Alle inzendingen over anemoon OR rust OR liefdewoord

breuklijnen worden zichtbaar en – de waarheid biedt niet altijd troost – overmorgen is verpakt in een vage belofte het leven is schaken in de schaduw waar het strijkend restlicht wordt geliefkoosd in uren van glas haastig afgestofte herinneringen herleven traag maar intens vluchten kleuren in warm zwart het sterven naast een boeket anemonen…

wilde anemonen wringen zich uit mij naar adem, gegrift door de zee vloei ik nieuw…

me door een gordijn van mist beseffend hoe ik muren metsel en struikel over lange tenen van ijs Door een facade van omhoog gekrulde mondhoeken doorspekt van cynisme rennend langs lege populieren hijg ik wolkjes in cirkels In 't hoekje van jouw schaduw zie ik tinten, rose, wit, purper zeg me dat het goed komt en leg me op het bed van anemonen…

Innerlijke rust je van de stilte bewust onder het maanlicht.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Bekoorlijk dans ik naar het licht Zwemmend in iedere traan woont de zee die een waterhemel aan zeesterren in dromen spiegelt De anemoon wiegt zich zacht murmelend tezamen met de algen Rijgende koralen als vurige ogen volgen mijn danspassen op het mulle zand en in een pirouette swing ik mij moeiteloos huiswaarts intens gelukkig…

Bekoorlijk dans ik naar het licht Zwemmend in iedere traan woont de zee die een waterhemel aan zeesterren in dromen spiegelt De anemoon wiegt zich zacht murmelend tezamen met de algen Rijgende koralen als vurige ogen volgen mijn danspassen op het mulle zand en in een pirouette swing ik mij moeiteloos huiswaarts intens gelukkig…

Bekoorlijk dans ik naar het licht Zwemmend in iedere traan woont de zee die een waterhemel aan zeesterren in dromen weerspiegeld De anemoon wiegt zich zacht murmelend tezamen met de algen Rijgende koralen als vurige ogen volgen mijn danspassen op het mulle zand En in een pirouette swing ik mij moeiteloos huiswaarts intens…

uit heksenketel ontsnapt,rustig thuiskomen in een toverbos joz.le bruyn haiku 27/01/202…

nog één keer strijk ik door jouw haren vol ongeloof en verdriet wat eergister nog gewoon was is dat vandaag helemaal niet twee-en-een-half, je kwam net kijken rende zo de wijde wereld in nu jouw ogen voorgoed zijn gesloten zorgt jouw einde voor een nieuw begin…

sneeuwklokjes schuchter de kopjes scheefweg geloken witwassend een zee tussen de bomen, en daarna de anemonen, vaak wit en soms roze akoniet, geilend geel gillend om aandacht, schiet uit de grond krokussen, Japanners flitsen foto's wereldoverstekend naar het Lange Voorhout de lente naakt en smaakt naar zoveel meer…

Waar de zee zich in liet bewonen, stolt het bloed van anemonen in een hoogmoed van de tijden en laat overtollig moraal zich verleiden tot een niet te stuiten vloed om dijken te doorbreken.…

Ik heb zo'n zin in speenkruid Maar dat duurt nog een eeuw: De grond is een bevroren kluit En daar bovenop ligt sneeuw Ik heb zo'n zin in speenkruid In de buurt van anemoon Ik opper dat... dag in dag uit Maar de vorst blijft op zijn troon Ik…

Beeldschoon jouw afscheid langzaam kleurde de lucht rood in Zomerland…

alle kleuren heb ik aangetrokken op dat ik je niet kan mislopen de wereldkaart ken ik van buiten zodat ik onderweg niet stranden zal nu de mist haar rokken laat zakken slaat de schrik me om 't hart daar de weg ineens verloren lijkt…

