Alle inzendingen over afscheid OR eenzaamheid OR spijt

Als je eenzaam bent, vannacht fluister dan zachtjes door ‘t stil Je hoort mij dan wellicht zacht zeggen dat ik je weer terug wil Als je je eenzaam voelt o schat fluister dan zachtjes uit ’t raam Tegen ‘t stil en fluister dan dat je verdrietig bent plus eenzaam Als ‘t eenzaam voelt, mijn lief fluister dan stil tegen de wind Dat je spijt…

Waar je ogen nog vragen en het afscheid de stilte verandert in een cocon verlies ik de tijd van antwoorden en vraag ik niets meer dat woorden kleurt en gedachten verdrinkt in geluk dat met eenzaam vergeten begint…

Heen zonder afscheid en nooit weer te vinden — 'Dood' heet men u, mij eenzaam jaren reeds; Blijde onafscheid'lijk trouwe vrinden — Heet ons mijn eigen hart, zo zonnig leeft ge er steeds!…

Eenzaam sterven, geïsoleerd, niemand verdient dat.…

Soms een beetje eenzaam Maar geen zuchtje spijt…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

ik schreef kleuren op je huid trapsgewijs van licht naar donker je onderging de steek van het puntig pluis gelaten gaf jij niet thuis in emoties die de kop opstaken voeren wij op onbekende wateren gingen nergens heen in het intens verlatene waar aantrekkingskracht geen baas over de polen was…

Niemand die naar je kijkt of je iets zegt Geen mens die naar je luistert Er wordt geen woord tegen je gezegd Er wordt zelfs niet eens gefluisterd De minuten worden uren De stilte duurt maar voort Het kan nog heel lang duren…

zoals het licht zal het altijd zijn vergeten de nacht verdreven de pijn voor altijd ontwaak ik de zon zonder spijt zonder angst niet bang voor het licht dat schijnt bescherm jij ik kus kus jou en jij jij kijkt en ziet mij dit afscheid duurt niet lang ik streel, streel jou je wang je zilveren haar tot gauw tot daar…

kost nu eenmaal tijd Pas als ie weg is, mag je binnen en met me delen in de spijt spijt om wat was en niet zou worden spijt om wat leek en toch niet was spijt als de barsten in de borden spijt dat ik rijp ben voor de sloop Kom straks maar binnen, kom me helen beloof me alles wat ik wil geef mij beloften, dromen, leugens en als ik huil…

ik wacht op antwoord het antwoord van het leven niemand die ons hoort het valt echt tegen ik wacht op antwoord nog heel even en ik wil niet meer leven het gevoel van eenzaamheid niemand die heeft ervan spijt ik wacht op het antwoord het antwoord van het leven ik kan er niet meer tegen ik wil niet meer leven…

Net op tijd Mijn nederlaag herkend Ik trek me terug in eenzaamheid En wacht in diepe slaap tot jij weer grijpbaar bent Een schimmenstorm met overal jouw gezicht Ik laaf me aan vergetelheid Alles is verlicht Nooit meer Spijt…

Ik heb spijt van dingen die ik heb gedaan, of juist niet. Dit afscheid, doet me toch verdriet. Nooit gedacht dat het mij iets zou doen, weg te gaan van dit schoolgebouw. 4 jaar geleden kwam ik hier als klein naïef meisje, nu al iets meer vrouw. Ik hou me groot, maar afscheid nemen is moeilijker dan ik dacht.…

Onnodig te zeggen hoe zeer het weer spijt; afscheid te moeten nemen op het eind van haar tijd; van een jaar dat langzaam ouder werd onder de wisselvalligheden van haar seizoenen. Dat als nieuw op de wereld werd gezet, fris om te zoenen. Haar leven aan de bloemen gaf in de volheid van hun pracht.…

Tranen van puur gemis biggelen naar beneden jouw kleine jonge hart heeft al teveel geleden Mijn hart lijkt te breken bij het zien van je gezicht hartverscheurende snikken huilend knijp je je oogjes dicht Afscheid nemen is zo moeilijk en dat doet ons alle drie pijn het spijt me, mijn kleine bink dat je nu al volwassen moet zijn…

