Alle inzendingen over blaffen

Een haan kraait honden blaffen. De stilte blijft de lome traagheid van zomerdagen lang geleden. De zomer rekt zich uit tot in november.…

Wilgentenen tranen treurig het afschot heeft geen vlees wiegend tussen dood en leven wordt mensenvoer weer honds grijnzend met hun hagel petten de loop weer opgericht blaffen bomen horendol als de lucht weer roze kleurt kraaien pikken levend dood een oog gaapt aan en na het dek van veren los geweekt de warmte was al weg vloeiend leven…

Hierboven is het koud en de schapen blaffen. Wieldoppen rollen omlaag. Mijn vijand wacht op me. Het gevecht kan beginnen. Het stof schuurt mijn ogen. Ik huil bloed. Verwoed steek ik in de duisternis. Mijn zwaard dringt een lichaam binnen. Zijn ogen bloeden achter het masker. Het masker verwijder ik. Daar sta ik zelf.…

Opnieuw dwarrelt de sneeuw veroorzaakt soms letsel De koning te rijk zich zeer gelukkig voelend als 't ijs aangenaam kraakt Honden aan de imponerende voet blaffen slechts, zonder hun tanden te ontbloten Bijtende kou echter weerhoudt allen de liefde te ontzien van komende kerst…

Zij blaffen zonder woorden. Wat? Wat zeggen ze dan? Ik hou van jou !…

zuchtte wat van de zijkant op weg naar beneden, de berg af worden huizen keelgaten met daarin dikke lillende huigen van weer dezelfde mening op het uiteinde altijd komt er een moment dat je hond wordt zoals in mijn geval de palinghond, het midden net voorbij, overal tussen, in horen en zwijgen tussen de guppyhonden wil ik nog wel eens blaffen…

vogeltjes zingen lammetjes springen schapen blaten vuurvliegjes swingen papegaaien proberen je na te praten poezen die miauwen honden ze blaffen koeien die niet loeien zijn vredig aan het herkauwen en allemaal blijven ze ons boeien moet je ze dan voor soms ongewild gedrag straffen nee natuurlijk niet het komt voort uit spontane dicht…

storm en regen Die geven speelse duwtjes, dagen uit Ik raap het laatste afgevallen fruit Je bladeren glanzen, zo ook asfaltwegen Ik zie het liefste je aan stille stranden Of je in bossen; windstil, geen geluid Behalve knisperen waarop ik stuit Je dorre kant ervaar ik als een zegen Ik neem je dennenappels, beukennootjes En in de verte blaffen…

surrogaat voor nooit vervulde wensen van een bazin die ruikt naar terpentijn ze heeft haar vreemde nukken, ik herken ze aan de blikken als we 's avonds samen zijn de opgekropte woede, het chagrijn normale stilte wordt een heel intense ik slik haar buien al zo lang ik leef maar soms komt toch de wolf in mij naar boven dan zou ik willen blaffen…

Zo ver van huis, waar ook de hanen kraaien, de honden blaffen en de kinderen zingen, de mensen eveneens verlangen naar het licht, en waar ze - net als thuis - met veel te veel gewicht de daagse dingen doen. Hoe kan het anders?…

De honden blaffen, hun klachten zeilen krachteloos over de vaart, eksters en kraaien bekrassen hun karige avondmaal, ook deze dag zal kantelen weet ik terwijl geruisloos dronkenschap de droeve huizen binnensluipt.…

jouw mooie Griekse neus en je gesloten ogen je grijze haar dat zachtjes in de wind honden huilen en blaffen naar elkaar van de ene berg naar de andere sterft geluid langsaam weg en hoog in de lucht trekt een straaljager een streep door de hemel tot ver over de Aegeïsche zee weet jij wat de helm kost van zo ‘n piloot, zeg jij vijf…

met woorden als gif borrelend vanuit zijn keel tracht hij haar te straffen zij slikt alles grif hij krijgt straks zijn deel als zij hem af zal blaffen de dolk in haar rug het zwaard boven zijn hoofd hun liefde raakt de grens de klok telt langzaam terug de kaars reeds uitgedoofd een uitgebluste wens wat was er toch gebeurd?…

polderlandschap dat zoveel monden voedt met je glimmende rijstplassen en je verraderlijke slangen de wind waait door mijn huis de vochtige warmte te verjagen de golfplaten klepperen als wilde castagnetten het geel aan de papajaboom is gerijpt in de vruchtbare zon de wilde honden huilen in de maanloze nacht zij domineren de straten en blaffen…

We liepen wat bij Delft en Overschie langs paadjes tussen knusse huisjes vol snuisterijen en verborgen ongeluk in de verte de snelweg door het water in de mist was er opeens een doberman op ons pad vol hysterisch blaffen hij bewaakte een terrein en we zagen wel dat hij dat moest geen stil geluk bijna opgevreten liepen we er…