Zij die zoveel leven bracht op Internet is heengegaan zonder ons te verlaten want wat zij achterlaat is blijvend gedachten, emoties, verbondenheid in de hemelse tuin van mijn onderbewustzijn bloeien de mooiste bloemen eeuwig voor Fairouz.…

hoe kon je zo verdwaald zijn was het leven zo’n gevecht de strijd in jouw hoofd ondoorgrondelijk hoe wij jou ook liefden bleek dat niet genoeg niet voldoende reden om te blijven daar waar wij zijn wij die het leven anders ervaren al is ’t nooit zonder slag of stoot is het gemis al begonnen…

het verschil tussen gisteren en vandaag is een immense stilte die je achterlaat je stond aan het roer van een schip met eindelijk verse wind in de zeilen al ben je abrupt van koers veranderd heb je het aardse verruild voor het hemelse want zomaar tussen gisteren en vandaag is het doek gevallen…

bij aankomst vielen bevroren tranen uit de lucht het was een weerzien van dwarsliggers uit alle hoeken te midden van borden vol leuzen stond de kist erboven prijkte een mooie foto van Ferry met poes op schoot ik heb nog nooit zoveel fotografen gezien Fer op ’n crematie zij kwamen allemaal om Opa Water te groeten…

ben je uitgevlogen ons voorgegaan wellicht van hier waar je sinds ‘56 woonde ging je over in ’t licht nooit meer Maison Kelder gebakjes eten, met jouw verjaardag voor ’t Nieuwe Jaar zal de stilte ooit gaan wennen al voelt ’t voor nu wel heel erg raar…

tikt onverminderd door niet even staat hij stil nu jij ons ontvallen bent veel te vroeg in de bloei van jouw leven omringt door liefde …. en de tijd tikt onverminderd voort…

Achter de gordijnen, Spreken de mensen, warm en welvertrouwd, Hun liefdewoorden - Sterloos donker rouwt De regenhemel boven huizenlijnen. Zo vol die huizen - en zo leeg de straat, Waar, hol en vreemd, nog enkle stappen klinken, Maar nooit de stap, die tot haar woning gaat! Zij laat haar hoofd in de open handen zinken.…

Wat zou ik geven om uw liefdewoord, Waarmede gij ook anderen dan mij bekoort? Ware ik rijk, zo wilde ik gaarne delen, En sprake niet van mijn en dijn; Wat mijn, zou mijner vrienden zijn, Al waren ze ook nog zo met velen... Doch liefde is niet als brood en wijn, o neen! En die ik minnen zal wil ik voor mij alleen!…

Toen kost gij, lieve, uw lust niet meer betomen Maar waadde door de golfjes, die bekoorden: Zij wijken, nu zij bij uw voetjes komen, En kussend fluisteren zij liefdewoorden. Hoe fronsen zich die gladde rozenvoeten In 't rimpelend kristal.... O, laat mij beiden, Om met een voetkus mijn vorstin te groeten!...…

Waar tere anemonen stralen, wit als sterren op het mos. De beek die in zijn bedding klatert laaft me als ik dorstig ben. Voert me mee naar vreemde plekken die ik alleen uit verhalen ken. En als ik 's avonds moe gelopen liggen ga in het zachte gras, dan heeft het pad tenslotte mij gevonden en me gemaakt tot wie ik was.…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

er staat een wachtrij in mijn tuin van irissen tulpen en anemonen een voor een laten ze zich zien en dansen op de lentetonen de zon lacht en temperatuur stijgt het leven voelt opnieuw geboren al het grauwe is verdwenen voorjaar klinkt in onze oren ruik het groen voel zonnestralen duik een bos in en ervaar zie de kuikens en de lammeren…

In jouw ogen zijn, verdrinken zinken naar de bodem waar kalk en zout conserveren schelpdieren, anemonen hechten Draai om vrouwen van Lot bedek de ogen, volg of versteen zie geen meteoren brandend dalen onmensen smelten in de straten Massief blijf ik bewegen en jij kraakt steen, verkruimelt mij krakend tussen de vingertoppen van duim…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

nu de zeilen zijn gehesen jij aan jouw laatste reis begint je lichaam bleek niet te genezen vaar jij met de morgenwind op naar nieuwe avonturen varend naar het zomerland dankbaar voor alle mooie uren staan wij aan de waterkant zeil je langzaam uit het zicht overmand zijn wij door smart maar je warmte blijft en licht voor altijd in ons…