Alle inzendingen over bizarre

Verworden tot een schaduw op het zand Bizarre spiegeling in water of op land En flarden van gedichten Larderen haar gedachtestroom De werkelijkheid veranderde tot droom Verloren dagen kleven zich aaneen Verwachtingen in doosjes opgeborgen Haar hart gesloten in afwachting Op de droom van morgen Ze verdoet haar toegemeten…

ik wil mijn dromen slijten zij zijn voor mij steeds meer een last met iedere keer een andere cast in de meest bizarre decors worden afschuwelijke scenes uitgelicht die ik in vergeten niet meer wist het taalgebruik is volks en licht vulgair er is geen enkele zelfreflectie in hun irritante beter weten air godzijdank is er gelukkig…

Onzichtbaar, maar pijnlijk voelbaar chaos en pijn in m'n hoofd veroorzaakt door het monster dat migraine heet die me danig van m'n bestaan heeft beroofd en ik dagen niet eet in duisternis gevangen rijg ik de dagen aan elkaar aan bed gebonden als een kluizenaar met bizarre gedachten en slapeloze nachten Maar dan opeens...…

Gedachten dansen door mijn hoofd Honderdduizend flarden Zoveel en zo vaak dat het me verwarde Mooie denkbeelden en slechte dwalen in mijn brein Wat een drukte wat een warboel Zou dat moeten zijn Smeltkroes van ideeën Borrelen de hele dag S'nachts is het rustig als ik slapen mag Beelden in mijn droom, bizarre fantasieën Geesten…

In mij een soort van Nubische prinses Ze huist er nu schat ik een maand of twee Ze sleept een half geraamte met zich mee Wat is dit voor bizarre levensles Het is een uitermate vreemd proces Wat het wil zeggen, ik heb geen idee Is zij een aanwinst of een boze fee Of louter vorstelijke heerseres?…

...de omgekeerde waarheid... Maak geen woord vuil aan Qatar en wijs je naar de Fifa richt je pijlen dan op mij Ik regeer representeer ik doe daarvoor geen stap opzij One love one world is nu en hier! Hoe vaak nog kunnen wij dat laten zien in deze tijd? Pijnig mij verneder mij hang mij op en kruisig mij doe met mij…

Geen mens die zo een afspraak maakt Een zwijgende bizarre overeenstemming Van jou en mij Of komt de dood soms naar ons toe terwijl wij stil staan in de tijd en het decor wordt afgerold Een zinloze banale onverschilligheid van stof en as Maar op de dag van samenkomst als wij haar zien en zij ziet ons dan dansen we nog eenmaal om die…

er hangt een zwaard van damocles boven de open haard hij smeedde scherpte en polijstte tot het voldeed aan zijn subtiele eisen terwijl jij mijmerde over de vlammen van het vuur sloeg zacht het laatste uur in balanceren op de snede heb jij vaak gebeden om een spoedig eind en niet dat jouw kop zou gaan rollen door zijn bizarre…

achter me reikt de verte tot aan het gehinnik paarden stijgen uit het weiland nog vol van nacht ik laat ze voorbij draven en zie hoe een bizarre zeewind kronkelt langs het zout dat bij volle maan werd gewonnen basaltrivieren banen zich een weg langs de ondergrondse waanzin van mijn ziel het waaien houdt op zoals het beeld van het water…

Een druppel vallend van een tak Een bizarre wereld, maar je voelt je op je gemak Hier tussen nevelgordijnen Je vindt er rust en voelt het fijne Flarden nevels trekken aan je voorbij Een zichtas vertolkt wat averij Stille grauwheid in de lanen Slechts hertenprenten die uit de bosrand kwamen De mist dwarrelt langs de boomkronen Daar waar…

Onafgewerkt, de bizarre twijfeltocht.. en stil de rest van zijn leven begraven, veelbesproken, met soms heerlijke hilarische anekdotes.. die niemand zo goed begreep als ik..…

wie wil er nu gelukkig zijn zoals het kind in mij met een broodje op het strand een zeldzaam wit puntje met ham en wit strandzand dat knarst tussen de tanden zoals wringen tussen het eeuwige verlangen en de bizarre werkelijkheid in tedere handen ik wil daar liggen huid tegen huid en alle droeve ogen naar de sterren zenden…

Wie schiep naar zijn bizarre wet mij deze dood in eigen vlees?…

gras steeds groenere kleuren gaf en lachte naar kleurrijke bloemen waar jij naar wuifde op de vleugjes wind die jij als storm in het koppie voelde naarmate jij groter groeide en nog altijd verbaasd naar je handen keek waarvan de vingers vreemd uitstaken en konden bewegen zonder elkaar te raken in het maken van de meest bizarre…

Bizarre kronkels in je gedachten, omringd door herfstige rivieren, turend naar dorre, geelbruine bomen, ik blijf nog even dromen. Schaduwen trillen door stervende bladeren, ritselend door een vage wind, De stilte waait over natte wegen, ik voel de kilte naar me schreeuwen.…

