Alle inzendingen over bleke oevers

Wat anders, dan uw bleek gelaat? Geen levend wangeninkarnaat, Geen purpren lippen, Geen gloeiende ogenflonkering Deed, aan d'ontroerde jongeling, Een zucht ontglippen. Het was die zweem van treurigheid, Die wang met lelies overspreid, Die me innig griefde. 0 neen!…

de stilte de storm beiden razen van oever naar oever op weg naar wat vergeten is wat verstild is wat nog open moet herstellen net zo lang tot klaarheid schijnt en rust mag zijn…

De maan weerspiegelt een betraand masker in de rivier en ik sta aan de verkeerde oever Alleen Ik hoor mensen lachen Hun echo's breken het wateroppervlak aan mijn oever Alleen Ik proef jonge liefdes hunkerend naar elkaar objectief oppervlakkig Hun lichamen één met de rivier en de zoete oevers Alleen ik smaak bitter…

alles anders is zij anders kan zijn moet zijn zoveel oevers heeft ze niet te kiezen…

't Was blauw, niet het blauw van vergeet-mij-niet, Bescheiden, zwijgend en bleek; Ook niet het blauw van lobelia's, Aan d' oever der rustige beek. 't Was ook niet het blauw van de zomerlucht, Schoon dit van de hemel vertelt, Zelfs niet van de lucht in het meer weerkaatst, Waar 't zacht in de golven versmelt.…

Je stem vervaagd langzaam Je woorden vallen zachtjes neer Op het zachte mos waar wij zaten Aan de oever van mijn meer Je schaduw vlucht voor me weg Mijn handen grijpen in het niets Starend naar de oever van mijn meer Zie ik alleen mijn eigen fiets…

de verre oever geraakt door een muzikant of een schrijnwerker?…

O liefde, hoe gelukkig jouw oevers zijn voor de twee die in een universum varen.…

Of zullen we uit de modder, in de meander van ons samenzijn, onze nieuwe oevers bouwen?…

hoort stil het zachte ruisen van het ranke riet aan de waterboord…

Hier staat u buiten en boven het gangboord de paalworm die traag door het zachte lichaam trekt stuurboord groen bakboord rood waaronder de wolken als alles roerloos geworden is het zuiverste maaksel geen enkele vorm elke vorm stuurboord rood bakboord groen waaronder u hier staat. ----------------------------------- uit: 'De blauwe…

Het verhaal gaat dat een man overboord vanaf de oever flarden van de omgeving opvangt. Wij waren met velen en zagen de vogels de dieren in het grasland, alles trillend alles overladen met leven.…

Hoor hoe mijn schreeuw, die de overkant nooit raakt, kabbelt aan de oever waaraan zij ontspringt. Op zoek naar een echo die weerkaatst hoe het galmen gaat. Hoe klanken terug te drijven heel erg zacht, over het water naar waar zij ontstaat.…

Samen met de bladeren op Allerheiligen uit de lucht gevallen, kuier ik langs de Leie. De koeien verdrinken in de nevel en loeien hun eenzaamheid uit. De trein rijt in een flits mijn gedachten aan stukken: oeverloos…

Water schudt en springt Hoog tegen de oevers op Terwijl de storm raast…

verzonken schragen pijlers de overgang als de getrainde schouders die jij mij was en blijven zult de flarden van mist en nevel die aan gene zijde hangen voelen als een donzen dekbed dat mij comfortabel warmt gelijk een cocon is haar reling waaruit als zomerse vlinders tot mijn steun en toeverlaat jouw aandenkens fladderen de oevers…

Aan groene oevers bevindt zich weelde een droom die zich bezielt stroomopwaarts waar de rivier meandert in het bewoonde schilderatelier kleuren spiegelende meren groen valt er schaduw op het linnen veld ergens in een ontwaakte wereld zonder commerciële gekte proberen we te roeien we praten over politiek in onze fluisterboot over…

De rivier buiten zijn oevers weiland onder water meeuwgeschreeuw…

Zo lang , zo bang, zo wrang Er was geen kaas meer tussen de gaten Maar het bleek zo zwaar , om die stap te zetten naar zonneklaar. Overwegen is zoveel makkelijker dan achterlaten .…

De rust is wedergekeerd en geluiden klinken zacht aan de oever van een strakgetrokken spiegelend meer. Voelbaar, bijna aanraakbaar, is de zuigende kracht van een door loomheid bezwangerde atmosfeer. De oever is het hemelse Kanaän, een maaltijd van brood met wijn. Een plek om heen te gaan, een plek om te willen zijn.…

Ik laat me gaan in de stroom, met de stroom de bedding, de oevers tast ik af mijn vingertoppen strijken langs de rotsen en de krokodillen voelen waar ze verpletteren in welke hoeken ze snijden ik ken de spanning van hun spieren, poten, kaken en laat hen gaan in mijn stroom, met mijn stroom mijn bedding en wijkende oevers geven hen de ruimte…

De beek is verstard; de rietkraag langs de oever huivert in de sneeuw.…

Haar bloemen vallen op de oever, de maan schijnt – de mannen schreeuwen.…

Vloed over oever, Tot het gelegen stroever... Invloed, o droever!…

En de oever is onbereikbaar.…

De jasmijn staat in bloei de rivier begint te zingen van oever naar oever. De trein volgeladen met in zichzelf gekeerde mensen geen spoor blijft achter. De tijd likt zijn wonden op de vleugels van het getij hopend op een wonder.…

verbleekte hangende kruinen van zee-anemonen oprukkende grijstonen in tranen in kastanjehulzen mijn kromgetrokken handen tussen je krachteloze tanden het slotaccoord van onze inspanning klonk als een verloren kroniek de bergen lagen geestesziek en comateus als lakens in ons verlaten bed we zaten aan weerszijden van de beek naar een bleke…

Hoe vluchtig als een schim te zweven buiten tijd en ruimtelijk gevaar in een schuilplaats voor de zon te leven. Te bestaan als bijziend dienaar beroofd van oog voor 't vergezicht is het mijn schaduw die ik nastaar. Vermengd met waarvoor ik ben gezwicht, niet langer meer van schuilend zwart, rent hij weg van mij, dragende zijn eigen licht…

'k heb witte wallen rond m'n ogen een rode knop-neus die zo glimt en brede lippen die soms mogen lachen, als de spot licht dimt 'k draag een broek die veel te wijd is, een ruiten jas die veel te ruim is, een valse bloem die maar wat schuim is, ze spuit soms meters guitigheid maar mijn grijns dat is slechts pose door dé traan naast elk…

In een bleke balzaal Dansen mensen De danswedstrijd Vlinders kijken mee Mensen schuifelen verder…