Alle inzendingen over bemost

Kwetterende vogels bezingen het ontwaken van de dag, geeuwend boven de bemoste paden. Bladeren ritselen in de voetstappen van een straaltje wind, het bos vullend met een geurige tint. Bomen buigen zich voor het raam en blazen dwarrelende pluimpjes weg van overgebleven woorden van een kussengevecht.…

blauwe hemel leiden en lopen langs een smal zandpad waar doorvallend zonlicht groene bladeren bespeelt donkere en felle kleuren grauwe stammen het rijk geschakeerde grondpalet waar donkergroen van mollig mos speelt met glinsterend bruin van afgevallen takken en bladeren zachte zomerbries verspreid prikkelende rijke geuren de oud bemoste…

Grijpen wortels diep in de bemoste grond, hun echo’s ontwaken raadselachtig en ongeremd in lieflijke contouren uit een bovenaards verhaal, kiemstof uit het morgendal wat nooit verloren ging.…

Grijpen wortels diep in de bemoste grond, hun echo’s ontwaken raadselachtig, ongeremd in lieflijke contouren uit een bovenaards verhaal, kiemstof uit een Elfendal wat nooit verloren ging.…

Bemost is het balkon, mijn oog komt tot de rand, keert naar binnen. Voortaan is het zondagmiddag. De heer ziet onze tranen niet. Luchtreclame ronkt af en aan met een boodschap voor de buren die de luiken trillen doet. Ik ga de trap af.…

Grijpen wortels diep in de bemoste grond, hun echo’s ontwaken raadselachtig en ongeremd in lieflijke contouren uit een bovenaards verhaal, kiemstof uit het morgendal wat nooit verloren ging.…

de poort ik slenter langs het stenen perspectief met rood gelakte luiken, rode deuren mijn oog getrokken naar het felle licht in de door mensenhand gebogen opening oude masten kijken vlaggend over de kade met zijn bemoste voeg volop genietend van het fraaie zicht op de strak ommuurde haven het is hier zalig toeven tussen de statige…

Schuiven uit op bemoste stenen. Wachten vanzelfsprekend als troost op verdriet tot de aarde begint te leven, te beven of afkoelt, tot ook zij uitlopen als de mascara van een vrouw, nu zonder kind of man. Geen regenbui maakt haar nog zwaarmoediger.…

gehoord maar ik bedoel gewoon duiken onder water zoals dat was in de Beetserplas in de zomer 's ochtends vroeg er is niemand vanaf het strand zwem ik naar de landtong aan de overkant en weer terug het water is glad nevel er boven ga je me geloven als ik onder duik onder boomwortels door slierten langs mijn buik en boven kom aan een bemoste…

Ja, ze bestaan nog de oude vervallen straten met bemoste stenen en hun authentieke verhalen.... Ze mogen dat oude, dat beetje verleden in melancholie vertalen.…

Dank voor de schaduw die je bood De sterkte van je bemoste schors Waaromheen onze armen Steunpilaar Je blad zuchtte mee met ons Vogelnesten droeg je Aan je takken hing onze schommel Bliksem en ziekte bleven je bespaard Je viel niet ten prooi aan ontbossing Bijl en kettingzaag velden wel verwanten Die dienst deden als haardblok en boot…

Ergens liggen hier mijn voorvaderen op dit bemoste veld begraven, maar waar vraag ik mij af. Ik kan het niemand vragen. De ijzig koude wind doet me huiveren. Vlokken natte sneeuw vallen in vlagen uit de grauwe bewolkte hemel.…

En wijl ik peinzend glijdend ging Over de lage heuvlen, grijs Bemost, als licht behageld ijs, Zag 'k eensklaps, als een avondgloed 's Winters door neevlen rozig-zoet Achter de speelse kruinen poost (Gelijk een bleke bruid soms bloost Door van haar lokken 't weefsel blond), Ons huisje, in vreemde dromenstond Wonder herschapen: dak…

En in het smallere bospad straalden Bemoste stammen sneeuwgelijk, Door kruinen zilvren schimmen daalden En dwaalden door hun sprookjesrijk. Hun sluiers wuifden... bleke haren... Blanke gewaden... manegloed... Was het de ritseling dier scharen, Dat kilte rilde door ons bloed?…

En bruine rieten daken, Met groen bemoste vakken, Zijn peer- en appelboomgaards, Zijn brede lindenbomen, Die wandelpad en hutten Omschaduwen en koelen!…

Zooals de schapen van de heide, laat Doot 't groene avondlicht gaan, dat wie staat Op een bemosten heuvel, ze ziet gaan Van den heizoom en in een donkren laan, Den hoek om - zoo verliet die donkre troep Die zij nazag zoolang nog het geroep Van vogels opging, het gerekte strand.…