Alle inzendingen over bovengronds alleen o

Ik heb een rustige rustplaats gekozen al kan ik die plek niet zelf benoemen , na de omzwervingen van de geest, heb ik het vermoeden, zonder die te roemen, dat ik overal al eerder ben geweest , als je mijn laatste steen zult vinden. Zoek hoe de oude olm is vergaan, waarvan de wijze uil lang is uitgevlogen steeds verder van de rotte kern…

I am farloved on Gorman, yummy much She spooked her popsy poem with inspiration I felt a heartlust for an own translation In stonegood Nedderlands, my double Dutch But years ago I climbed to heaven’s hill So no one thought of me (argh!): John O’Mill…

Ach dat ik maar een vers met A beginnen zag En dat het in het langszijgaan was als Een adem van lieftalligheid die Haar nadien hulde bracht Die altijd aan mijn zijde gaat bij dag Bij barre nacht mij niet verlaat Haar die mij in haar smalle handen draagt Die mij - kwam ik te vallen - schraagt Ach sprak die A maar naar mijn ware ik Maar ja…

Een stem die loeihard en triangelfris beklijft Gloedvol intens rake woordenkudden drijft Muziek van een zeestad in groen golvend land Kerk en politiek stonden er in goor verband Ze heeft als kind gruwelijk geleden Nu verbergt vaak een schrijnend verleden In een land vol van dans, woord en muziek werd speelsheid lang wreed paaps verziekt…

In deze nacht meedogenloos diep en zwart en zonder troost in deze leegte waarin noch vraag noch antwoord maar kilte heerst en dood in deze ondergang moederloos en krachtenloos zonder iemand zonder iets daar stolt mijn bloed en sterf ik eindeloos naar geen bestaan... naar niets…

Er lijkt geen uitweg keel en darmen zitten dicht met weerstand van een levenlang maar wanhoop wanhopig sterker wint en vindt haar weg ik buig ik breek ik barst en spuiend spat ik uiteen in niet te lijmen scherven.…

Het hoofd rust moegestreden in de stralen van de nacht het hart warm en zacht leeft, oneindig tevreden.…

treurende wolken benevelen grijs de zon de dag playbackt de avond ingekerfde stenen rij aan rij uiten gedateerd het verlaten half vergane bloemen rotten boven lijken diep begraven stil knerpt het grind schuifelend de dood aanvaardend.…

Maar zij doet mij ook alleen maar pijn. Ze neemt het op voor die gay. Moet ze zelf weten. Ze heeft er zichzelf mee.…

voor andré hazes nederland o nederland jij bent geen kampioen dat zijn alleen die elven maar zij moeten het nog doen nederland o nederland jij bent een grote oen oranje is een gore kleur een smet op jouw blazoen nederland o nederland jij staat in kwade geur jij bent gewoon een ruwe klant alleen al door die kleur nederland o nederland…

nooit klaar O maan O maan alleen zo bang ik kijk en zie een lichtje aan het eind van de gang maan O maan jij schijnt zo lang deze nacht op volle kracht vliegen er adelaars door het licht het is hun plicht om voor eeuwig te zweven in een duizelingwekkende vlucht naar beneden om alsnog te stijgen in het licht van u O maan O maan…

Ach hoe guur is het toch buiten, hoe hard waait toch de wind, de temperatuur doet weten, dat het zich rond het vriespunt bevindt. Echter eenmaal buiten is het kouder dan koud, echt gemeen, het dringt je door al je lagen kleding heen, Niet al te lang stilstaan, niet talmen onderweg, snel de brievenbus, voor je het weet, ben ik…

In je gedichten leef je, Kun je onbekommerd reizen Door de tijd, Kun je schrijven Hoe de oertijd was, En na jouw tijd De eeuwigheid - Voor ons werd je Stilaan een vreemde, Die onmerkbaar uit Het zicht verdwijnt…

Met achtentwintig benen – niet met één - staan we met Nederland in de finale. Nu vol erin na deze generale. De borst vooruit, met het gestrekte been. Ik ga ze helpen om de strijd te winnen. Mijn pils en chips werk ik ‘vol gas’ naar binnen.…

in sneeuw- een kleine voetstap gevolgd door de indruk van een kind niet groter dan verbeelding raden laat buitenom gaat de schets van koude velden spreeuwen melden dat hun maag weer leger is, rantsoenen raken op nu de vraag veel groter dan het aanbod rekent op de onderlaag van voederplaatsen bovengronds aanstonds strooi ik wat en vertrouw…

