18160 resultaten.
we spraken niet
netgedicht
4.0 met 21 stemmen 743 nabijheid
en ik glimlach
het beeld zo broos
in je gelaat
of in dagenverte
wanneer, zo licht, ik naar
buiten kijken mag
heel even
zonder geluid
vond de tijd de zee in jou
en herkende ik het huilen
om al het beminnen
wanneer is liefde eindeloos,
vroeg je, aan het eind van de dag
ik wist het antwoord
en stierf
opnieuw…
internet heeft 2 kanten van het verhaal
hartenkreet
3.0 met 6 stemmen 791 tot op heden vlogen de woorden
mij om de oren als ik weer inspiratie
vond door te schrijven met een pen,
vol betekenis golfde het op het papier.
Dat nu ook al jaren het internet als vast hulpmiddel
wordt gebruikt komt door de korte bochten,
Zonder ook maar een omweg geeft google
Mij de betekenis van eenzelfde woord
Maar de site waar ik…
waar we waren
netgedicht
3.0 met 21 stemmen 286 vreemd blijft het
om het bed te zien
kussens liggen stil, haast gerangschikt
als museumstukken in een eigenaardig, oud licht
het wordt koud, killer dan buiten
ook dit schrijven kost meer tijd
zoals de weg langs muren
en loze lakens
het doet pijn
wanneer jij beweegt in een veranderde blik
en ik vecht voor eigen recht
de hemel leeft met…
Verzuurd?
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 200 Vergeten tijd ligt
achter ons, in angst
baren we het leven,
tussen geboorte en
de eindigheid, we zijn
schipbreukelingen van
de hemel en de diepten
van de zee, we zijn het
ontgonnen land, borelingen
uit de eierstokken van de
zon en maan, de horizon lijkt
verder, zeilen bollen minder,
blouses minder wit, hét
ontbrekende in de volheid…
We zijn overal mijn vriend.
netgedicht
5.0 met 4 stemmen 840 Toekomt en verleden schuiven nader zonder
gevaar en berouw, het maakt niet uit waar
en wanneer het verval zich dient, want we
zijn nu bij elkaar en overal mijn vriend.…
Het vloeit door ons heen
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 166 de ander vlecht de loten
met lemen wortels in het gras,
nectar vloeit uit kristalen wijsheid
te ademen uit zelfstandigheid
zijn we vrienden in een lot?
zijn we van een gelijk ras?
krom gebogen in z’n denken
waarin hij het meest gedijt?…
Als ik dit huis verlaat
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 366 Wanneer ik je morgen
moet verlaten
ontkleedt me van mijn
angsten als stoffelijk
wezen en leg mij in het
glazen ledikant, waarin ook
jij geboren werd, vertel me
je verhalen als ik ooit
weer naast je wakker word,
zodat ik over je kan waken
in het moment van stille dood
die tijdelijk wordt opgeschort,
laat me meevaren in
jouw…
Het taaiste ijs?
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 79 hemel wordt weerspiegelt
en uiteindelijk uit glas blijkt te bestaan
het tart geluk in elk dierbaar moment
waarvoor een naam is gekozen, magisch
licht om de schalen van de wereld te
breken, kroont zichzelf met tederheid
waaruit een nieuw embryo zich met
lauwerkransen presenteert,het taaiste
ijs als dunne vliezen breken zal, zijn
we…
alles wat we deden
netgedicht
4.0 met 24 stemmen 677 hoe voelt het
om weg te zijn, om nooit meer
gezien te worden
om te weten dat tijd alles zal wissen
en dat je aan de dood om een uitzondering vraagt
is het niet zo
dat door te tellen tot oneindig
alles elkaar aanraakt
zacht of stormachtig
traag en dan weer razendsnel
is er een herinnering
of nog iets van het onbewuste
van wat wij…
We bestaan
hartenkreet
2.0 met 2 stemmen 129 Ieder afzonderlijk individu. Een individuele
regenparaplu voor de grilligheden van het
levensklimaat. Een opmaat van de stuntelaar
die weldra voor zijn mensdom staat.
Een vrouwtje of een mannetje onderweg
tijdens zijn bestaan. Somtijds regen na
de zonneschijn, maar zo nu en dan een
duikelaar na een verwoestende orkaan.
Een vrouwtje of…
de ander zijn
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 53 de waarheid is
een lekkende sloep
die in de geulen
van zeeën verdwijnt
wijs naar het wolkendek
val neer in het stof
roep goden aan
beschuldig anderen
huiver omdat de
oorlog altijd weer
begint omdat we
de ander verliezen
laten we verhalen delen
en samen reizen
zonder huiver zullen we
weten dat we de ander zijn…
Wij zijn geen vreemden,
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 25 zijn gemaakt en droogt het
ziltste zout van ervaring op het gelaat,
Kijk om je heen, zoals je bent verstaan,
we zijn geen vreemdeling in dit bestaan.…
We zijn zand
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 38 We zijn even.
We noemen het leven.
Het schuurt langszij.
Scheurt het wezen
tot het besef voorbij.
.
We bestaan
tot we vergaan.
Elk verband verkruimelt
tot het laatste restje verstand
naar beneden tuimelt.
We hopen dat er iets is
dat de loper om zal keren.
Maar er is geen meesterhand.
We zijn zand.
.
