Alle inzendingen over bouwde

Een aannemer uit Hazerswoude die zijn personeel niet vertrouwde ging zelf aan de slag 'k wist niet wat ik zag toen hij daar een luchtkasteel bouwde.…

waar sluizen dwars het water keren groeit trots het lage land de hand die dijken bouwde op wind vertrouwde de molens schiep in dit gebied kruiste kaarsrecht sloten weefde polders tot patronen groen waar boeren het goed doen dit lage land geordend door de hand van ruilverkaveling heeft weer de trots van toen…

Ik bouwde een huis van steen met één deur en geen ramen een huis van enkel muren waar niemand binnen kon gluren. Ik bouwde een huis van hout met kieren tussen planken zonder meubels of bed zelfs geen ruwe banken. Ik bouwde een huis van glas waar doorheen zon kon schijnen daarvoor een zonneterras men zei dat ’t overbodig was.…

zestig jaar later het huisje dat hij bouwde zit nog in zijn hoofd…

ik bouwde vroeger een hoge muur van graniet hij staat er nog steeds…

ik doe niets zei een contradictio in terminis en dat is niet zomaar iets hij vatte de koe bij de horens alzo bouwde hij sprakeloos aan Babylonische torens…

Een prinselijke landhuizen freak bouwde onbeschaamd in Mozambique doch sluw zei hij snel: "Ik verkoop het wel" ("maar op z’n tijd" dacht hij flegmatiek)…

Emden, hun duikboothaven bouwden de Duitsers er een zoeklichten-station dat de luchtaanvallen afweren kon samen met het kanon in de bunker bij Fiemel dat is voorbij, de Punt van Reide ligt er rustig bij schapen grazen schepen varen voorbij…

op het strand bouwden we mijn kleine zoon en ik zandkastelen zal ik nog wat zee naar je brengen papa vroeg hij op het strand denk ik buiten de tijd meng ik dromen met de werkelijkheid hoe jong was ik toen vader me verliet…

we bouwden ons een toren van Babel om over de wereld uit te kunnen zien toen hij klaar was en we elkaar wilden vertellen wat we zagen verstonden we elkaar niet meer zoals voordien toen bouwden we een toren van vuur om uit te kunnen zien – zelfs in het donker toen hij klaar was vertelden we elkaar wat we zagen alleen zagen we elkaar niet…

De vogel sprak: “Wat hield ik van die pop Die in het veld stond om mij af te schrikken, Maar waar ik lekker strootjes uit kon pikken; Daar bouwde ik mijn nestje dan mee op. Maar gister bleek hij plotseling vertrokken. Toen ben ik mij wel even doodgeschrokken.”…

Ik was nog maar een peuter toen nam u mij al mee met de blauwe kikker naar Zandvoort aan de Zee Als een gouden beuldje speelde ik daar aan het strand en bouwde met een schepje mijn wereldje van zand Ik zal dat nooit vergeten die liefde neem ik mee als ik denk aan mijn moedertje en Zandvoort aan de Zee.…

De spanning bouwden we op Samen Minnen en plussen De weerstand werd overwonnen Samen Verzinnen en sussen De ontlading kwam onverwacht Samen Beminnen en kussen De stroom kwam op gang Samen Waren we ons eigen licht…

Toen ik klein was met jong mooi haar bouwde ik ergens een kaartenhuis in een dal onder de wind de muren waren ruiten het dak was van klaver en voor de deur stond hartenvrouw maar nooit in mijn sprookje vond Sneeuwwitje een prins die bleef. -------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1982…

een kleine meis met krullen dacht met woorden over mij heen zij dichtte een lied in grijze haren om weer vorm te geven aan mijn uitgewaaierde eigenwaarde haar vingers schreven letters bouwde lagen met een schaar het teveel werd verdreven het couplet was klaar…

Mijn leven voltooid zoals de huizen die ik bouwde. Klaar voor de laatste reis, benieuwd wat komen zal. Mijn vrouw en kinderen aan mijn zij, dicht bij mij, hun warme blik en groet, zo is het goed. Ik draag hen allen mee in eeuwigheid.…

hij nam het zand bouwde zijn fort naar eigen hand vormde en kneedde zonder onderscheid de korrels in zijn gelijk een lange tijd weerstond de burcht de zee in confrontatie maar het water is gezakt korrels drogen zonder macht eisen nu de vrijheid van het strand…