Nu 1 jaar later Zit ik in de tuin september in de zon en denk aan wat er toen gebeurde waarvan niemand dacht dat zoiets kon Zij die achterbleven moeten leven met begrippen als “aanvaarden” En “de tijd heelt alle wonden” Wat betekent nog het woord geluk Voor hen zijn het bizarre waarden 11 september ging hun leven stuk ik hoor ze dapper…

Veel gemakkelijker dan in ons eigen bizarre, soms onmogelijke, menselijke bestaan…

Een steen werp je weg het is een rare bizarre vreemde weg het is de tijd die niet bestaat en ik, die te vaak slaapt Een keltisch natuurfenomeen zegt gewoon laat ze (zij zijn niet 1) verwateren in de aarde vergaan dan kijken wij samen nooit niet naar een volle maan En nooit naar een vol bestaan Draag een kruis op u schouder…

beter dan het luisteren naar bizarre verhalen is het kijken in ogen die van wijsheid en liefde stralen de zon op zien gaan in donkere tijden van het leven de dagen om bang van te zijn we willen niet op geven in ziekte verdriet en pijn maar moedig onze levensweg gaan de blauwe geopende deur van leven en liefde waar we naar binnen…

Ze namen hem die ik lief heb mee afgevoerd werd hij als landverrader terwijl hij in wezen goed was met het hart op de juiste plaats gedurende de oorlog begaf hij zich op wegen op de grens van goed en kwaad waar velen niet durfden te gaan wat was het een bizarre tijd het was vrij kort na de bevrijding onze vreugde duurde niet lang want…

Vanuit het menselijke gelaat ontstaan stoïcijnse maskers wisselende bizarre gezichten rancuneus om de juiste handelingen te verrichten. Wat omslaat in blinde haat waarin humane metaforen geleid door impulsiviteit fundamentalisme en onwetenheid, de verworven humaniteit weer verloren gaat.…

(bij 'Bizarre Duitse paardvrouw' van Otto Soltau) Ze ligt vrolijk dartelend in de groene wei, terwijl ze haar kind de lucht in gooit, het is zo lekker komisch, dat ik meejuich en ik om haar heen zoem als een honingbij, ze is zo heerlijk losjes en verstrooid, geen kritische noot, ontspannen en ruig, terwijl haar schilder, op het Oostfront…

Ik hou van verandering Van jaargetijden De opkomst en ondergang Van al dat licht De natuur en haar bizarre vormen Van zwaar ontspoord Tot evenwicht Ik hou van het leven In al zijn facetten Niet van geluk Ik heb meer met pech Het slechte, de pijn Dat gevoel dat bruist Wanneer het goed komt Die terugkeer Op de juiste weg Ik hou van…

Nou ja, je weet het tegenwoordig nooit Meer honderd procent zeker toch vandaag De dag, is dat nou zo'n bizarre vraag Die zo door mij de groep in wordt gegooid? Ik lees me rot, kijk naar Brommer op Zee Zie daar Mariek en Lucas Rijneveld Verdomd, ik heb ze toch wel goed geteld?…

Carnaval: hoe komen mensen erbij tegen een decor van troosteloosheid, grauwheid en verval in een koud, sfeerloos, somber en heilloos seizoen de groen/oranje sjaal te dragen of andere potsierlijke kledij als uit een nachtmerrie en wagens in elkaar te knutselen die de bizarre, groteske hallucinaties van een krankzinnige veruit overtreffen in waanzin…

heimelijk verholen vijand ontziet niets- en niemand meer de mensen die ons er toe doen raken wij dag na dag nog kwijt door het gebrek aan een medicijn sterven zij ademloos in onze handen iedereen die voor een ander leeft blikt de horror in en uit de ogen zo pantsert zich het eigen instinct de behoefte tot het elkaar omhelzen tot de bizarre…

traag rookt het vreugdevuur zijn grijze chaos in de rode zee van de chinese rol het dauwt en waar je stapt plakt het restant van kleuren en illusie aan je schoenen vast de honden trekken in hun angst om weg te komen van deze voor mensen toch wat bizarre restanten uit hun dromen donker heeft oudjaar een barmhartig ogend gezicht…

Een lofzang op een vluchtig epos, waarin de goden elkaar beminnen en van de literaire honing smullen, op hun bizarre tocht, de emoties laten gisten, tot aan de gewraakte tonen die ik zocht, om dan een draak te moeten onthullen van een herhaalde hersenschim, tot aan de gene zijde van de Styx , waar het moeilijk aarden is, voor dichters…

Te twisten als zwermen bijen, vol ijver met de taal hun raten te vullen, om tot een hymne te breien, een magere lofzang op een vluchtig epos, waarin de goden elkaar beminnen en van de literaire honing smullen, op hun bizarre tocht, de emoties laten gisten, tot aan de gewraakte tonen die ik zocht, om dan een draak te moeten onthullen…

Pas op, naarling, anders achtervolg ik je eindeloos in dat bizarre schimmenland. Ik sleep je voor de rechter, etterbak, Dante of zo, dus kijk maar uit, pokkenmelanchool. Wurgengel. God?…