Een gynaecoloog uit zuid Zweden was het zat, dat gepiel in die scheden. Coifferen, dát wou ie. En leren dat zou ie. Maar wat een gekut. Daar beneden!…

Nee, alleen maar om jou op te vangen.... In een voor jou o zo moeilijke tijd.... Wil ik je alleen maar verblijden met mijn aanwezigheid....…

-Gij zijt alléen, De nacht begint, Er dreigt gevaar, dat gij niet weet! -Maar o mijn land... Eer dat ik ú vergeet'! -O vreemdling met uw droef gelaat, Waarheen? -Een sterk verlangen... vraag mij niet! -Gij zijt zo moe! Blíjf dezen nacht, Reeds is u peul en maal gereed... -Maar o mijn land, mijn land, mijn land...…

Het einde van m’n bovengrondse dagen, een feestdag voor de wezens die gaan knagen. Resteren zullen knekels: lelieblank. En wee degenen die mij moeten dragen. Zij zullen niet beladen zijn met dank. De dode in de kist, beslist niet slank, zal van de kraaien heel wat veerkracht vragen.…

of is dit alleen maar in de hemel Heer op aarde is het klagen en kunnen wij het niet er is hier wel wat vreugde maar veel meer verdriet als U niet anders kan o Heer zien wij U ter zijner tijd wel weer o wat dom ik weet niet of ik wel.... in de hemel kom?…

O, dit verzekerde gewin Kan nimmermeer ten einde spoeden. Het breidt zich uit, gelijk de vloeden Van licht nemen de wereld in. O, dit geluk bij u te zijn En al ’t andre te vergeten, Alleen te leven van het weten: En ik ben de uwe en gij zijt mijn!…

‘O! ’t was een schitt’rend feest; - men was er zeer gekleed...’ ‘Met uw verlof: alleen de heren; Die zaten voegzaam in de kleren. De dames waren half ontkleed.’…

O dag des heils! O heden! O zuivre morgenpracht! Wat deert mij nu ’t verleden? Wat heucht mij van den nacht? Ik kan alleen bezinnen Dat ik, met ziel en zin, Het leven durf beminnen Omdat ik U bemin! - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - * Wie zeggen jullie dat ik ben?…

O, moedertje aarde wat een rust om alleen te zijn want onbewust te wentelen in dag en nacht Uw bloemen nooit meer gezien door mensenogen uw bomen met hun wortels in de grond onopgemerkt alleen omringt door sterrenpracht Rivieren en de grote zee verlost, alleen gelaten ochtendlicht en ondergaande zon Aardse schoonheid spiegel…

Alleen nu niet, mijn lief moet slapen, droomde hij maar bloedvullend van mij dan kwam ik heel voorzichtig over hem heen ik voel hem in me en houd mijn adem in o o nog even onmerkbaar tot ik er ben…

Het vagevuur, waarin wij groeien moeten, is ons aardse paradijs. Ons lieve leven. De hel, daar branden verdoemden. Verdoemd is geen mens. Verdom ons niet. Het hemels paradijs, daar schijnen heiligen te wonen. Wij zijn daarvoor veel te goed. Ons vagevuur is middelmatigheid. Is waar we leren moeten, wat liefde is. Wat kwaad. Wat goed…

verslagen kijk ik naar mijn kale beton o, als ik daar eens aan tippen kon.. maar ik heb alleen groene vingers.…

uitgestrekt als een dalende springer met parachute lig ik op pril gewas nog amper bovengronds, ik spreek over gras stengelachtig en broos van natuur als het ware zacht neergevlijd maar zeker tot dragen bereid zo woel ik met mijn lippen wat kort geplukt maagdelijk groen en aanschouw de steltlopende snippen die door weinig…

Alleen jij doet mij voelen, alleen jij raakt mij aan, alleen jij brengt mij de redding van de leegheid van mijn bestaan... 't hart zo teer en breekbaar, als ijskristal zo puur maar verborgen in vele lagen van bescherming, o zo duur.…

diep diep diep in mij daar brandt een vlammetje een vlammetje zo klein zo diep in mij diep diep diep in mij bij dat vlammetje daar kan alleen goede vriendschap bij bij dat vlammetje o zo klein!…