Alle inzendingen over betrokkenheid OR beleving OR praktijk

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Maar, anders wordt het als een familielid is overleden, die je brengen gaat naar het graf waar zijn laatste rustplaats hier zal wezen dan kijk je niet meer van ver-af dan is het graf plots heel dichtbij en voel je je betrokken en ook al was mijn oom al oud ik ben toch erg geschrokken…

Levensverwachte gedachtes en incasseringsvermogen. Beide handen op de tegenpolen ondersteunen, dragen de aardse last alles draaiende houden rond een as die niet van haar is. Als we elkaar omarmen in kalmte, omhelst de tijd haar even met stilte.…

ik stond nooit in de schoenen van een ander laat staan dat ik ooit 1000 mijl in de schoenen van iemand anders liep ik ken iemand die ooit 1600 kilometer in de schoenen van een ander heeft gelopen hoe doe je dat? ze keek me aan en glimlachte wie de schoen past trekke hem aan…

Gedijen, uitdijen Korstmos en cosmos Groots in bestaan Beiden ongenaakbaar Ik zie ze aan En schud mijn hoofd.…

veilige gedachten stralen tot op zekere hoogte nimmer trekt de wind bij als het even nodig is gek toch dat leven altijd maar dood wil en als het niet wil gaat het toch maar dan vanzelf…

ik heb schizofreen gedroomd dat ik als koning van Monaco werd gekroond dat ik tot koning van Casa Nostra werd gemaakt toen heb ik het dromen maar gauw gestaakt.…

Als beleefd zijn een beleving is wordt een beleefde afwijzing ineens heel anders beleefd dan men uiteindelijk bedoelde.…

er was altijd die glazen wand de andere kant van leven je kon het voelen bruisen zag de intense emoties huizen maar het beleven werd niet meegegeven zij spiegelden naar jou hun zakelijke kou er was geen drempel om te overschrijden hen mijden is realiteit geweest generaties zijn gegaan het glas is nu verdwenen er is een naast…

zoals het voorjaar - wazig nog van sluimeren - de knoken van de bomen kleedt of een vlinder - vochtig van ontpoppen- vol verbazing net ontdekte vleugels spreidt gelijk de dromen - levend in ontzielde nacht - verlangens weven in niet weten ooit gedacht zó verwonder ik mij elke dag…

gespot door de strakke voorjaarszon slingert zilverwit het schelpenpad langs zwart en groen geblokte vlakke verten en kent geen tijd twee zwaluwen breken de ruimte maken me nietig onder de blauwe koepel van oneindigheid waarin de grutto roept en de wulp haar snavel krult in hun –nu- is eeuwigheid over de grenzen van de tijd…

landschap is niet meer alleen ik voel het weer langs bast en takken strijken hoor het koren rijpen in het zengen van de zon ik loop niet want de paden voeren me langs bos en heidegrond waar ruizelen en ritselen alles vertellen over groei en bloei van verleden in heden tot nu er is geen scheiding maar slechts eenheid in gebeuren een beleven…

Het leven is je gegeven waarin veel is te beleven waarin je alles kunt geven waarin je kunt streven. Maar, soms wordt het je gegeven zonder er naar te streven waardoor je het leven anders gaat beleven.…

Op zoek naar de stilte Kan ook in de drukte zijn Een moment dat je ervaart als rust Een moment om daar te zijn en te beleven Het nemen van wat je toekomt Op je pad komt En vast houden Ook al is de rust verstoord Een uitweg vinden Het mooie vast houden Onrust laten gaan de stilte in een mens Kan zoveel zijn Veel woorden…

Heel ras in sneltreinvaart gaan beelden Die mijn netvlies bereiken voorbij. Een stille kracht ketent hen aaneen. Eerst als korte fragmenten verschillend Van aard, dan later vormen zij toch een Samenhangend geheel. Uniek zoals ervaringen worden gecreëerd En door het denken worden geselecteerd.…

Want wat valt er nog meer te beleven?…

Vanaf het wandelpad tussen de twee rijen bremstruiken zie ik rechts van me een vrouw met een hondje aan de lijn mooi afgetekend tussen de blauwe winterlucht en het blinkende wateroppervlak langs de waterplas in de wei wandelen. Dan steek ik het smalle, groene bruggetje over. Een luie rivier? Een waterreservoir? Een oer-Hollands landschap…

het maakt echt niet veel uit wat je doet of wie je bent sta op, durf nu te leven wees maar niet bang kijk en denk in kleuren doe alles met een glimlach beleef en snuif de geuren geniet zoveel mogelijk van het bruisend leven elk uur, iedere dag zo je hele leven... lang!…

echt om iets geven maak iets moois van het leven doen is… beleven…

Maar anders is mijn beleving, meer als een absolute grens.…

wanneer men in neerliggend gras enkel spoorloos weervindt dan is ze aangedaan weggegaan van zogenaamde betrokkenheid…

om niets waait hier de wind in alle uithoeken geen torenhoge schulden lasten van restanten in spiegelglas gevatte landschapsparken noch wolkenvelden die heinden in verten oplossen met overdrijven hier in die zilte leegte bedacht als adempauze voor het doodtij van een zee van ruimte…

Voel bij het ochtendgloren de gloed van het ontwaken. Als de jongste dag is geboren, ga dan geen moment verzaken en je door blindheid verstoren. Luister met de ogen dicht hoe de stilte fluistert. Bevrijd het gevangen licht, met het raam verduisterd daagt geen enkel zicht.…

aangekomen als novice vertrokken rond middernacht als tramp met meegekregen advies Wordt geen caricatuur een baken zonder doel een grap met als duur een uur kermisattractie met droevige smoel Maar waar begrijpelijkerwijs gerust een waterplant omhoog groeit explosief richting de omgeving Van alles en iedereen creëert de hand waarachtig een beleving…

Leven Betekent beleven Persoonsgericht. Daarom vraag ik het even Valt er nog iets te beleven?…

we lezen Remco’s Lamento hier nu langs het lange diepe water zien wolken die niet meer komen in Vestdijks Litanie huilen om Martinus’ verre wolken waarom moeder schreide het zijn oude verlangens we volgen valk en vlinder we horen ver verdriet herschrijven een bezonken Testament van Boudewijn en Bob alleen over de dingen die we…

Tanja Nijmeijer heeft toegegeven dat zij bij aanslagen betrokken is geweest, waarbij volgens haar geen doden of gewonden zijn gevallen. Zij wordt gezocht voor aanslagen op een bus en een vliegtuig.…

Er is dan even geen gelijk Tussen theorie en praktijk En weg is de tolerantie. Men gaat dan stemmen Of ze nog overeenstemmen.…

de eerste reizen met een driewieler gemaakt zijn van lange duur…

Waar maak je het nog mee, een huisarts 20 jaar z'n praktijk en patienten die net zoveel jaren bij hem komen, met grote en kleine problemen? Waar zie je het nog, zoveel betrokkenheid, dat mensen voor geen goud naar een invaller gaan, liever wachten tot hij terug is van vakantie, cursus of gewoon z'n vrije tijd?…