Alle inzendingen over bezieling

jij pakt wat wind en met een brede regenboog bestormen sterren de hemel windt wolken om je slanke vingers tijdens hun vlucht door de lucht armen dirigeren het licht van de zon in schaduwen die komen en gaan jij maakt ruim baan door het fluisterend leven jouw sprankelende stem mee te geven met je lach beziel je ons hele bestaan…

heb mijn doeken gevuld met alle tinten groen maar de lente wilde niet ontwaken in sierlijke lijnen bloemen gestalte gegeven hoe ik probeerde zij wilden niet leven krulde in blauw grijs schuimende golven tegen het strand het water liep dood in het zand pas toen de zon ging schijnen lieten schaduw en licht op het linnen de zielen weer…

Wat hij heeft is bezieling. Hij lééft het leven. Leven dat bedoeld is om van te houden. Dat muziek er is om op te dansen. Liefde er is om je hart aan te verpanden. Gedichten er zijn om te zeggen waar je van droomt. De natuur er is om je er over te verbazen. Wat ik ontvang uit zijn hand is, uitgelatenheid! En dat… moet gevierd worden!…

Een zachte wind waait de hof ruist, vol van luister woorden als lichtjes.…

Daar zweeft de lieve Lente weer Bezielend door de dreven; Het zaad viel om te sterven neer, Riep zij het niet in leven. Zij strooit de bloesems op 't geboomt, Zij kust de knoppen open... En doet weer vaster hopen Waar stil de ziel van droomt.…

één keer slechts beweegt ieder zich met bezielende bagage door de atmosfeer de reis voert langs de eeuwigheid en tijd bespoedigt de tred om uiteindelijk als scherprechter te bevriezen die kou, mensen, ik zou willen weten waarom is dat nou precies de kille angst de me bekruipt wanneer ik stil sta…

. ----------------------------------------- De ware pyromaan licht nooit zijn hielen, Trots op de melding die hij heeft gedaan Staat hij bij elke brand geheid vooraan, Wat kan een pyromaan wel niet bezielen? Want pakken doen ze hem toch op den duur, Een pyromaan, die speelt gewoon met vuur.…

gedachten belijnen het beeld in hakken boren en slijpen handen voeren het uit vingers verstaan intuïtief de intenties die ik ze stuur in creatie steen is weerbarstig maar alleen met mij in relatie ik dicht het mijn zinnen toe beziel het met vorm en glans hij heeft mijn emoties gevoeld geweten wat ik met hem bedoel beeldschoon…

voor de kik en het plezier, winkels plunderen en vernielen met het gedrag van een wild dier wat kan er hen toch bezielen? het is zo moeilijk voor hun ouders die daar leven en daar werken gaan omdat het droevig blijspel weegt op schouders, maar daar trekken ze zich geen moer van aan!…

Vandaag ben ik teruggegaan Jij bracht bezieling op weg naar de dood Niet meer aanspreekbaar hier in mijn schoot Onverbiddelijk bestaan Ze hebben je meegenomen Pijnloos gedoofd in het zomerlicht Te vlug te veel voor een gedicht Ook ik kon niet ontkomen Er blijven keukentafelgrappen Aanhoudend is er ruis Bovenmenselijk om te behappen…

Ze dobbelde - zonder bezieling - ten hoogste drie heren. Ze wierp zonder kleren nog three of a kind. 't Was een drieling.…

De bezieling gaat verder en laat een spoor van leegte achter. Alleen in mij dansen de herinneringen als onverwoestbare filmbeelden. En in anderen anders, maar ook dat gaat voorbij, waarna zelfs het verlangen het opgeeft. Diep in de oceaan ligt de verborgen schatkist, die allang is leeggeroofd.…

ik voeg letters aan elkaar om mijn brein te verlichten soms heet dat schrijvend dichten of zo maar, een sprekend gebaar ik wil ze met leven bezielen opdat ze in woorden worden geboren scheppen in een beeld van schitterende eigenheid ik wil hen, met schoonheid toebedeeld, in gemeenschap bekoren vaak valt mij de gedachte te binnen…

Met onuitwisbare herinneringen gedachten en diepe gevoelens in gevleugelde woorden met passie geschreven virtueel neergezet breng ik een ode aan hen die door bezieling gedreven alle prachtige en ontroerende gedichten hebben geschreven maar ook de mensen achter de schermen die ze hebben geplaatst dat vergat ik haast want www.gedichten.nl…

ik voeg letters aan elkaar om mijn brein te verlichten soms heet dat schrijvend dichten of zo maar, een sprekend gebaar ik wil ze met leven bezielen opdat ze in woorden worden geboren scheppen in een beeld van schitterende eigenheid ik wil hen, met schoonheid toebedeeld, in gemeenschap bekoren vaak valt mij de gedachte te binnen was…

