Alle inzendingen over allooi

Een jonkvrouw verbleef in Kerkrade Zij was verslaafd aan chocolade Een schoonheid zo mooi Vrindjes van allooi Toch koos zij voor ene Verkade…

Er is nog toekomst voor De Gouden Kooi, Want daar zou Wilders veilig kunnen wonen Temidden van dat handjevol personen Van ongeveer een soortgelijk allooi. Of sterker nog, ik neem aan dat de rest Daar al heel gauw door Geert wordt weggepest.…

ik ben een dame van allooi ’t zij hoog of laag of middenklasse ik kan in elk gezelschap passen met dames en vooral ook heren ik kan ook elk terrein bestrijken met blik of woord of daad ook bij beloften heb ik baat die kan ik later honoreren het komt daarbij geregeld voor dat mijn aanwezigheid op een partijtje wordt onderbroken door een…

De eerste kou hangt alweer in de lucht Dus bloot is geen lang leven meer beschoren Het half ontkleed verschijnen op kantoren Als was men hoofdrolspeler in een klucht 'Zó lomp, dat bloot, van zulk een laag allooi! Zeg, hoe laat is vandaag De Gouden Kooi?'…

samen sponnen zij het web van werk en thuis nog hechtten zij in verre draden familie vrienden aan het kruis waarvan de mazen kleiner dan de prooi vangsten garandeerden van divers allooi maar haar trekdraad bleef de gouden ring want angst voor echtbreuk zat er altijd in…

samen sponnen zij het web van werk en thuis nog hechtten zij in verre draden familie vrienden aan het kruis waarvan de mazen kleiner dan de prooi vangsten garandeerden van divers allooi maar haar trekdraad bleef de gouden ring want angst voor echtbreuk zat er altijd in…

Te laag allooi? Nee, nú luidt de kritiek: ze is te mooi!…

schrei om de mensen wiens haat jóu deerde schrei het fjord vol met je stenen gewaad schrei om de broederschap en het verraad, beide, van koning, soldaat en het lage allooi allooi dat voorbijkwam in vele gedaanten Spanjolen.…

liefde is zacht teder en teer maar overal vind je de coaches weer zij helpen steunen en separeren repareren moet je zelf proberen het zijn de fijnste kneepjes in jargon tot liefdeskunst verheven het is gewoon manipuleren gebleven al schik je de bloemen nog zo subtiel tot mooi zonder een goede vaas blijft het van twijfelachtig allooi…

isolatie is geweest schijngevechten om de dure energie wie zit er op de tocht ook als een ander lager biedt dezelfde muur en nu al uitgewoond door zwarte dromen die als drones luidkeels hun homes verdedigen maar avonds zijn zij hem gepiept dan zie en hoor je alles in het geniep geritsel en gevlooi ook van minder hoog allooi…

Nu, horizontaal, na je dood ben je kleurrijker dan voorheen de overgang naar het kleinste waaruit je was opgebouwd onderga je verheven en waardig Je ontvangt en herbergt vandaag levensvormen van ander allooi met een gewijzigd kaliber word je gestadig bestookt De regen raakt wel dieper maar de wind om je huid breekt geen armen meer…

Jij bent van hemels allooi! Bij elk weerzien, wil ik het bezingen. Tot je doordringen. Zodat je zelf kan zien, welke schoonheid jij bezit Hoop je spiegel te vinden, die de kooi van je hart licht Ik zie... wat jij niet ziet. Een parel puur, diep van binnen, beklemd onder het verdriet...…

een jagershoed met ganzenveer het dubbelloopse jachtgeweer ogen waakzaam wachtend op poëzie als prooi verschijnend door schrijvers van divers allooi hij schiet en raakt de minsten uit de rij vleugellam of dood ze zijn erbij geen hond die apporteert wel ratten gieren en hyena’s zij ruimen zijn arena’s struinen verder op het net naar…

mensen van een bepaald allooi alles ligt binnen hun bereik hier op straat poets ik hun schoenen blinkend als sterren in het heelal voor slechts een schamele fooi en in het donker van de nacht zie ik hem onbereikbaar oplichtend aan de hemel staan alleen al met dit beeld voor ogen voel ik me minstens even zo rijk…

Een kindeke is geboren Een sterrenkind zo mooi Het gaf terug wat wij verloren Door veel verdriet van aards allooi.…

Ik moest weer aan je denken Iets wat ik al tijden lang niet doe Wat aandacht aan je schenken Al doet het er niet toe Het was iets kleins, iets positiefs In zekere zin zelfs mooi Iets snoepigs, fijn, iets zachts, iets liefs Van een onberispelijk allooi Een moment dat ik weer even dacht Ook dat was jij die tijd Dit had ik echt nooit meer verwacht…

overvloedig de oogst van melk en honing jij bent de koning op mijn kasteel verfijnd zijn de feesten exquis het gebraad in elegante dansen blijft hoofsheid paraat maar in de kerkers schreeuwt het geboefte rammelen de kettingen in vochtige kou dronkaards en schelmen die mensen bedwelmen gespuis van het minste allooi vindt ook hier…

