Alle inzendingen over asfalt

Luie wolken wemelen in de lucht Ik slaak een zucht Wat een praal, wat een pracht Dit zonnige weer bij de gracht Schaduwen krijgen gestalten En ze krimpen op de asfalten weg in de binnenstad……

De kilometerheffing gaat niet door Liever investeert men eerst in asfalt Nu het Kokse kwartje nog in kas valt Is Balkenende daar voorlopig voor Vandaag zal niemand pesten, snijden, kleven Er wordt niet eens een vingertje geheven…

Een man rochelt De voorbije nacht Goudgeel en glimmend Het zuigende asfalt Dynamo’s Schurken langs banden In haar geen wrijving Na jaren moed vergaren In haar nopjes, Miss Liberty…

Het is gewoon het asfalt dat u ruikt!”…

Het asfalt was een grijs oneindig lint, Waar ruimte bleek voor andere geluiden, Het hoe en wat, dat kon ik nog niet duiden, Van oliecrisis wist ik niet als kind. Ik voelde najaarslucht, het koele niets, Genietend achterop mijn moeders fiets.…

De straat is leeg, het asfalt grauw Een verlaten cypres reikt halzend naar de hemel Regendruppels vallen als een weldaad op haar bladerdak Het asfalt kijkt zwart mat terug, half lauw Druppels plassen beekjes kolken niets beweegt anders dan water Vormeloos passeert de tijd Vormeloos drijven volle grijze wolken De lucht hangt gespannen als…

op het natte asfalt een foto in zakformaat de vrouw houdt het kind vast achter haar de man met een jongen aan zijn hand gestolde ernst in een zwart-wit ogenblik handreiking aan een verwaterd verleden…

Goudgele zon Koele bries Asfalt strekt zich uit Glanzend chroom Lak en leer Donderend geluid Zonder doel Alle tijd Eeuwig wordt tot even Zorgeloos Jij en ik Rollend door het leven…

Dood is maar dertig centimeter weg Nat asfalt glinstert in de zon Daar is de bocht - Trommelvliesscheurend motorgeschreeuw Flits van tandengrijns en stekelhaar Dood is maar dertig millimeter weg O, God! Een bocht....…

Waar je gaat over stranden de schelpenpaden beukend tegen de wind turend naar de horizon soms over asfalt Bomen flitsen voorbij de tijd ook en woorden zoet, zilt en zacht begrijpend liefdevol mis ik je…

Op de eerste dag er vol tegenaan met meer dan vijftig over het asfalt, wielrenners in seconden kaltgestalt in een vervuilde stad als wielerbaan die één dag illusies vrij de loop laat wie er zonder dope de Tour winnen gaat.…

Bevrijding weerklinkt alom in het gezoem der fietswielen op het asfalt, in het geroezemoes op de terrassen. Vrijheid. En tegelijk: de beklemmende massa, de uiteengespatte bubbels, de vervagende geborgenheid.…

Als er voortaan een spitsalarm weerklinkt Dan zou u zo een tourtocht kunnen plannen Want dan is er geen file te bekennen Geen vuiltje aan de lucht, het asfalt blinkt Maar als men zegt: 'Gaat u gerust van huis', Dan is het op de weg bepaald niet pluis. Er is veel gedoe over het zoveelste onterechte spitsalarm van de ANWB.…

Voor Geesink, Hoogelander en ten Dam Rust op de Tour dit jaar bepaald geen zegen Want prikkeldraad en asfalt zaten tegen Wat ons de adem keer op keer benam Geen trui of klassement zal dus beklijven Maar wel dat beeld van die geschonden lijven.…

Asfalt, betonnen kering, weert de wolken die regen wel beloven maar niet geven. Flarden grootspraak storten neer in de zeeketel die sist en slurpt. Wie baant zich een weg door de sporaden?…

Een verroestend blad kleeft op het asfalt de eerste voorjaarsregen. Vrije appelboom het is nog te vroeg, toch schud ik hem de hand. De wolken breken het regent zonlicht boven het rivierenland.…