Een hofhond slaat aan 't blaffen, vluchtig glipt De haan het hok uit, op het eenzaam land Roept hij de dag uit, hel en triomfant.…

Blaffen. Bijten. Knorren. Knagen. Smachtverlangen. Minneplagen. Bruine Fanny, gele Mop! Zeven weken: hondendagen: Houten hok en halsbandstrop. Hitte. Dolheid. Watersloot. . . . Diender . . . als een pier zo dood!…

Misschien was er iets in ’t verlangen dat je me had gegeven, bergen, rivieren en sliep je nachten bij me, lentepril met de wind nog langs je wangen of voel ik jouw ziel wachten in April de nieuwe fruitmand naast het ziektebed een laatste sigaret als de zuster weg is want buiten blaffen honden naar meeuwen als het ochtend is, krijg je verse…

vannacht een droom meer en meer voel jij dit het is geen speelgoed in een veld vol rubber en ik stik raam wind staal blaast zwart chroom slaat dood zeelui in de onmogelijkheid nagelvijl in staal leeft de dierenriem lekker belangrijk snap er geen mars van honden blaffen vol aan de kade zonder smart gevangen angsthaas haast zich niet…

Komt het door het blaffen van de hond, of is het hun stadse lucht. Ook de stranden met dit mooie weer gevuld, laten zich aanzien als maden op een bord. Na"staand"zweten in de trein, of twee uur file geduld, vertelt de radio dat het morgen weer regen wordt.…

mijn hond vier poten op de grond een kant kop en anders wel 'n kont scheten rennen harten stelen in nesten zitten of de stront mijn hond zwiepstaartend in het rond oren wapperen eet zich rond graven jagen prooien stelen vindt schooien blaffen heel gezond mijn hond staart vreten uit mijn mond kijkers stralen mijn hart gewond voorrang op…

arme hommels draaien rondjes in het bed van hostabloemen vakantietijd - de hondekop voor het raam staat op de uitkijk de aasgier kijkt schuin over zijn rechter schouder ik ben nog niet dood op het zebrapad werpt een allochtoonse zich voor de bushalte bomen gevallen een nachtegaal zonder tak stilte na de storm de hond blijft blaffen…

Het is stil in huis de man op de radio lult 5 kwartier in een uur zonder jou Het is stil in huis de wasmachine centrifugeert, straks weer wat te doen zonder jou Het is stil in huis onze hondjes blaffen de deurbel gaat zonder jou Het is stil in huis de muziek staat hard Adèle schreeuwt tranentrekkers zonder jou Het is stil…

Ja, in de steeg ernaast Lege flesjes bier op de grond, Tranen eindeloos gevloeid Nu zijn ze droog, hoe kon het eigenlijk ook anders Opgedroogd in mijn ogen, mijn hand vermoeid van het vegen Het wegvegen van verdriet en verslaving Het kon niet anders, de enige weg Was weer door de steeg, langs hoeren en pooiers De honden van de straat, ze blaffen…

in het holst van de nacht drijft een bootje stuurloos stroomafwaarts naar het onzekere onbekende als maanstralen priemen door een gat tussen de wolken verbleekt de nacht tot onwezenlijkheid want maneschijn is schijn weerspiegeling die terugkaatst op het zwarte water op de linkeroever blaffen honden op de rechter huilen wolven…

als het nacht is en bijna volle maan tijdens zo’n warme zomer als deze en als je stil bent als je heel stil bent en alle mensen in je buurt zijn ook heel stil als je alleen maar het ruisen van de bomen hoort of heel ver weg het blaffen van een hond kan ontwaren of als je het verwaaide geluid van een kerkklok alleen maar kan vermoeden en nóg…

vast nog meer bij Het lijntje is rekbaar en dun Zo beschijt men netjes elkaars partij Als de uitglijder maar niet word gemaakt Een net pak bla bla Kom eens lekker op straat U weet vaak geeneens waar u over praat In de picture staand waar u het over had Een tele…vieze uitzending met gemak Over de gemeenten en een levendig debat Was als blaffen…

Nooit meer blaffen nooit meer bedelen ik zal je missen lieve hond ’s Morgens geen water en voer meer geven, je was niet meer gezond. Nooit gedacht dat ik je na 1 jaar te hebben leren kennen afscheid moest nemen. Dat doet echt zeer elke keer weer, de laatste week was er één van extremen.…

De Klappers die staan roerloos langs de post En in de verte hoort hij kamponghondjes blaffen Hij had zo graag nog even willen maffen Maar het was tijd,zijn maat moest worden afgelost En even later loopt hij de hondenwacht Met in de arm, op scherp zijn dienstgeweer Hij vreest gevaar, en dat komt altijd weer Benauwder nog dan overdag--dat is…

Na het zien van 'De kleine blonde dood' zakte je volkomen in elkaar en heb je een einde aan jouw leven gemaakt, de hellehonden begonnen te blaffen en jouw veerkracht knakte.…