Door liefde kunnen wij hopen, zal de lente zich openen en ons leven bezielen!…

ik heb een skelet aangekleed met wat ik dacht dat leven heet zijn geraamte behangen met maatschappelijke belangen die hij dringend nodig heeft toch knookt hij nog terughoudendheid zijn zekerheden is hij kwijt rammelt botten in aanvaarde eenzaamheid dood en verwanten ten spijt ik heb hem niet kunnen bezielen met emoties en overlevingsdrang…

maar de grond onder mijn voeten was verdwenen er golfde kleurrijke muziek met een melodie die ik ooit moet hebben geweten warme vertrouwdheid ademde het welkom van een lang verwacht thuis voelde voor het eerst de vrijheid van het zijn in een gezamenlijk delen dat zich in ruimte en tijd heeft gespreid om het heelal met geluk te bezielen…

in lijn en kleur in mest en geur de boer de kunstenaar in veld en schuur aan balk en muur bezielen zij elkaar de tand des tijds splijt biels en steen is grenzeloos gaat nergens heen maakt kracht ontwerpt, vervormt beroert, bestormt je geest tot scheppen en ontvangen tot voelen en tot zijn het leven mag vergangen…

ik was verdwaald bomen waren al geschraald tot aan de top zon scheen vaag de theatrale kleuren van het glas in lood dat ons de vensters bood van kathedralen in het herfstig bos na zomerlange beden om verkoeling heerst er nu mystieke rust nog zucht de wind kraken takken zacht in een devoot ontroeren zij bezielen nog het kleurrijke…

Door jouw bezieling. Leef ik mee. Het is een berusting. Onze verbinding. Mijn eeuwige trofee.…

Ik dien, ik geef -- ruimte aan bezieling en bezwaren ik vul me met wensen en giet ze uit in besluiten tot er tevredenheid overvloeit Klagers hoor ik niet klagen maar aanmoedigen, zo verdwalen ze nooit in verwachtingen De winst is maar een saldo van afrondingsverschillen lasten worden baten in de ruimte van het samenleven waar iedereen…

liefde omsloten door haarzelf kreukelend in slaap van intimiteit in besef van het niets waaruit het ontstaat bedekt over nieuwe lagen van aarde verborgen in zomen van toekomst bedekkend dwalend in gedachten ontluikend in stille sprongen van oneindige lentewinden koesterend en strelend in elkaar opgaand ritmisch bezielend als ooit tevoren…

zij kende de stilte van binnen waar het leven in kiemen al is gehoord maar geen ruimte en lucht heeft om te beginnen geluid al is gesmoord toch spant potentie al hemel om voor een leven vol liefde te gaan het cruciale moment van bezielen is helaas nog niet zomaar gedaan waar eeuwige lijnen elkaar kruizen contracteert het moment…

in de armoe van mijn bestaan dook jij op in mijn dringende leven niemand is voor iemand gemaakt zo denkbaar in onze hoofden wij veroorzaken elkaar ondeelbaar in ons hart maar slapen ieder onze eigen nachten jouw antenne gericht op voelen en ervaren een rode draad door onze bezieling niet bewust gezocht maar voelbaar één geheel ook al…

Ontvangen door een entree dat leeft de stilte met haar warmtebron de harmonie die ontwaakt ik hoor de bedrijvigheid en bezieling maar ik zie het niet.…

Treurend oog, zing uw spijtzangen en voer de bezieling van uw gaan terug over de wegen van uw verlangen, over de wateren van uw tranen, en laat u door uw moed bedaren.…

laat vliegen, laat haar vliegen de witte sluier met blauwe kraaltjes naar het luchtruim van mijn geliefde Anatolië laat gaan, laat zweven naar verre landen met brandend verlangen de geur van tijm, de geur van mint de wilde rozen van het Taurus-gebergte omhul mijn witte sluier met blauwe kraaltjes met de sfeer die je meebrengt uit Ephese…

langdurend oordeel over een verloren vriend - zijn klagende gedicht ik benijd je rust onder de maartse buien groeiend onrust weg met levenstucht ik hou wel van wat krenten in de rijstebrij perfecte pagina er loopt een witte mier over de bladzij vissen en vogels en wandelende takken komt allen -…

ik heb haar op de gouden rand zien staan van een lichtende wolk met donkere kant omgord met een stralend koord het vlammend zwaard geheven in de laatste dagen van ons leven zij oordeelt niet maar klieft waar goed en kwaad verbonden zijn in pijn heelt zeer om weer naar rein te schonen ooit zal er weer een nieuw bestaan zijn bezieling…