Als je ogen wolken waren en je tranen regen, dan zou ik buiten met je dansen op glimmende asfalt wegen. Als je handen maanlicht waren en je tanden sterren, dan pakte ik telescoop en herkende je van verre. Als je armen vleugels waren en je benen zuilen, dan wilde ik dicht bij je zijn en in je schaduw schuilen.…

Overmoed waarvoor ik gestraft werd zelfs door de goden vergeten die rare gedaante die loopt met gebogen hoofd in gesprek met asfalt en grond stoeptegels en afval soms valt mee steen te zijn soms valt tegen want,ziet u die berg in onderwereld ben ik ook.…

ik fiets tegen een boom op en vervolg mijn weg omzeil de wolken met benen in de lucht berijd de hemel langs de sterren tot aan de poort die voor mij gesloten blijft steevast fiets ik mijn weg naar benee met wind in de rug hervat ik mijn tocht op het asfalt totdat ik daar ben *…

Zo kom ik je tegen, Fietspadgebruiker - Helm gevuld met Leegte, donkere Glazen die de persoon Verbergen die je bent, Blik op oneindig, Het asfalt opeisend Zonder bel, maar met Dwingende lichaamstaal En af en toe een schreeuw Want jij, ja jij, voelt je De wielrenner van de eeuw…

op weg naar de supermarkt hoh-gehakt in de aanbieding tweewielerend, rood asfalt ingehaald door buslijn 25 besef de macht als ik mij voor het openbaar vervoer slinger, gehakt maak van mezelf ik heb dat, soms en dan zie ik van opzij dat iedereen op weg is naar de supermarkt…

er is de smalle reep asfalt waarop men fietst de stilte van de oeroude dijk de kleine vogel in de rietkraag de berm vol boterbloemen er zijn de gefilterde lagen waaruit we bestaan de dagen van de zeepbellen de overscherende zwaluwen de grillen van de zee…

woeste welgelegen wegen aangebroken aangelegd asfalt dunbevolkte dromerige dorpjes snelle splitsende straat op weg naar toe kom ik jullie tegen als verkooppraatjes voor onbezorgdheid uitgestald verlaten geborgenheid ik ben weer bij de les trots standhouden in overdaad…

haar adem begaf zich de kamer uit en traag bewogen de gordijnen haar contour haar schema schim ging over asfalt heen het donker in ik pak de gitaar van blauw en sprokkel de morgen rood ------------------------------------------------------- woensdag 16 januari 2002 zonneleen 47 www.abelstaring.tk…

Een kleine Noordse Stern poogt wiekend los te komen van het asfalt waar hij stervend ligt de kleine jongen hem over `t angstig kopje strijkend kan de aanval ternauwernood ontwijken ons vertelde deze vogel tussen jou en mij is het op sterven na voorbij…

rondom me waait stof niet op jij wel je snijdt de dag uit mijn mond en daarna een koude avond zing maar ijzig, rechts met het ritme links ’s nachts, twaalf uur slaap ik in er wordt gedanst op het spoor van asfalt jij wel…

Bed van bruine bladeren sommige bladeren verwaaien en andere blijven plakken aan het laagje modder op het asfalt met sporen van voorbijgangers sommige sporen weggesleten en andere blijven zichtbaar in het laagje verleden tijd een bed van bruine bladeren op de bodem van mijn hart…

Het sneeuwt blaadjes Bomen worden kaal Het asfalt kleurt oranje Het sneeuwt blaadjes De kou lijkt normaal De lucht gooit kastanjes Het sneeuwt blaadjes Oranje wordt een taal De boom verliest zijn franjes Het sneeuwt blaadjes Maar voor sneeuw is het te vroeg…

zijn warrige woorden kunnen niet langer bezweren verstrooid waaien ze uiteen met karige bagage vederlicht onthecht staat hij aan de rand van de wereld de angst danst in zijn tollende hoofd: hij gaat vliegen niemand hoorde het breekbare geluid op het geruisloze asfalt…

Toen ik nog snelkoerier was en op tijd stond Met honderden spoedpakketten om mij heen Ging ik van hier naar ginder en nergens was Een vriendelijk mens dat koffie verkeerd schonk Geen stoplicht hield mij tegen dwars was ik en gemeen op de grote snelweg en in binnensteden werkten fietsers en voetganger als rode lappen ik waande mij onsterflijk…