Alle inzendingen over aren

Want heel Dit spreken volgt het plooien van uw mond, Het kloppen van uw polsen, het gebeef Van ‘t bloed in de aren. Dat ge dit verstaat Is zeker, want het is uw eigen taal Uw eigen hartklop en uw eigen oog. En elk die dit verstaat verstaat elk vers.…

niets ontbreekt niet bedroefd te zijn in werelds zorgelijke wegen van onvolmaaktheid te mogen leven met de pijn, gereinigde zuiverheid uit de bron van wilde regen voedsel voor de zintuigen niets te missen maar niet alles te moeten begrijpen, haar schoonheid in armoede te laten rijpen, de houdbaarheid te zien in het goudgeel koren, de aren…

als hij pluimt boven het koren zigzaggend aren beweegt is de valsheid en sluwheid dichtbij een te jonge zwaan witte donsveren plakken dwarrelen boven klamme grond de lange nek met open ogen bungelt naar de slachtplaats ik wenk en zoek zijn ooghoeken terwijl de sloot in rood overgaat haastig keurt hij mijn gebaar en bevestigd dat met…

Koud en droog, een altijd Oostenwind die komt over de Oosterse steppen die blijft zoals ie is, hard en blind blijft zich naar het Westeremd reppen Lang en kaal met zwarte gronden waarop in de zomer wuivende aren worden gewonnen waaraan je herinneringen kunt bewaren van goede jaren, droog en stil van beroerde winters, nat en kil…

De weiden zijn als steppen, al het groen is er wel af, het graan verdort tot knikkend stro, de aren enkel kaf en ook de suikerbiet en Bint die komen niet in blad; de boer bidt tevergeefs zijn Heer ~Maak het vandaag nog nat~. Het grootste drama speelt zich af in een verdroogde sloot: daar sterven zeven kikkertjes -hoe triest- de hongerdood.…

Of de maag die krimpt na de schrale oogst Visioenen van een korenzee Aren kriebelen mijn rug Prille halmen en nog verder, nog meer elders: een lijn van torens Zandkorrels waaien in mijn ogen, de voorbode van een plaag. Kruimels stillen de honger tijdens deze schemerige dagen.…

De wind streek langs de gronden, de aren wuifden zacht, beruiste bossen stonden verlicht in sterrennacht. En zie, mijn ziel, zij spande haar vleugels machtig uit, vloog door de stille landen, als ijlde zij naar huis.…

Als een verwante, met niemand heb ik de hoop gemeen Met niemand de keuze van de liefde Waarmee ik eenzaam leef, waarmee ik wankel Bewegend maar bedwongen door het mateloze landschap Waarin de dood de aren leest.…

De groene rogge, grauw van top, steekt hoog hare aren als lansjes op; aan ieder stekeltje een zilverdrop. Hoe blinkend dat groen bij tarwe en gras, hoe bleek bij het sprietelend jonge vlas, hoe mat bij de blaren van 't struikgewas. En daar, die brem!…

Als ’t koren in zijn aren schiet Bestelt al ’t land ons voer. Wij minnen zonder haat en nijd, En dansen om de bruid; Ons bruiloft bindt zich aan geen tijd, Zij duurt ons leven uit. Wie nu een vogel worden wil, Die trekke pluimen aan, Vermij de stad, en straatgeschil, en kieze ruimer baan.…

Van perfecte sprongen, sierlijke pirouettes maken tot walsachtig toppen strelen van aren; haar wereld is vol verrassingen Ver weg van het alledaagse laat staan dat zij fracties drukte en hectiek ademt Wat kan natuur mooi en schoon zijn met wie ik liefde en verbondenheid proef voor elkaar.…

Zo barstensvol de wolken aan de hemel te vangen, de aren de aarde in te lezen en te verkruimelen tot goud omdat ik van je houd, van je stilte, van hoe je de nachten tegemoet met immer welterusten met een kus in mijn rug en je keren naar jouw kant vlug.…

Zonne die heerlijk en licht maakt de Heemlen, zonne die 't bloed door ons aren doet weemlen, zonne behoedster, beschermster, bewaakster, zonne al-lichtende levenmaakster, zonne die baart wat de wereld al ziet, genadig zij hem ende belg u niet om de smaad om de smaad van zijn mond, gezegend heerlijke zon.…

Maar toen de Zomerzon De aren deed Buigen, Uit was het Ruisen en Uit was de Rust. Werd ze ge- Sneden; in Schoven ge- Bonden; Stond ze ge- Bonden in Garven goud- Geel; Werd ze ge- Droogd op de Zengende Gronden; Toen op de Wagen ge- Bracht naar de Deel...…

‘k Vergeet dan zelfs mijn grijze haren, En d’afstand van mijn blijde jeugd, Het bloed rolt frisser door mijn aren, Als dit en dat mij weder heugt. Een grote zanger word ik nimmer, ‘k Gevoele dat maar al te wel; Want zing ik, ‘t geldt mijn dorpje immer, En ‘t een of ander beuzelspel.…

Zie hem grijnzend nader treden; Hij heft de arm, en de aren vallen neer; Zijn buit vermeert zich meer en meer, En halm bij halm zinkt, van zijn hand doorsneden. 't Is Oogsttijd.…

Dans, dans, laat helderrode lippen en lichtende ogen iets als stippen van kleuren, bloemenkleuren zijn, als purper en diep karmozijn in dit vertrek en in de krans van uw gestrengelde rondedans; als enkele bladen, sprenkelbladen aan kronen stil gerijpt, geglipt van kelken, door wier wanden heen het net en weefselwerk verscheen der aren…