125 resultaten.
onafgemaakte versjes van het besef...
hartenkreet
4.0 met 3 stemmen 175 vide grenier
m'n hoofd leeggemaakt
ballast weggegeven
aan een verzamelaar...
zeilen neer
schoonschip gemaakt
het dek geschrobd
de lucht geklaard...
verloren strijd
de tijd te lijf gegaan
met handen en voeten
maar tóch vergeefs...…
Eigen huis
hartenkreet
1.0 met 1 stemmen 1.071 Zij ontmantelen met geestdrift
en dromen hun paleis glorieus tot in de hemel
Hoe en wat en waar en wanneer zal alles klaar
Het groot geworden kind dat nimmer terugkeert
beukt in tomeloze razernij met beitel, hamer
en houweel al te oude ballast in elkaar
Dit is van ons, van mij,
Sneeuwklokjes en krokussen in de tuin
staan er weerloos bij…
ankerpunt
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 103 achteruit kijken
is talmend tijd verspillen
laat je niet verankeren
in het verleden
de tijd kruipt ongenadig voort
en wat voorbij tikt is verloren
hier en nu
begint de rest van je leven
gooi de ballast overboord
wat je ook kiest
is telkens weer
de eerste keer
en je enige kans…
gloeit na als hel
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 347 nee ik vervel niet meer
geen nieuwe roze huid
die jeugdigheid
naar buiten uit
scheur stukjes leven
die ooit geluk
hebben gegeven
zo uit mijn vel
het schoont
verlost me van
herinnering maar
gloeit na als hel
zo raak ik de kern
voel me in genaakbaarheid
zo ferm want ik ben
gelukkig alle ballast kwijt…
Stinkend wier
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 146 Wat achterblijft
als de zee vertrekt,
zijn schelpen, kwallen
en stinkend wier, wanneer
de vloed verder komt,
omhoog gespoeld over
de getijdenlijn, in
ballast verjaard,
waarvan door kinderen
als kostbaar goed
wordt bewaard,het
kleinoot ingeboet,als
roestig schroot volgt
het ons vanaf het ‘kind
zijn’ tot de dood.…
De koffer
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 258 Daar ginder bij die vlucht,
daar was hij blijven staan
en ik was doodgewoon
zonder die ballast doorgegaan.
Daar was hij dan....
ten slotte toch gekomen:
gevonden voorwerp
ongedacht
na al die tijd
niet meer verwacht.
De koffer die ik graag vergat
omdat hij bomvol tranen zat.…
Perspectiefloos
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 147 natuurlijk draagt het leven
stenen aan voor ons bestaan
maar wie zegt dat ik bouwen moet
zij stapelen zich
vanzelf om mij heen
geven steun en goede moed
hun beperkingen
gaan echter snel benauwen
perspectiefloos wordt mijn zelfvertrouwen
ben dus rigoureus gaan ruimen
de ballast heb ik weggedaan
transparant is nu de kern van mijn bestaan…
Onverveerd
netgedicht
4.0 met 23 stemmen 520 Wee bepakte en bezakte
die nog in mijn zaken wroet
ik leef aan de oppervlakte
van een explosief gemoed
wie lome lompheid demonstreert
in mijn kast van porselein
bekomt van mij vrij onverveerd
een fantoom van eigen pijn
dump geen ballast in het duister
van mijn immer jagend zwerk
het zijn kussen die ik kluister,
afgedrukt in aardewerk.…
eenvoudigweg
hartenkreet
2.0 met 5 stemmen 1.105 de vragen zijn gesteld
de laatste woorden gesproken
beiden uitgeteld
onze harten gebroken
het ultimatum verstreken
zonder hoop voorbijgegaan
de laatste keer omgekeken
ieder een eigen kant uitgegaan
maar als aan een draadje aan elkaar vast
nooit is het helemaal weg
soms voelt het als ballast
maar meestal is het er eenvoudigweg…
Illusie
netgedicht
4.0 met 100 stemmen 851 Zullen we smartelijk de woorden opbergen
in ons boek van ballast
onuitgesproken woorden geven geen last.…
bevrijdende gedachten
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 333 kom hef met mij het glas
laten we samen drinken
er is voor ons in het terminus
al plaats gemaakt
laten we dan proosten op
de weg te spoelen ballast
de veters losgeknoopt
van 't strak korset van schijn
laat varen nu de humbug
van dat ik nog steeds mooi zou zijn
zeg me alleen maar met je ogen
dat je door het vuur zou gaan
voor mij…
Het museum
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 201 wensrode strepen als ballast
op het marmeren papier, hier
