wereld is niet meer van nu verdwijnend van binnen uit tastend als een blinde rustend op een bed waar het matras van versleten is het maakt het niet meer waar waar het voor geschapen is de wereld slechts nog een dorp op het podium van onvrede waar mensen door elkaar lopen in vleugels reppend op zoek naar hun…

Als ’t kleed ons past, is het versleten, Als men het boek kent, is het uit, Als men het leven komt te weten, Dan valt het scherm dat alles sluit. ----------------------------------------- uit: Beelden en zangen (1876)…

plaatsen waar ik niet meer kwam waarvan ik dacht dat ze voorgoed versleten waren ze spleten mijn gedachten open vreemd als oude bloemen in kleuren die ik eigenlijk niet kende van een tijdperk van bittere stilten en mijn hand die ik nu steek in verborgenheden van rijkdom pluk ik de herinneringen langs de bermen van heimwee…

ik speel met mijn pop de kop kapot het lijf zonder kapok zij voelt wie ik ben omdat zij mijn jeugd en leven heeft gekend is totaal versleten van alles weten heeft mij altijd gespaard nooit ben ik dat vergeten streel het gehavende lijf bij haar kon ik echt alles kwijt zij is nog dezelfde gebleven onafscheidelijk zijn wij vergroeid…

nee, ik hoef geen terras heb buiten niets te zoeken liever blijf ik binnen kruip achter het behang stof genoeg om van te kwijlen in de kast ruikt het naar muizenpis en oude boeken de ruggen versleten het papier half aangevreten door kenners zoals ik © papiervisje…

vermeden omdat je aanblik zo moe gestreden zonder verleden en heden verloren uitverkoren voor dit lijden zonder te vragen niet meer te dragen was gelukkig, lief dat je ogen niet meer zagen dat ik je ogen heb vermeden je hart verzwegen heb naar het verleden onze liefde ben vergeten mijn hart zwart versleten…

Denkend aan Holland in de jaren negentig denk ik aan Lubbers maar vooral aan zijn vrouw Ria Zij die bewees te kunnen delen in de verlangens van haar man Ruud Van 'die' vrouw Beatrix tot het dagelijks "vrouwen-billen-knijpen" "all over the world" Maar Ria sprak telkenmale "Als ik maar niets te kort kom" waarop Ruud de whisky…

De zeilen zijn versleten en de masten vertonen diepe kloven en houtworm, soms klim ik naar het kraaienest om keihard om mij heen te krijsen, zwaar verbitterd om het zinloze geklots van de golven tegen mijn oude kameraad.…