Want de tijd van voordien voert mij op weg naar een afscheid die onvermijdelijke voortgang die een toekomst voorbereidt.…

Ook onrust, angst, eenzaamheid, verveling, doelloosheid en spijt. Alles op z'n tijd. Soms bij 'n herinnering wat weemoed. En later de aanvaarding, bitterzoet: Het is voorbij, voorgoed.…

het strand geeft eenzaam blijk van een vloedverlaten zee, zijn korrels zo talrijk uit het zicht der eeuwigheid is de zeevlinder onsterfelijk, het tere lichaam ten spijt kom, laten we gaan, ergens wacht het ruisen van de branding in mijn traan…

kruipt de Stena-line langs de horizon terwijl de zon afscheid neemt van de dag door de zee te kussen een eenzame minnaar loopt langs de vloedlijn wiens voeten omarmd worden door de zee al is 't voor heel even…

Wanneer het gebeurde Weet ik niet Maar opeens was het er Het gevoel Dat ik nu sterker was Eindelijk sterker Erboven stond Dat het me allemaal Niet zoveel meer kon schelen Gewoon relaxed Dingen laten gebeuren En er om lachen Zonder spijt, zonder schaamte En ook zonder eenzaamheid Gewoon.. onafhankelijk Van al die anderen En wat ze dachten…

soms wandel ik langs de waterkant waar wij ons tussen ’t riet verstopten nog steeds staat het afscheid op palen en is het water gevuld met droef al zou ik jou willen gedenken de koude woorden uit het steen slijten opdat onze dromen tot leven komen wat rest is spijt en spijt alleen soms kom je voor in gedichten dan leen ik de ruimte even…

Tot het licht voorgoed afscheid neemt van haar ogen. En haar masker lijkt op haar trouwe wanhoop die niemand begreep toen ze haar liefde in scherven zag vallen en hij een afscheid werd die haar slechts het geduldige stof op zijn foto en de naamloze pijn van haar eenzaamheid gunde.…

En heb ik totaal geen spijt. Het is nooit saai geweest. Jij die ik vroeger kende. En nu wil ik je bedanken. Voor de vriendschap en de liefde. Voor de aandacht en de lust. Het was een prachtige tijd. ‘ Vol romantiek en zaligheid. Dat het afscheid nadert Voelt als een rouwe druppel. Pijnlijk. Die mooie blonde haren.…

op vreedzame graven staan gebeitelde woorden als afscheid voor de laatste reis bij een verzakte zerk staat postuum een boete als schandpaal van nalatigheid ze hebben een put teveel gegraven en met het planten van die extra pijn vraag ik mij af hoe eenzaam kan je dood nog zijn?…

Mijn eenzame gedachten vormen ontelbare PS’sen; ze vliegen als postduiven weg. Geen grenzen kunnen mijn minnende mijmeringen dwarsbomen Zo smokkel ik de verwachting van het weerzien over het afscheid en de tijd heen die ik bukkend sprokkel.…

Zij reden over de zwarte grond licht en bloemig aten gepocheerd dronken pinot gris langs de cote in het restaurant schoof zij haar voet tussen zijn benen en hij plukte zonnebloemen en schelpen ze neukten ontelbaar in die tijd tussen branding en afscheid tussen liefde en spijt tijd verstrijken en nergens oevers Zij reden voorbij lavendelvelden…

ze zitten samen maar zijn alleen onderweg staren roerloos door de raampjes naar de persoon tegenover hen achter wie het leven aan hen voorbijglijdt met enkel de herinnering aan waar ze zijn ontspoord…

Alles wat ik dacht was gelogen. Hij gaf mij dat gevoel dat liefde bestond Maar al snel liet hij mij de tegendeel zien Misschien moest dit wel gebeuren om mij te laten zien dat ik niet zo snel verliefd moet worden. Maar hij liet mij denken dat hij anders was, anders dan die anderen. De dag dat hij mij hart brak, kan ik me nog goed herinneren…