“Druppels”…
Zijn we op zicht?
netgedicht
5.0 met 3 stemmen 34 Wij komen van ver,
om weinig te begrijpen,
blijven we op zicht?…
Zoals we zijn?
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 25 Uit het ziende oog
van de orkaan
wie hem raken zal
in afzienbare tijd
even een niet
waarneembare
kalmte in een
oorverdovende
stilte van
ingehouden
adem, achter
de on-aardse
schreeuw, verloren
energie komt
in vervoering
barst open, daar
openbaart zich
de onneembare
zwaartekracht uit
de diepzee geboren,
zoals we…
We zijn op zicht?
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 37 Of komen we van ver,
om weinig te begrijpen,
we blijven op zicht.
Blijft het oog van het
heelal op ons gericht?…
onvoltooid verleden tijd
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 57 we zouden
uit deze nacht springen
alles terugbrengen wat we namen
naast het verdriet wandelen
we zouden
oefenen in hoop
volhardend vol leven zijn
uit de wrakstukken herrijzen
we zouden
naar het licht reiken
een naam geven aan het verdriet
een boot vol liefde zijn
we zouden
een koor van stemmen zijn
leren van onze schimmen
onszelf…
We zijn wie we zijn
hartenkreet
5.0 met 1 stemmen 187 We gaan jong dood, dus laten we genieten.…
zo worden we
hartenkreet
2.0 met 10 stemmen 997 Weet je, ik denk dat we zijn als graan
klein en schuchter begonnen als een sprietje
piepend naar de lentelucht.
Langzaam groeiend tot
mooie grote halmen, wiegend
in de wind, flexibel en sterk.
En eens een graanveld op z'n sterkst is,
dan heeft nog de wind noch de regen
invloed op die gouden glooiing.
Ja, zo zijn we, zo worden we!…
wat we worden
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 118 verstrikt in een
streng die ons
omknelt
stiller
almaar stiller
een verdord blad
schuifelt van
stoep naar rand
verder weg niets
blijft bewaard
het onvermijdelijke
tot het einde
vol in het gelaat
zien tot we
niemand worden…
Zo doen we het dus.
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 1.707 De takken nog kaal
een schrale wind
de lucht is vaal
kom gauw mijn kind
ik druk je tegen me aan
dan blijven we warm
gauw hier vandaan
terwijl ik je omarm
wacht, ik wil een kus
vanaf hier ga ik je dragen
zo doen we het dus
tot in lengte van dagen.…
we zijn er, maar toch niet
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 240 ik ruik
en ik zie
en ik hoor je,
maar je bent er niet,
jij ruikt
en ziet
en hoort me,
maar ik ben er niet,
we zijn er niet,
maar toch wel,
ons lichaam verlaten,
en onze geest vergaan.…
Zo, wat zijn we aan het doen?
snelsonnet
3.0 met 10 stemmen 248 "De wapens van het tuig zijn automatisch.
Wij hebben niet één spijkermat. Zij wel.
De schurken zijn te rijk, te slim, te snel.
De regels van 't systeem te bureaucratisch."
De diender zucht, door al het leed, verbolgen:
"De politiek? Ook díe kan ik niet volgen."…
we
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 261 jij bent
voor me een onbekende
ik ben
een vrouw tussen de bloem
ik noemde jou vreemde
ik noemde jou mannelijk genoeg
jij noemde me preuts
vandaar kwam naar boven
mijn trots en stilte tussen ons…
Wie zijn we?
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 205 Zo staan we wel eens
hand uit hand tegen
de rand van de stoep
beide op zoek
naar een ander.
Zo lopen we elkaar
misschien wel dagelijks
voorbij
zonder te zien
of te weten
wie we zijn.…
We zijn er nog niet
hartenkreet
4.0 met 4 stemmen 86 we moeten
versoepelen
maar
morgen
nog niet
zeker
weten we
zijn er
nog niet
het
heeft geen
zin het te
ontkennen
beter is het
om er
maar
gewoon
aan te
wennen…
wie we zijn
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 78 drie palen steken
uit een berg zand
aan weerszijden twee
vastgesnoerde vrouwen
in het midden zit
jij op een plank
hoofden handen en
voeten van lindehout
dezelfde gezichten
in berusting gestold
onthutsend ongeloof
over wie zij zijn
als in een stomme film
de weidse gebaren
de sprakeloze ogen in
het verstarde gezicht
het…
we kunnen
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 78 , ze ontkrachten
van hun vrijbrief, maar bovenal kunnen we
dit leven bestuiven met plezier en mededogen
we kunnen zelfs het sterven vertragen
door wat chemie en lieve woorden, maar we kunnen
ook samen de dood bereiken wanneer we hand in hand
het spoor des levens volgen en ons berusten
bij de overgang waar de wissel weigert om
aan zijn plicht…
Nu we hier toch zijn
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 96 Je weet en vergeet het
dat we helden zijn, die hier niet voor hebben gekozen.
Maar nu we hier toch zijn...
Nu we hier toch zijn.…
Hier zijn we dan
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 149 Hier zijn we dan
in het nabije verleden
dankbaar voor wat geweest is
onbeschreven naïef gebleven
hofnarren en dieven bij de vleet
nijverige huisvrouwen met smetvrees
anderhalve meter dichter
of verder weg bij de waarheid
zonder ommekeer met koude vingers
van een zwerver en de warme voeten
kleine God op weg naar de afsluitdijk…