In al zijn jeugdige ouderwetsheid Is er geen zweem van vaag- of fletsheid, Want alles is van ’t best allooi: Het zwarte pak, de zwarte hoed, Zijn gouden haar en gouden knopen, ’t Bestikte hemdsboord omhooggekropen, Staat alles fleurig en is goed. Alleen - zijn buis is niet meer wijd Genoeg voor het geweld der schoeren*.…

en jachten op vrede en succes in de maand met de langste nachten de hoop om dat te bereiken is al vervlogen met in de spiegel te kijken naar het intens vermoeide gezicht de vrije dagen zijn snel verdwenen met nog meer water naar zeeën van overvloed en decadentie te dragen duurder en mooi maar met een moraal van twijfelachtig allooi…

In het land van oude wetten Vechten kinderen in een kooi Toeschouwers van laag allooi Volgen gretig hun vedetten Bobby’s kunnen niets beletten Toys en Indianentooi Zijn vervangen door gegooi Stompen, slaan en wonden betten Anders gooit hij vast met stenen Naar een bus of draagt een mes Zegt een vader van zijn zoon Nee dan liever tegen…

De vogel zit in een antieke kooi Zijn kopje diep verstopt in zwarte veren Zit hij te dutten of te contempleren Hij is nu niet bepaald van laag allooi Helaas is hij zijn felle kleuren kwijt Verloren aan een onbestemd verlangen Zijn zang zit in een dikke keel gevangen Hij wil ontsnappen, vliegen, zijn bevrijd Wil buiten zitten…

Zelf vindt de poëet zijn gammel dichtsel mooi; De niet-lezer zou er best niet aan beginnen Want krakend voegen zich de regels binnen Dit sonnet tot rijm van ondermaats allooi Voor de gevolgen van die dichterlijke brand In ziel en brein van hen die dit toch lezen Stelt deze dichter zich dus niet garant.…

verstrikt als een vlieg ingesponnen en in een wurggreep uitgezogen wordt, dan treedt de zwaarte aan dit licht, komt het duister langzaam dichterbij, verschijnt loden mist aan de einder, dan trekt de doodsgeur aan land, knelt de luchtwegen van kustbewoners af, en laat hen in hun eigen huizen keren, dan kruipt, als een hoer van laag allooi…

Vol flair omhelsd door uw broek resideren uw kadetten, kek en kordaat van allooi; roomblanke bollen, oorzaak van alle dooi in de harten van door ijs verstomde heren.…

Ik begon te schrijven over dikke wijven ergens in het schieten van een onheuglijk jaar Ik was uit de lucht gevallen met mijn gat in witte nevelen mijn hoofd in bruine sferen Het luchtruim mocht bliksems vloeken niets was van obscuur allooi het viel allemaal uit te proberen samenhang was een burgerlijk cliché Ik had het allemaal uit…

Het Cantonpark toont weer zijn lentetooi Als ik een zakdoek in de boom ga leggen Weet ik al wat u denkt en wilt gaan zeggen Het lijkt wel feest in 't Gooi en 't rijmt op mooi Of had u soms gedacht aan apenkooi Gorilla in de Wintertuin - bokito - Reïncarnatie van schurk Hirohito - Maar dat is van een gans ander allooi Geschiedenis…

Gelijk een aal in slijmerig snot zo glibbert hij langs duistere sporen, het laag allooi behoedend voor een welverdiend verblijf in het cachot. Eén met hen betwist hij ieder ander die het waagt aan duimschroeven te draaien. Vrijheid eisend voor hen die snaaien wordt hij geducht als tegenstander.…

Ochtendgloed verdrijft duistere nacht En kleedt de velden met kleuren Een deken van het zuiverste smaragd Overal begint men herfst te bespeuren De takken zijn behangen met zirkoon Struiken gehuld in beparelde tooi Boven de kim stijgt als gouden kroon Een stralende zon in vol allooi Over het water hangt nog een witte mist Een sluier voor…

Maria,eenvoudig en mooi met allooi. 'n Oud moederke komt strompelend langs, heeft een rozeke bij,tweede rangs, Haar smeekbede: "Of haar gezin moge leve in vrede." Ook een boerke komt aangelopen.…

kreeg ik zulke brieven van zacht allooi waarin beelden zich neerleggen, haast stervend zoals het kan zijn tussen twee mensen pastelbroos dan schreef ik woorden, vingertikkend licht als heildronk, wensdroom in een witte eindigheid het waden waardig door fluisterlingen; een liefdessaga in deze gorgel des levens kreeg ik zulke verzen,…