Alle inzendingen over betoverde kastelen

Ode aan Bok de Korver Leg bloemen tulpen rozen boeketten Neer op zijn graf Want daar rust een held Die zijn leven op het Kasteel voor Sparta gaf…

Want een kást van een huis is een soort van kasteel en daarvan zie ik er in mijn flatje niet zoveel.…

Je zei, het kan me niet schelen dat men mij zou willen strelen door brutale ogen onder de hete middagzon op ‘t strand betoverd door de melodie van dit eiland Jij hebt mededogen want je weet, dat mijn slanke dans is verbonden in perfecte balans door jouw liefdesogen…

In jouw stille wereld Zweeft een droom Als wordt hij voortgeblazen door de wind In jouw stille wereld Is het woud zo mooi Als was het betoverd door een glimlachend feetje In jouw stille wereld Zorgt jouw glimlach Voor een eeuwigdurende lente in mijn hart…

losgekomen van de wal word ik zoveel zachter geen kind zo aanwezig als het kind dat er niet meer is betoverd door het licht het diepe blauw altijd het geluid van water en wind losgekomen van de wal alles glanst als ik loslaat geen landschap eerder een visioen als ik loskom van de wal…

Terwijl ik in een kasteel aan de Rhône woon, iedere dag bij een zessterrenrestaurant uit eten ga, mijn overdekte zwembad met champagne is gevuld, mijn butler een model uit de ranch van Playboy is, ben ik er nog niet over uit waar ik dit jaar eens met mijn plezierjacht naartoe zal gaan.…

plagend had ze lief hij veroverde en betoverde chocolade bruin op wit satijnen huid hij woelend door donkere krullen zij streelde zacht zijn kale kruin zij zochten de hemel vonden de regenboog in de zucht van pareltjes zweet op naakte huid…

Een dans, op het ritme van een passie een canvasdoek een labyrint van kleuren betoverd door wondere geuren een handpalm leid je naar een tedere sfeer van amber met jaloerse penseeltjes, een schittering van verfgeuren in een palet door heen je atelier wachtend op een expositie , schildersverdriet dacht het niet…

Hoe ze daar ligt zo mooi, aaibaar en stil en als ze haar ogen open doet weet ik niet wat ik zeggen moet Hoe ze naar me kijkt met de blik van een engel en als ze me wenkt voel ik hoe deelbaar ze is En als ze...geef ik me over en leg me bij haar neer ik raak betoverd en we beleven de liefde keer op keer.…

eilandde als dak- het water brak en sleep keerde de stenen terwijl algen verweerden, zwart als pek op deze plek, die ik droomde, slechts vermoedde, op het schijnpad de verbeelding van een vesting zo ver onder mij - o grimmig gerucht- stapelden getijden zich op, verzwegen het vormloos brok, aaneengeregen- beklijfde als lucht-kasteel…

geluiddicht zijn de wanden de ruimtes gevuld met steenwol niks kun je daar horen alleen in jezelf gekeerd alsof de tijd stil staat wanneer de kier geen zonlicht meer doorlaat weet je ga en leef niet snel niet langzaam maar deins daar ergens tussen in voorlopig staat alles nog stil muurvast geplakt aan regels die nu eenmaal gelden wij…

Als een schip in de eeuwigheid verankerd Ligt ver van de oevers het kasteel in 't meer, Der wereld afgewend, hier onveranderd Het rijk van bos en water en weleer.…

Ik scheij er zo niet af, als met mijn eigen leven, En eer ik sterref zal nog menig met mij sneven. Vondel. Gijsbrecht van Aemstel. O Vijfhoek, die aan Scheldes-vloed De troon zijt van de heldenmoed, Die 't hart van 't Hollands heir doorgloeit, En aan zijn Land en Koning boeit! Onoverwinlijk Burchtgevaart, Waarop Europa wachtend…

ik slotgracht mijn kasteel haal de bruggen op en leg het droog het laatste bier staat te verschralen omdat niemand het komt halen ik zoek de torenkamer want mijn gram zoekt snel een hamer zonder roze blik de trap verwentelt langs het klokkentouw en wint zo hoogte ik wankel als mijn laatste uurtje luidt, kijk wat aarzelend…