en daar ontlast door blote
genitaliën, geheel onverwacht
niet dat we schrikken
want dit is wat we willen
geen soberheden in het zwart-wit
maar de schoonheid op het markante
gelaat van zij die op haar hurken zit
het leeft op twee etages, ongemeubileerd
terwijl de lege nis toch vele…
Deus
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 16 ik ben de god
verdomme
ik ben de god
van mijn bestaan
lees mijn woorden
vloek mijn naam
ik leef
en draag die ballast
wars van zin
zover ik dragen kan
van mijn daden
enige erfgenaam
van mijn gedachten
unieke apostel
geen profeten
ik ben vanzelf gekomen
en zal vanzelf wel gaan
terug keer ik niet meer
er zijn hier teveel…
Schouders zijn fragiel
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 424 soms reikt een
hand vakantie aan
opent deuren die
steeds stroever gaan
de rugzak weer
te zwaar beladen
in al die maanden
opgehoopt geknoopt
in goed vertrouwen
licht gestrikt met touwen
die toch rafelen
als hun tijd verloopt
schoon de ballast
je schouders zijn fragiel
kies vrijheid en wat liefde
neem voor alles nu de tijd…
Ik moet weg
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 140 ik ben het
spelen verleerd
vingers en handen
doen alles verkeerd
waar vroeger
fantasie snel
gestalte kreeg blijft
de vloer nu akelig leeg
ik filosofeer
denk en probeer
maar de spirit
vonkt helaas niet meer
mijn geest
is bezet met tal
van structuren zonder
ruimte om bij te sturen
ik moet weg
de ballast overboord
naar zand…
Onder eigen zon
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 102 zit in ons streven
het echte leven of
doen wij maar alsof
zijn de doelen
al gesteld voordat
wij medisch zijn besteld
de maatschappij
maakt mij niet blij
door zo in te stappen
er is helaas geen
andere keus voor mij
tenzij we alles negeren
ballast loslaten
opnieuw gaan leren
met kracht uit eigen bron
geen voorgekauwd
perspectief…
Een bevrijdende strijd
hartenkreet
3.0 met 6 stemmen 1.440 Ontdaan en begaan
Zijn verlangen naar het leven en de dood
kon niet meer samengaan
Hij had niets meer verwacht
Hij uitte geen klacht
Nooit zag men een traan
Hij droeg een te zware ballast
die hij alleen torsen moest
Zijn leven had hem verrast
Hij leefde verder
op zijn laatste reserve
en bleef maar eindeloos rondzwerven
Hij heeft…
Oplichtend sterrenstof
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 94 ik zie ze gaan
als strepen aan de hemel
hun zielen helemaal vooraan
geen ballast of
verder aards omhulsel
alleen kristal markeert de vaart
tot waar de tijd
zijn grenzen lost en naadloos
overgaat in eeuwigheid
ze zijn vervlogen
in oplichtend sterrenstof
met vurig laatste groet
hun speelsheid is weer
samen delen zij stralen nu
oneindigheid…
Achterover gedroomd
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 155 bewust meegemaakt,
Verstrikt als ik was in dromen
Die achteraf geen dromen bleken
Te zijn, maar een schijnvorm van
De werkelijkheid - míjn werkelijkheid
Die voor anderen niet waarneembaar is
Maar voor mij een bestaande verbeelding
Van ziek zijn dat door medicatie
Binnen de perken gehouden wordt -
Om te voorkomen dat ik in mijn
Door ballast…
shit en geschonden veren
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 186 hij zit er mooi, de kraai
op het gras
in een tuin die niet de zijne is
een schaduwveeg later
vliegt hij op, dropt zijn ballast
in de luid tjilpende heg
en gaat vervolgens vastberaden pikken
in het vuil van andere vogels
achter zijn borstkas kruipt onopvallend
een modderbruine tuinfluiter
het lijdt geen twijfel
van alles blijft iets…
Nachten vol maan
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 103 ik ben
aan de haal gegaan
in nachten vol maan
zonder bezem of tapijt
maar geleid door
kosmische krachten
maakte me leeg
bevrijd van aardse ballast
dreef ik op duizend gedachten
in een groots perspectief
openbaarde zich schoonheid
loste tijd op in zijn
zag de maan
langzaam ontkleuren
in het goud van de zon
de morgenstond…
mijn hart
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 134 Geef het geen ballast.