Tot op het laatst blijft alles bij het oude, Pas als op 't Binnenhof de muurkantelen Gaan kantelen - tot opluchting van velen, Verdwijnt de tefallaag die hij zich bouwde Z'n kruik barst van de leugens - Vivat Io Wie 't laatst lacht is niet meer Pinokkio...…

Bouwden ons kaartenhuis met voorbestemde liefdeshanden blikken, liefdevol, alles omvattend, begrijpend en voor elkaar bedoeld zachte strelingen maakten plaats voor koude tocht Zag ons bouwwerk neerstorten door mijn tranen heen zag ik in je ogen water branden Mijn God, wie zal mij geloven?…

Ik een paleisje voor je bouwde, met in het hart een mooie troon... Een waterspiegeloppervlak Met daarop de keerzijde van het dubbeltje Rijmde mijn gedicht maar zoals wij toen... Het tijdelijke is versteend door de tijd, en het eeuwig ermee verbonden eeuwige...…

zogenaamd ingenieus plantten ze zaad in mijn hoofd dat uitgroeide tot een boom ik kapte de stam zaagde het hout en bouwde mij een windmolen die ik in mijn eentje bevocht op mijn tocht kwam ik de zaaiers tegen ik riep he kennen jullie mij nog maar niemand wist wie ik was lachten mij uit en wezen op hun voorhoofd niemand…

fraai bouwde hout zijn blokken tegen de oplopende buitenmuur de kleuren al gespleten voordat de stammen zijn vergeten nog ongeringd klinken de jonge basten met nog slanke onvolgroeide kwasten alleen de droge grond ver achteraan draagt weerbaar hout dat muziek in alle koren laat horen…

in hun teruggetrokken groeven het metselwerk was half vergaan maar de muur is blijven staan ik zag woorden van de tijd in overleven opgeschreven raakte aan emoties van het vroegere in herbeleven las de eeuwen uit het boek dat generatieslang is bijgehouden ben een geworden met getrouwen vanaf het moment dat zij de muren bouwden…

leeg geen woorden die van jou vertellen dat je er nog bent ik waak de uren maar je aandacht heb ik al niet meer je vervaagt in dagen je lange adem voelt weer korter aangebonden kouder dan beloofd je hebt mijn rust nog in je handen mijn ziel zal branden als je niet verschijnt of ben je los zand waarop ik mijn vertrouwen bouwde…

ik zag je als een koningin op het voetstuk dat mijn liefde bouwde je lach nam mijn geschenken aan je lichaam liet mij verder gaan dan ooit je zwaaide en keek om zag oude volgelingen draaide toen een slag bleef liever die je was het kind in je is terug gekropen ze kreeg de kansen niet in onze zon te leren lopen…

Zelfs de piano raakte ontstemd van zoveel stilte en bouwde een spanning op die alleen maar kon eindigen met een valse noot. ...tenzij snel een lichte toets gevonden werd.…

toen de maan gesmolten was legde zij de eerste steen bouwde een huis van tranen ze ging door de tunnel heen het bidden op boterbloemblaadjes in het gras bleef dag aan dag gelijk tot het graf haar ving met kleine siersteekjes over haar geweven doodskleed en nog weerkaatsten de uitgehouwen wanden zijn stem eloï, eloï, lema sabachtani…

In Espelo is het record verbroken, Men bouwde maandenlang met veel geduld Een zesenveertig meter hoge bult, Die ook nog ritueel wordt aangestoken. Chapeau, wat men in Espelo daar fikste: Ze hebben mooi de langste en dikste.…

Men legde wegen naar de horizon, bouwde torens in de wolken het geld stroomde in de vaart der volken Er was een tijd dat alles zo maar kon het tijdperk verdwaalde en de horizon is verdwenen ‘s winters werd het te heet, kleur nam de benen het ei van Columbus leunt op een nieuw elan van duurzaamheid, verbondenheid op handen…

is leeg geen woorden die van jou vertellen dat je er nog bent ik waak de uren maar je aandacht heb ik al niet meer je vervaagt in dagen je lange adem voelt weer korter aangebonden kouder dan beloofd je hebt mijn rust nog in je handen mijn ziel zal branden als je niet verschijnt ben je los zand waarop ik mijn vertrouwen bouwde…