Alle inzendingen over bloembollen

De nikkelgrauwe winter is vergangen en bloembollen ontwaken ondergronds. Ik zing een lenteliedje, binnensmonds, heb net een nieuwe nestkast opgehangen. Straks zijn er vogels teder aan het minnen, nou ja, hij dringt brutaalweg bij haar binnen.…

Mijn vader heeft de oorlog meegemaakt Al heeft ie dan niet in ’t verzet gezeten En volgens mij nooit bloembollen gegeten Heeft niks gesaboteerd, laat staan gestaakt Ik schreef voor hem mijn kleine requiem En in dit lied, daarin gedenk ik hem…

ik wil het niet ik wil het niet ik wil het niet weten over de oorlog over de geleden pijn de honger de angst het gebrek aan overvolle treinen geknakte bloemen in de knop ik wil het niet ik wil het niet ik wil het niet weten over de oorlog over het verzet gesmede plannen valse identiteit kaarten kampen vol onschuldigen bloembollen…

kop op, lente haast heffen alle bolletjes hun bolletje op…

zij steelden nog toen het licht van de zeis hen trof in kanteling van het heelal kleurden zij een vrije val niemand heeft ze ooit geraapt daarvoor waren zij te laat geschoren is het land waar bollen nog gaan groeien als er tenminste kopers zijn die ze ooit hebben zien bloeien ook komend jaar is de zeis gewet corona heeft…

Toen jij, snotaap, de clowns Tomaat en Knoef in Oosterwei zo hard bekogelde toen waren ze het meest ontgoocheld door de haat in jouw ogen Jouw haat is onvermogen, het is angst voor de vernedering. Zoals wanneer je vader WC’s schoonmaakt, of - alweer - de meisjes slimmer zijn Vertel: waarom ben jij zo oliedom? Ben je te vroeg tot prins…

turig is de koude wispel gisteren was hij milder dan vandaag in zijn vastgevroren natuur rondom zie ik krokussende kleintjes in het geel en paars gekleed wijsneuzerig boven hun witte mutsjes ze staan vriendschappelijk naast hun evenknietjes met pietepeuterige smoeltjes waaruit dove klokjes klingelen. als koude wispel de zin doorzet…

gedwee naar bollen een betoverend bloemenfeeëriek deed gisteren menig hart sneller kloppen met ogen wijd open wat een prachtig schouwspel vloeit hier in elkaar over bij het ruisende requiem van vrolijke klanken een blijde lentegaard toont de keukenhof al zestig jaar zijn schoonheid in miljoenen bloeiende bloembollen dat loutert…

de avondzon schijnt afzwakkend licht door de kerkhoge bomen en kleurt het bloemenbed goud net als mijn verliefde dagdromen de schaduwen trekken lange strepen lang en tijdrekkend duurt het wachten van begraven bloembollen op de lente die hier zolang overnachten twee bomen leunen tegen elkaar ik leun tegen spelende gedachten de bladeren…

O, Nederland, Met winst door gastvrijheid overmand, Je bloembollen en je hondendrollen, Waar Schraalhans vrij en onverveerd nog altijd de keuken regeert. O, Nederland, Met je lariekoek, je getijdenboek, Je paling in een emmer snot, je door hebzucht godvergeten God, Elke nacht door Jan en Alleman verkracht.…

De zon, die door de wolken priemde, om de bloembollen tot mooie bloemen te laten ontwaken. De stroom, die in alle bescheidenheid, naar de zee vloeide, om het zoute een zoete smaak te geven. Een zacht briesje op een zomeravond, die onze huid deed afkoelen. Uw hart, dat lieflijk aan een mens mooie dingen bezorgde.…

Hoog in de lucht ontwaar ik een jagende sperwer en in een ander tuintje toont een vrouw haar grote, sexy, aantrekkelijke bloembollen, terwijl ik naar whisky verlang. Naast de volkstuinen gaan de spuitfonteinen aan en een late boer krabt wrevelig aan zijn dikke kont, terwijl er in een aangeharkt perceel een dame topless pluisjes vangt.…

Samen planten we de vele bloembollen in de nacht. Met een schepje en we streken de laatste korrels zand aan met een harkje. Ze was nog nooit zo dichtbij mij geweest als nu. Maar opeens kwam ze nog dichterbij. Ik werd er een beetje angstig door. Zien kon ik haar niet want ik had niet meer het licht in mijn ogen.…