Het doet wat het kan,
maar ook niet meer
dan doet het zeer.
Bewaar het als kristal.
Een klompje goud
voor het leven.
Zo word je oud.…
reptielse bespiegeling
hartenkreet
3.0 met 7 stemmen 1.028 soms ligt iets
meestal met weet wat
als steen zo zwaar
op mijn maag
tot voor kort dan
sinds ik bewust ben van
mijn tweede natuur
na een krokodillenkuur
ik ervaar mezelf nu stabiel
spiegelend aan het reptiel
mijn steen is geen last
maar dient voor ballast
sinds ik hem laat zakken
om mijzelf te herpakken
dit grootse inzicht
neemt…
Ruimtereis
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 173 De ruimte
in mijn hoofd
is kaal en leeg
ik reis naar binnen
er zijn geen ramen
of gordijnen
bestemming is er niet
reizen is genoeg
de weg er heen
is mijn doel
het verlangen
onderweg te zijn die
mystieke ervaring
is de vervulling
daar verander ik
raak ik ballast kwijt
om balans te herwinnen
de ruimte in mijn hoofd
ontdoet zich…
Levenslessen Haiku
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 200 Sommige mensen
Zijn de aandacht en de tijd
Eenvoudig niet waard
Stop je energie
In wat jij graag ziet groeien
In je levenstuin
Geef aandacht aan dat
Wat jou een goed gevoel geeft
Mens, dier, zon en maan
Reik naar de sterren
Koester blije gedachten
Laat de ballast gaan
Tijd is te kostbaar
Wees positief kieskeurig
Elke…
Vakantierdroom
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 64 ik heb mijn handen
gewassen met zand
op het strand van de zee
het was warm en rul
gleed door mijn vingers
als een soepele waterval
pas later bracht
water houvast ik speelde
met vorm en ballast
tot het zand verdween
de bodem golfde
en wit schuim verscheen
ik bezag de rimpels
van nat en herfstige kou
droogde ze gauw in de zon…
Gekleurde nagels
netgedicht
5.0 met 22 stemmen 46 je handen
waren zacht
vingers met
gekleurde nagels
een handtas met
curieuze ballast
boven dit alles
zweefde jouw lach
met een intensiteit
van hemelse kracht
realiteit gevangen met
liefde die blijft hangen
jij neuriede
altijd liedjes die
ik nooit verstond als
ik in aanbidding
gebiologeerd keek naar
je bewegende mond
jij voelde…
de overkant
netgedicht
3.0 met 24 stemmen 662 er geen sprake meer is
van een ontluikende lente
of ik niet ten onder ga
aan gestapelde lasten
waar gevoelens lijken versteend
of gespletenheid zich uit
in onoverbrugbare barsten
en de resterende tijd alleen
aan de duivel is uitgeleend
als het mij dan toch lukt
een ander echt in de ogen te kijken
ga ik niet alleen
onder de aardse ballast…
Los van een houvast
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 242 mijn kwetsbaarheid deelt in oorsprong
waar tijd als ballast wordt ervaren, het
sterft voorbij de reizen die ik nog
had willen verzamelen
ergens spint de hemel nog wat garen
sproeit de kater zijn water als kaneel
over het verdorde gras, schuift de zwerver
aan bij het ontbijt
de zee blijft het gras maar maaien
en kolft haar borst als nooit…
Een stem
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 363 Een stem riep mijn naam
zag niemand staan
toch wist ik welke weg te nemen
terug in het verleden
waar schemer nog altijd strijdt
het opnieuw doorleven
de schaduw weerstaan
dan alles achter laten
ballast weg om door te gaan
die stem bracht me ook terug
plots braken wolken open
waardoor het zonlicht scheen
toen besefte ik dat schaduw
voorgoed…