Alle inzendingen over bezinning OR boek OR aanslag

in de metro zat je en je schreef een gedicht tussendoor op je ipad het gerommel in de tunnel in het donker van het ene station in je leven naar het andere alvast het verlangen naar een cappuccino en wat kletsen in de kantine en dat elke keer weer gelukkig nog net voor die dodelijke knal…

De titel vermoedt een blauwe envelop. Nee dus! Een vrachtwagen, als bestuurder een debiel Vol gas. Feestdag in Nice, werd een catastrofe. Doden op straat. 14 July, wordt geen feestdag meer omdat: Een chauffeur dit veroorzaakte. Gewonden worden afgevoerd. Een pop ligt op straat, waar gestold bloed, de sinistere gevolgen zijn van die imbiciel…

Niets of niemand verijdelt dit soort aanslagen. Ook geen vingerafdrukken, geen grens, geen wet, geen superministerraad houdt die waanzin tegen. Daarvoor is Allah in het hoofd van de daders een maatje te groot.…

Het is bij de belastingdienst een zooitje Wie op zijn zolderkamertje fraudeert Wordt in de regel niet gecontroleerd Dat scheelt op elke aanslag zo een rooitje Maar toch gesnapt als u uw zakken vult? Geef dan gewoon uw boekhouder de schuld.…

Het lied van de angst dat zwarte gaten slaat De explosie Een geluid dat snijdt door botten en vlees Vanuit de lucht? Op de grond? De mens als speelbal van de waanzin Een zwarte vogel stijgt op van aarde Getallen worden handen vol bloed…

Zonder grens van het bezinnen. Is er niets anders meer dan de onvervulbare wens. Onvervulbare wens van het onvervulde verlangen. Die levenswens in muziek Een publiek geuite nimmer uitgegeven bundel van gezangen. Het leven is soms een boek vol zilver- werk. bewaar het zilver voor de kerk en geniet van je eigen gouden dagen.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Toen braken de dijken en dreven de lijken… Een mensheid in nood… Hun graf was gedolven; in ‘t spel van de golven Klonk ’t lied van de dood… geschreven nog gister’ in ’t levensregister, doch toen was het boek opeens vol hiaten. We zwegen…gelaten… De rede was zoek…!…

De huizen zwijgen een halfverlichte straat donkere klokken breken het asfalt in twee. hij is in schril contrast naast een boom de zware steen in zijn trillende handen. de vleugel vliegt tegen de wachtende maan verliest zich later stervend op het trottoir. hij die met gebogen tranen knielt kent kwelling en geluk in gelijke mate…

hoe geduldig het wachten kaal zo verzonken hoe langzaam de dagen lengen in kruin en tak…

ik trek me nu even terug op de toendra in ijzig koud zwijgen in de hoop een afkoeling te vinden voor mijn oververhit denken maar al vlug ben ik onderkoeld de negatieve temperaturen ben ik immers niet gewoon klappertandend, trillend en bevend dool ik over de open vlakte steeds in ijzig koud zwijgen…

Als bij een onverwachte stilstand Van een slaande klok het raderwerk wordt geremd Zo voel ik mij het lijf nog door de geest getemd Dan worstel ik met mijn herinneringen Achter mijn bureau Over de loop der dingen Uit mijn jeugd En over tijd en Eindigheid En droefheid die ik op mijn schouders weeg Dan ben ik moe en leeg en toch doet…

Rust en tijd voor mijn gedachten geen mensen om me heen die iets van me verwachten heerlijk even alleen in de stilte heerst ruimte en rust woorden worden niet gesproken ik word me pas van mezelf bewust als een snik de stilte heeft doorbroken ik laat me drijven naar het verleden onderdrukte gevoelens komen voorbij ik wik en weeg de omstandigheden…