zwemmen nog steeds de vervaarlijke haaien in de spiegel van een leeg kasteel.…

Maar toen hij terugkwam, spoorslags, was het kasteel verdwenen, of was er nooit geweest, en hij kwam niemand tegen, de geur van rozen was hij kwijt. ------------------------------ uit: 'Alleen liefde', 2002.…

vanop een afstand zie ik jou, je zit naast mij ik weet niet hoe dit komt en of het zo zal zijn misschien zijn we zacht voor elkaar, bouw je kasteel na kasteel, rusten we uit in het zand, adem jij jezelf in mij en met iets van een teken, mag het een droom zijn, vallen we uit de eenzaamheid, spoelt de zee een woning en woorden waarin we blootsvoets…

Vocht ik me een weg naar het kasteel voorbij Goblin City Mijn wil is even sterk als de uwe En mijn konikrijk is even groot U heeft geen macht over mij…

wereld warmer in innig leven met uitgestrekte handen ontvang ik tederheid in trilling betoverd in bestaan van licht voel ik de kern in mij sprakeloosheid in onbeweeglijkheid verstaanbaarheid kom ik tekort maar aanwezigheid hoger dan de lucht onverschilligheid wegkwijnend in kenmerkende herleving…

De spiegelzaal van het kasteel Versailles; De mens gereflecteerd in een veelvuldig Perspectief. Geschiedenissen werden hun Spiegelreflexen te machtig en vervielen van Positief naar negatief.…

De korrels metselde ik tot dromen en kastelen aaneen, mijn glimlach de mortel. Maar de golven leefden zo snel. --------------------------------- uit: 'Dun land', 1994.…

zo uitgesleten zijn de traptreden die je moet beklimmen onder het licht van de brandende zon kijk je omhoog naar een kasteel en daarna omlaag naar een rivier kanootjes en kinderen eeuwenoud landschap waar wij net zijn of niet eens…

De lucht, nooit zag ik er kastelen in. Waarom iets rekken dat al is doorgeknipt en niet uit doolhoven leidt? Met de witte stok sla ik mij.…

Ik hoor je stem en zie jouw lach Ik was betoverd de eerste keer dat ik jou zag Ik voel mijn hart en droom over jou Je bent voor mij een wonder van een vrouw Ik luister naar mijn verlangens en koester dan een stille hoop dat ik ooit op een dag door jouw gedachten loop…

In het betoverd bos Slapen de kindren, Zacht valt de vrucht op ’t mos, Om niet te hindren; Ver over stad en land Zwijgen hun stemmen, Ach, en geen kleine hand, Die wij omklemmen; Had ik een reine mond, Waren mijn vlekken Bloed uit een edele wond, IK zou ze wekken.…

Ik dacht net aan je, tedere nimf De zoete leugen fluisterde je in mijn oor alsof je iets wilde opbiechten Je woorden betoverden me, ik werd opnieuw bijna vijftien jaar jonger voor de zoveelste keer vanochtend zag ik de lachende engel in je oog zijn vleugels wassen…

Muziekstudent was ik in Amsterdam Daar zag ik hem best vaak met eigen ogen Zo’n kaartje kostte mij toen een vermogen Als ik bedenk waar ik toen rond van kwam Betoverd worden in de Grote Zaal Ach, missen wij die man niet allemaal? (Bernard Haitink 1929 - 2021)…

Muziekstudent was ik in Amsterdam Daar zag ik hem best vaak met eigen ogen Zo’n kaartje kostte mij toen een vermogen Als ik bedenk waar ik toen rond van kwam Betoverd worden in de Grote Zaal Ach, missen wij die man niet allemaal? (Bernard Haitink 1929 - 2021)…

ik heb nooit in tovenaars geloofd maar jij hebt mij betoverd toen je mij de rug toekeerde en liefde in mij ontwaakte je wandelde niet uít maar ín mijn leven toen jij omdraaide en mijn wereld tijdloos maakte een vrouw als tovenaar die met haar ogen sprak met haar woorden mij liet zien en met haar heengaan mij raakte…

Haar kleuren spatten als het ware in mijn gezicht koester een diepe schoonheid net als hommels zweef ik betoverd - gedragen door een regenboog - haar zomer ontroert zoekt verkoeling in een bui ik drijf even mee neem afscheid van dit wonder voor even morgen vraag ik haar hand.…