Alle inzendingen over barst OR scheur OR kloof

Soms zijn er woorden scherp en vol venijn lijkt de band even verbroken omdat wij onszelf niet zijn dan groeit er een kloof die niet te overbruggen lijkt er valt een stil onbehagen omdat de een voor de ander niet wijkt dan lijkt het bijna of wij elkaar niet verstaan allebei een andere taal spreken wij alleen verder zullen gaan dan toch…

Lopend door de straten van mijn gedachten, probeer ik te herinneren hoe ze hiervoor waren geweest, toen er nog geen barsten en scheuren waren en er geen schokken werden gevreesd. De zon is verruild voor grijze wolken, de glimlach is omgebouwd tot traan, puinhopen hoop achtergelaten op straat, te bang om het verraderlijke in te gaan.…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

mijn doodstille vriend ik hoor de zielen scheuren het hart tot bloedens moe mijn zinnen braken treuren en woorden klappen toe ik heb dan maar de muren afgemaakt de deuren afgesloten de venstergaten afgedicht nog alleen mijn droge stem en mijn eigen echo die ik ken 't geroezemoes is uitgesloten weggekropen in de barsten van de wanden…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

Lachend pakt zij de scherven van haar zelfgeblazen huisje waar sterren geen barsten meer kunnen snijden in reeds blauw geronnen bloed aders volgen puur en ademloos gesneden lijnen langs links waar onregelmatig bonken geen kamers meer sluit doch hartnekkig tegen beter weten in volhoudt de laatste scheuren in de muren blijven wijken en…

scheuren in het beton staat de wereld nog wel vast?…

ik leg de weg naar berusting slenterend soms dralend af gaandeweg begon ik aan wat ik nog niet eens zo lang geleden later noemde het is het afscheid van hoge woorden en vervlogen jeugd van het ongrijpbare verwaaide leven van verloren dromen het is de onbekende weg die me in het duister tasten laat naar barsten en scheuren in…

twee helften: ziende blind, onoorbaar doof en waar is het cement voor diepe scheuren voorkom dat zij een wrede dood zal sterven de toekomst moet haar stralend kunnen erven…

Geboren zou ik niet meer zijn dan de schaduw die ik ben in de woorden die scheuren omdat ze overwinnen wat de stilte nooit zal kunnen baren als de liefde voor de dood mij slechts eenzaamheid schenkt.…

dagen nameloos de verscheurde nachten slapeloos en zie ik zoals ik nimmer zag Het vergane beeld van stap en stem en aangezicht nooit meer door zon of maan belicht de bloedende wond die nooit meer heelt We zwerven doelloos door de uren door een stil bevroren leven oorverdovend haar stil verdriet Er trillen tranen langs de muren om de scheur…

wil je scheuren? scheur dan! dat ik in snippers val op natte grond weer samenklonter lelijker, vormlozer nog bozer dan ik was niet meer te versnipperen breekbaarder dan glas…

ik hou het niet meer bij elkaar in de onrust van leven valt mijn geest in snippers uitéén stapels herinneringen troosten mij alle bekleding is bijna weggehaald niets is meer te weerleggen alles vormlozer en breekbaarder dan glas…

Scheur mijn woorden maar, knip mijn zinnen en trek ze naar je toe, maar vraag mij alsjeblieft niet hoe vul ze gerust maar in, in je eigen verhalen, maar maak mij er niet mee van de wijs wit blijft voor mij onomstotelijk wit zwart is zwart voor mij, hoe je het ook wendt of keert Mijn moeder, lang al in de hemel, mijn vader aan haar…

En haast opgelucht dan zie je daar een fitte bal, ginds aan een lijn een laken met een scheur waar je toch doodgewoon doorheen stapt naar een tuin waar al het linnen nog intact, maar in de mand daar in de plaats van was: alle zomaar- appels waar je jarenlang over gevreten had en hoe reusachtig uitgesloten dan de terugkeer. ------------…

Loop niet te ver, zeg je, loop je niet dood in de steile scheur in je hoofd. Ik blijf, ik maak me niet los van wat me draagt en gaande houdt en tot stikkens toe omvat, ik blijf bij je,neem je mee naar streken waar niemand toegang had, loods je door doolhoven, trek je vlot. Hou me vast, lichaam.…

De kwaadheid Toont Vastberadenheid Over de ingeslagen weg Van De beulen Die met hun eigen lot Niet worstelen Europa worstelt Muren van de historie uiteengevallen glorie Vastberadenheid van een land Om te herstellen Te aarden in de ontstane Scheuren Die de horizon Somber doen kleuren…

vol van aarde is mijn taal gestorven aan een droom stuurloze bark op zee meanderend door de scheuren en de barsten van mijn bestaan bandeloze steen verlept gezicht moedeloze zieke zwerver verwezen en bezeerd wormstekige gedachten vergeefs verweer gebluste ogen bodemloos alleen mens uit zijn verband gerukt oude oogst holle slapen weg van…

sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode Zee Langs Jericho daar in de verte Dalen we af daarheen Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Yerushalayim shel zahav Veshel nechoshet veshel or…

de kloof tussen hun niet uitgesproken woorden deelde de wereld in twee een rivier, bronstig, onstuimig, scherpte de rotsblokken diepte de kloof woorden, toegeworpen, verdronken sloegen te pletter twee werelden een brug te ver…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

priemende dolk in je hartstreek Op de terugweg naar Londen bleef je kordaat en gecontroleerd je koers gaan terwijl je samen met een doordauwrussin en een aanhaakengelse de kopgroep vormde De Big Ben hamerde in je sportzetel en queen Elizabeth knielde voor haar bed tijdens haar middagdutje moge de beste winnen no mather if she is English or…

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

Kloof geslagen. Uitelkaar. Hoop verdween. Geloof ging heen. Over bleef het fundament. Voor hoop bleek dat genoeg om met geloof er aan te bouwen. De kloof gedicht. Haat gezwicht. Liefde overwon.…

Houd mij niet vast, de tekens breken, zo hoorde ik die dag jouw lied, die dag waarop de tongen spreken van: weg is al het oud verdriet. Die pinksterdag was nat van tranen, mijn ziel verzonden in die vloed die door geen dijk geleid in banen naar waar haar 't licht weer rijzen doet die met zijn vuur de aarde zuivert. Nu heeft die Geest mijn…

Al zijn er in ons land veel geestverwanten Wie vindt dat hij teveel wordt uitgeknepen Heeft de regering weer niet goed begrepen De kloof, vindt Hoogervorst, komt van twee kanten Maar wie graag wil dat de regering kapt Is meestal iemand die haar heel goed snapt…

een flinterdun laagje vernis product van mijn verstand vormt een zwakke bescherming emoties vreten het aan onverwacht en onstuitbaar barsten ze uit in tranen in woorden in kleur in slapeloze uren…

Golven van lente door de lucht Verlichten mijn geest en hart Een vlaag als een lange zucht Een oude gestalte deelt mijn smart Ik lees de woorden van een Spanjaard Schakel over naar de Italiaan Van liefde in de boomgaard Naar woorden die reeds era’s bestaan Vluchtig zijn de woorden Vergankelijk is de trouw Eeuwig is de ziel Die barst daar…

spiegelde licht half doorzichtig zag hij zich getekend als volleerd figurant transparant naast een langbenige schone met wenkende ogen slechts gescheiden door een breuk ze verbeeldde meer dan het tijdelijk verdrijven van zijn alleenzaamheid maar hij was al gehard door opgeloste fata morgana’s en knipoogde alleen naar de barst…