Wie heeft er nu nog even tijd Voor begrip van de eeuwigheid Wie heeft er vandaag nog even Voor het begrijpen van het leven Lees ik het werk van Beets Dan denk ik immer steeds Waar is bezinning gebleven Nu duurt die steeds maar even Carpe Diem gebiedt dwingend de toon Serieus gedrag ontvangt veel hoon Memento Mori is even gevloden Net…

is het tijd om te bezinnen. Kan ik zo verder gaan ? of zou ik herbeginnen…

Een stil moment den vaderland getrouwe: een generaal die krachtig salueert, een majesteit, diep triest geprogrammeerd, ministershanden vroom en droef gevouwen… Maar straks weer schudden zij tirannenhand; want dat is economisch goed voor ’t land.…

Een nieuwe dag brak aan waar zich de stilte hoeden liet niet in verlangen nog naar meer maar in tevredenheid met alles reeds gezegd en al het goede reeds gedaan alleen de tijd tikt langzaam voort en spreekt het stille leven tegen dat ongezien steeds verder glijdt een zeker einde tegemoet daar scheiden alle wegen.…

Een moment van bezinning laat ons weten Dat we niet alleen bestaan Om het leven dat we leiden Aan ons voorbij te laten gaan Het is ons gegeven om te leven In de juiste zin van het woord Zodat de mensheid kan groeien Totdat het beloofde hen gegeven wordt…

Ieder mens verlangt zo nu en dan naar bezinning en rust in de hecktiek van het bestaan ons vaak niet van stilte bewust doe dan de ogen dicht laat alles gaan laat alles los wat wit is en zwart en daal eens diep in je hart loop in gedachten door een sprookjesachtig bos ga met jezelf in dialoog ontdek de kleuren van je eigen regenboog…

Na de schrik en Begenadiging, Onder ’t snikken Van verzadiging, Na de feesten Van het vlees Keert de geest en Rijst de vrees: Deze extase Keert niet weer. ’t Licht doet dwaas en ’t Leven zeer.…

Kerst...tijd van bezinning Feest van vrede, saamhorigheid Is dat zo? willen we dat wel? Vrede op zich, geen kleinigheid Als iedereen dat zou willen zou er dan zóveel ellende zijn?…

met geur van zachte handen komt eenzaamheid alsnog naar binnen rakelt verdwaald verhalen op vanuit een veelbesproken tijd terwijl ik me had voorgenomen mij op mijn woorden te bezinnen het zwijgen toe te laten als in de nacht een stil besluit jij leerde mij dat kracht kan liggen in 't niet benoemen maar laat me nu dan nog ontdekken hoe…

Gebeier van klok roept weer op tot bezinning waar een kerk voor staat.…

De herfst komt reeds op vrolijke voeten al schijnt de zon nu nog uitbundig; Er is al geel in de kruinen van de bomen en er vallen al bladeren, afgeleefd en klaar om de cyclus te herbeginnen. Nu begint weer het droevig beminnen van alle vergankelijkheid; er is geen ander bestaan dan dat sterft en weer leeft. Zingen we tegen beter- weten in…

voor een ieder die dit staat te lezen, is bezinning heel dichtbij, want wij mogen er allemaal wezen, ook al ben je met die persoon niet zo blij, de fouten van een ander, is ons leedvermaak die dag, of we geven een uitbrander, als je iets verkeerds bij die persoon zag, hoe dan ook we moeten leven, met elkaar in ieder huis, elkaar een lach…

De zomer is getransformeerd in een door mistflarden omsluierde dame Sluipend door vochtig kreupelhout laat zij de spinnen weer weven Bladeren laat zij loskomen door haar nootachtige geur die haar volgt als een chique parfum Voor de najaarszon heeft zij nevel bijeengedreven Alsof zij zo wil bezinnen Door te laten sterven opnieuw wil beginnen…

ik zag laatst ‘Limited Edition’ toiletpapier -hoe beperkt is een herinnering eigenlijk? hoe lang geleden moet het zijn om te vergeten en wiens geheugen zal uiteindelijk nog knarsen? mijn verleden kent een zinspeling op toekomst, of was het nou andersom? dagen gaan niet sneller, dat lijkt maar zo, ze duren nog steeds even lang vroeger…

Voordat zij tot abortus overgaat Moet zij die zwanger is vijf dagen wachten: “Misschien verandert zij nog van gedachten” Want voor bezinnen is het nooit te laat. Het beste is dat elke vrouw bezint Eén uur voordat de zwangerschap begint.…