Alle inzendingen over Zwarte Parel

Langs alle wegen kom ik Hem hier tegen Als ik Hem zie denk ik aan porselein Pateelwerk uit Montreuil en rode wijn Aan hoe ik haast de aarde was ontstegen Aan alles wat ik altijd heb verzwegen Om maar zacht en geliefd te kunnen zijn Een brandend kaarsje of wat zonneschijn Een mens die roze parels heeft geregen Mijn snoer met zwarte kralen…

blanke meer vandaag kleurt geld hun huid het haar ontkroest en zwart maakt overuren als het wit voldoende schuift…

eens droomde ik van jou een stralende lach een blik vol vreugde en geluk je was als een parel in een oester vol mysteries maar iedere keer ik dichterbij kwam klapte je dicht toen zag ik hoe iemand je meenam en je aan een ketting hing mijn parel het was een droom en toch ben ik je kwijt mijn lief…

zomeronweersbui stort parelend kristalsteen langs de regenboog…

EVAM (ZO) hij is de parel in de lotus – eer ik hem – heilige vrede…

Vroeg in de morgen  glinsterende dauwdruppels  parels in het gras…

Nu zijn er krachten in ons volk, met weinig grijze massa, die haten onze Zwarte Piet en mikt hem in de asla. Het zijn de eeuw`ge Gutmenschen, ver boven ons verheven. Och was toch maar in hemelsnaam, bij moeder thuis gebleven.…

in herboren liefde hernieuwt zich een droom die als zweem van verlangen ons zacht wil bekoren waar ik een traan in schoonheid diep geborgen in mijn hart koester als een parel ontsproten uit de nacht verglijdt toekomst in het niets een wens wordt verlangen waar tranen als parels zich hernieuwen in dromen…

echt, want een 17-grams vogeltje betekent niets vlakbij het meedogenloze, zwarte asfalt, kaneelbruin is ze, zwarte spikkeltjes, helder parelen de kraaloogjes, ontroerend, terwijl mijn Blackberry heftig zoemend trilt, schiet ik vol, want hoe charmant is ze en zo kwetsbaar, deze winterkoning, ik kniel, ik luister, koester de jongste winterkoning…

Ik zie de parels in de diepzee van je gedachten De parels die jouw schelp omhelst De vlammende vlinders in je ogen zijn mij dierbaar Het zijn kristallen in helder water die van liefde zingen Adem in mij, liefste Beroer mij met je licht Wees medeplichtig in eindeloze overgave een eeuwig zoete kus…

parels op jouw huid dansend in het schemerlicht ogen begeerlijk…

ragfijn kant schittert parelende dauwdruppels ingenieus schouwspel…

Een regendruppel siert het blad; "Oude Parel" blijft toch verrassen.…

Ook ik ben zeer begaan met het klimaat Maar deze actie was beslist foutief Ik heb Het Meisje met de Parel lief Het werk bekladden was een dwaze daad Ik was geschokt dus mijn reactie was: ‘Toon ook respect voor meisjes achter glas!’…

Een parel wat dof in haar schelp Al jaren dobberend op de levensgolven spoelde bij mij aan Haar warme gloed deed bij mij een vonkje ontstaan die oversprong en ze begon te stralen Ze is zeldzaam èèn met karakter en een naam Zo is er bij twee weer nieuw leven ontstaan Een parel vinden op je pad een ongeloofelijke schat…

Er liggen weinig parels tussen vandaag en morgen maar de herinnering van een willoze wees in een opstandige nacht maakt de schoonheid des te groter.…

Heus, ook niet de vlinder Zachttrillend op zijn pootjes Het uithijgend roodborstje Dat parels vist, doorzichtig Het is niet de dromer Die zijn nog onbeschreven Blad op de draden spant Trefzeker Deze Tafel Hij is er al zolang Je je herinnert…

een scherpe dolk snijdt parels uit week oestervlees en verwondt de zee…

Ik sluit de ketting met parels om je hals zodat ik kan snoeren en je adem kan laten stoppen.…

dag verdwenen jaar, ik groet je geef je kruisen na en zwaai vrolijk af, tot later als jouw gevolg zijn dagen telt, tel ik mijn zegeningen in een plas vol zilte druppels: parelend in wit en zwart luisterrijk als zon haar strepen trekt goedgemutst en goed gebekt bega ik thans mijn eerste fout, beseffend dat ik stout veel beter kleur beken…

In een woelige zee Dansen golven rollend Naar de kust Oesters schuifelend Op de bodem van die Enorme watermassa Schijnbaar oneindig veel Ondenkbaar intens Verweven met de groei Van de schoonheid van de Oceaan die rein de illusie van Het leven tilt boven de Waarheid van de liefde tussen Jou en mij. Jouw passie is mijn Tuin…

Als een parel in een oester heb ik je negen maanden gekoesterd. Als een roos in een knop bloeide je bij mij beknopt maar veilig op. Als een juweel van onschatbare waarde heb ik je gelegd in de schoot van moeder aarde Als een schaapje klein en teer ben je nu veilig in de kudde van de heer.…

met de waterval meegenomen in zijn stroom weet ik dat hij zijn weg wel vinden zal De zon maakt plaats voor de sterren en de maan duisternis valt en ik vervolg mijn weg als kompas onze liefde die verpakt zat in mijn traan Ik werp nog een laatste blik langs de waterkant en zie weerspiegelt in glinsterende golven mijn traan als de zuiverste parel…

verloren, toen ik omkeek en vele jaren ouder was, vergeleek me toen ik werd geboren, ben ik levend dood of begint het pas een gedreven duel in een tweegevecht, lijken beiden helften even echt, waarvan de waarheid verder reikte dan het toekomstig pad, zocht naar de kwaal in het hof van Eden, maar wist niet wat, waarschijnlijk lagen de parels…

Wat heb ik het verloren, toen ik omkeek en vele zonnen ouder was, vergeleek me toen ik geboren werd, leken beiden helften even echt, in gevecht met een al verloren duel , leven met de dood begint nu pas, zocht naar de bron van kwalen in het hof van Eden, verzonnen waarheid reikt verder dan het adamsblad, ogenschijnlijk lagen parels verder…

een druppel dauw op het blad van de liguster zonnestralen ster en strepen parel vol beweging hangend vechtend tegen zwaarte kracht verend op stilte en pracht van wind... ben jij m'n ochtendkind…

helften levensecht, door ervaring de waarheid kantelt en verder reikt dan op het toekomstig pad, zocht naar poort in het hof van Eden, maar dat ligt te ver in het verleden wist niet wat het betekent en lijkt een onwaarschijnlijk en omzichtig verhaal in een vergeelde krant, verwaaid nieuws geschreven door een dezelfde hand waarin de parels…

het hout om alsmaar hogerop te klimmen Geperst geduwd verwrongen om te sterven met de vreemde adem in mijn longen zuur tot aan het stervensuur In de tuin van mijn buurman komt de muur tot leven in de milde geur van seringen waar ze engelen horen zingen Rillend vlucht ik in mijn onschuld verdriet en eenzaamheid met een mand vol parels…

acht kraaien in de lucht geen negen geen zeven maar acht vader moeder twee kinderen drie neefjes zonder macht en eentje uit het buitenland maar dat gaf niet want ze waren allemaal even zwart…

zwart, overal en alles zwart nergens kleur meer, behalve in jouw hart. jouw hart van goud, jouw hart van zilver. jouw hart van alle kleuren valt op in de duisternis en trekt mijn aandacht. ik kom dichterbij en wil het zien maar al die kleuren zijn maar schijn.…