Alle inzendingen over betoverde kastelen

Betoverd nu, in winterdood in laatst verlangen, waterschoot rust mijn ziel, mijn pijnlijk hart al was het om de dag te dragen Mijn zucht, mijn damp als ademstroom als draden, die de vlinders vlogen verdwenen in landschapspaden Enkel wit het vocht hangt boven aarde in de slaap, die mijn dood verdrijft het is de nacht, die naderschrijdt…

Afwezig geïnspireerd mijmerend betoverd dromerig leven beeldend herinnerd belangstellend bonzend gekleurd teder terug naar jou…

Bergen van goud, kasteel van lucht, is er dan niets waar ik om zucht? Een tochtje troost, een rondje rust, een stukje vroege lentelust, het rijmt: cc, dd, ee: wie rijmt een eindje met me mee? Luchten van goud, kasteel op berg, gepaarde rijmen zijn niet erg.…

Zo klaar was lang niet meer het water van de gracht er dreef een zwaan zo wit als had zij het kasteel gepacht…

had ik je gemist al die jaren De vreemde woordjes die je zei De twinkeling in je ogen, je lach, je mooie zwarte haren Ja die gekke woordjes, dat blijft me altijd bij Bijna was ik vergeten hoe mooi je bent Je beeld vervaagde met de tijd Geen foto als herinnering, niet om te bewaren Blij dat ik je gezocht heb, geen spijt Nu heb je me weer betoverd…

Ik ben vandaag verliefd geworden maar het geeft geen goed gevoel Zij ziet mij niet zo zitten ze behandelt mij nogal koel Ik dweep met haar blonde lokken als waren zij van goud Maar spreken is voor haar zilver dus bekijkt ze mij stil en koud Ik ben betoverd door haar ogen haar volle lippen en haar kin Haar slanke benen adoreer ik toch…

Een blik van jou, Een woord van jou, mijn hart begint te zingen, vlinders in mijn buik hoe doe je al die dingen? Een knuffel van jou, een zoen van jou, mijn hartje gaat tekeer, een brede glimlach om mijn mond, van yesss daar is hij weer! Als uit het niets, in het iets, als hokus pokus pas, was jij opeens daar, zo onverwacht en krachtig…

De hartstocht leefde van dag tot dag terwijl ik de haard blus met rode wijn heb ik nu een excuus bij elke kurk weer met elke slok bij jouw te zijn Zoals jouw portret in het leven stond voelt deze fruitige smaak als een gift het bouquet explodeert in mijn mond zoals het gevoel van jouw lippenstift daar geluk in vuur en vlam stond…

Die dag toonde ze mij haar volle gedaante betoverd door haar geuren overdonderd door haar kleuren liep ik in haar sliep ik in haar droomde ik haar geur van haar kleuren kleur van haar geuren bleef ik in haar ban…

betoverde luchtbellen bliezen we door de nacht ik keek ze na onwetend zwevend op weg naar een oneindig einde zoekend naar geluk een luchtbel zweeft tot de betovering verbreekt…

Jouw mooie blauwe ogen hebben me meegezogen in een verleidelijke valstrik een onbegrensd verlangen houdt mijn verliefd hart gevangen betoverd in juist één ogen-blik.…

de wereld lijkt betoverd schakeringen kenmerkend even lijkt de tijd stil te staan herinneringen halen ons in verse stappen kraken bij het banen van een nieuwe weg…

In alle vroegte er was geen hond die blafte de maan op een kier geen vogel ging te water om zich heen keek het kasteel…

Een graaf met wel zeven kastelen Had zeer mooie slaven, ja vele Maar toen zijn vrouw zei: Ze zijn ook van mij Toen wou deze edele delen…

Het was een mooie zondag, de koningin was thuis op kasteel Windsor, de paleiswachten waren op hun post en het park rond het kasteel was vol toeristen.…

Bij mij mogen zo honderd van hen in mijn kasteel hun tehuis vinden, al heb ik dat kasteel helaas niet, maar anderen wel en dat bedoel ik maar. Vele leegstaande kastelen kunnen prima van dienst zijn.…

Je ligt betoverd in je bed. Beneden speelt je moeder. Lichte noten van een nocturne. Je huivert onder hun duistere koestering. Schaduwen worden bedwongen, kamers gezuiverd van zwart. Je valt in slaap op een valse brillante.…

ik vertel je over dromen en wolkenstof hoe de wind geen woord verspilt enkel stilte draagt in groot vertrouwen hoe dit laatste mijn handen vouwt wijzend naar het lichte tij jij vraagt me dan waar de zee begint en voor ons uit ligt slechts de waarheid golven groot de horentjes in het zand…

Een slinkse kasteelheer uit Utrecht beroept zich op een middeleeuws recht. Vanop zijn toren schalt hij de horen en opent het penningen-gevecht…

het is nog vroeg in Munnikenland als de nacht eindigt en een zwarte stern ginds aan de oever landt ik schuifel naar een plek, nog droog, en gelegen nabij de waterkant en neem plaats in het gras ik zie de dag traag dagen; het licht kan en wil geen schaduw meer verdragen op deze woordeloze plek schept het gloren haar…

Door de schaduwen in mijn rugzak besta ik in alleen in mobiliteit, al was het maar voor even, de dorst gelest uit geleende tijd voortgestuwd en aangevuld met andere levens blijft hij mijn vriendin, bezwangerd het gemoed van aanzwellende golven eerst veraf, nu angstig dichterbij, wie niet winnen wil, heeft bij voorbaat al verloren…

soms zijn voor die heren in moderne kastelen van schilde, de middeleeuwen lang nog niet voorbij!…

." Maar toen werd hij betoverd door een elf En zie, nu knabbelt onze hoofdman zelf.…

en te na we kastelen helaas iets te weinig…

je aanbidt sneeuwwit en flintert het, waar de vorst het kroont koningwintert het, je bouwt lucht voor zijn kastelen, draagt bomen als juwelen en grift ze zonder penselen…

Mijn verlangen liegt nooit over een vergeten wereld vol maangeheimen bij nacht als jij mij, betoverd en duisterfluisterend over bloemen, verhalen vertelt in ongeschonden mensendromen blijf ik bij jouw ademloos vertellen deel ik in de luister van het bomenwoud.…

we lagen in het gras een pastelroze kleur betoverde het hemeldak we zagen hoe het licht stil verdween en hoe de dag zich schoorvoetend overgaf aan de zwarte penselen van de nacht we keken naar het onbegrensde rijk van de verbeelding…

Als sterren tegen een lenteblauwe hemel Gewemel tussen takken neem ik waar De bloemen verkopen er hun zachte huid Wit,witter,witst deze sterren die de morgen overleven En ach wie raakt er niet betoverd door de Magnolia Stellata?…

Daar veinst een geluid Knisperend door het oor Het kruipt onder de huid Totdat ik bevroor Haar schoonheid zo limitieus Haar lach onbedeusd Keek zij mij aan Bevroren, Betoverd In een enkele knal Vermaakt tot kristal Totdat Uiteengespat Het is dat ik Haar bemin.. De IJskoningin…

Kastélen bouwen, vergéét het maar, ruíne's blijven over, in deze welvárende, zich aan de afspraak houdende staat! Toé nou, men. Balkenende, wanneer stópt u nou met deze niet ná te komen afspraken, kortom met deze Ellende?…