Alle inzendingen over bron OR sater

Nu, lachend, speuren mijn begerige ogen Naar iedre sater, die ik, marmer zie, Beschonken, neergezonken op één knie, De wijnzak drukkende; dra zat gezogen, Loert naar een nymf hij met zijn scheel gespie: Zijn dronken vingers bootsen, lustgebogen, Krambevende haar lichaam na: gedogen Zal hij het nooit, dat zij hem snel ontvlie.…

Ik zag een bron haar schoonheid tonen zo dikwijls als ik er bleef staan en stil zag ik haar waterstromen uit diepe gronden opwaarts gaan. Ik zag een bron haar schoonheid tonen in wat een liefd'rijk harte biedt, aan zegeningen die er wonen en offers die een enk'ling ziet.…

wild en krachtig stormde ’t machtig woeste water naar omlaag kolkend, klotsend beukend, botsend schuimend op de keienlaag stuwend, sleurend zwart verkleurend in een helse razernij oorverdovend niets belovend lokte ’t woeste water mij tergend glad ’t zwoegend pad naar de oorsprong van de bron zwetend, vloekend doelloos zoekend…

het vergezicht was niet slechts voor mijn ogen een regen boog zich vloeiend voor de zon de spreeuwen lintten sluiers langs de hemel en zweefden zoals ik geen leven kon de wolken dreven weg in paarse tinten en achter hen azuurde firmament de hemelwind verlichtte avonduren en stilden dichters eeuwig dit moment…

In mij is een warme bron het borrelt en het bruist 't Is mijn ouderlijk huis waar dit begon In mij is een heerlijk licht het werd in mijn jeugd ontstoken Er was geen rijkdom maar warmte op mijn ziel gericht In mij zijn klaterende beken de oorsprong ligt bij mijn zorgende ouders Zij zijn mijn rots in de branding gebleken In…

Prachtige vrouw, je ogen zijn donker. ´s-Avonds, wanneer je in de verte staart lijken ze op diepe bronnen waaruit op mysterieuze wijze de nacht over akkers, wouden en steden vloeit, de aarde bedekkend met een zee van duisternis. Zó donker zijn je ogen, mijn licht.…

verborgen ergens hogerop ligt de bron water vult een greppel 't is niet meer toch, een dam kan de stroom niet stoppen stil stijgend tot die overloopt het gaat verder greppel, sloot, beek, rivier en weer even onzichtbaar als het begon, eindigend in zee of.. is dat de bron?…

God is de Bron van al het goede Hij houdt de wereld nog in stand En blijft steeds met ons verwant Wij zijn veilig onder Zijn hoede.…

Bron: ( Pama ) Bundel " Kwalen van de tong "…

Waar ze steeds zoekende zijn naar “De bron” waar alles eens begon.…

met zee als oorsprong beroer ik mij als een vis in eeuwig water…

Van opkomst tot ondergang schoonheid in het licht gebracht van groene velden kleurrijk bos en schouwspel om te genieten verlicht het pad waarop wij gaan de gehele dageraad vanaf het moment dat je rijst boven de kim tot je ’s avonds ons verlaat.…

op weg in het tijdloze licht op afstand geluid als richting warmte als bron kan alleen de geest zich verplaatsen onmeetbare trilling in het oneidige voorbij het einde licht,eeuwigheid ligt de bron van ons zijn schaduw is een zeldzaamheid weten overbodig…

Als ik dichter groei naar het licht, naar God, naar ons aller liefdesbron weet ik dat ik alles in mijn leven deed wat ik maar kon.…

En zo springen we van kamer naar kamer We verliezen het spoor de geur, het kloppen van ruisend bloed in ons hart de kleur van waar we werkelijk waren wie we werkelijk voelden in wie we onze cellen klonken de klank ook het luisterend genieten van hoe we ons overgaven werden wie we waren…

De bron van de overlevingskans voor mensen Water, is nodig....zoveel we maar wensen.…

goudgebronsde bomen langs m’n overpad en een kind dat vraagt omdat ze het wonderbaarlijk vindt hoe is dat toch mogelijk hoe kan dat ‘t is de ondergaande zon m’n kind die ze met een kusje raakt mijn allerliefste schat…

jij bent de bron van schoonheid bij jou borrelt leven in alle helderheid op schijnt zon in een doldrieste waterval onze regenbogen en kleurt het vruchtwater voor weer een schitterende aardse groeispurt naar bloei in een fantastisch magische palet…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Doopt hij de kleuren in het water zij worden nimf en hij is sater. Houdt hij de kleuren naar het licht, ‘Kets’ zegt de vonk en wordt gedicht. En slaapt die kleurenzuchtige man? Van kleuren zonder kleren droomt hij dan! - - - - - - -- - - - - - - - -- - - - - - - - -- - -- - uit: Tirade nr. 200…

de sater grijnst later klatert haar lach de dood bruuskerend het marmer af de zwarte weduwe verlaat voldaan het levenloze vod na hun intens gepaard genot er is geen graf voor hen die levend van de roem ten onder gaan pracht en praal kleurt slechts de buitenkant terwijl hun geesten naamloos dansen in het schimmenland…

Als geest dwaal je door de Griekse bergen, je schoonheid wordt beschermd door goden en godinnen en je droomt in donkere grotten, terwijl je kuis als een non door het leven gaat, bewapend met pijl en boog, want geile saters liggen overal op de loer en dat moet jij niet hebben, want die bezoedelen je hoge sereniteit, verwoesten je zuivere inborst…

Bron van inspiratie is alles om je heen, het haartje op de tafel, je rechter grote teen. Bron van inspiratie is alles wat je ooit verzon die ene flauwe grap, de inspiratie uit een bron. Een bron van inspiratie is er zelfs als hij ontbreekt, de verloren liefde, de foto die is verbleekt.…

Halo lechol shirayich Ani kinor Bron: https://muzikum.eu/nl/christian-verwoerd/jeruzalem-stad-van-goud-songtekst/bewerken Als ik jou vergeet, oh Jeruzalem Laat mijn rechterhand dan zichzelf vergeten Bron: https://muzikum.eu/nl/christian-verwoerd/jeruzalem-stad-van-goud-songtekst…

Ergens in de stad staren stenen saters met wellustige grijns. Ik maak me los van ongelijke tegels.…

Ik klamp mij vast aan rotsen Golven volgen elkaar op Zij zuigen en zij botsen Overspoelen met getob Ik kan voelen het gevaar Achter mij en om mij heen De angst dat ik beland, daar In het kolkende geween Het verdwijnt onder water Mijn zicht, mijn vingers voelen Nog steeds de stenen sater Ik begin te verkoelen Glad het enige houvast…

Bronstige saters staan - als een hongerig legioen – op het slagveld van mijn dromen en ik ontwaak, misselijk van angst. Ik waad door zaad en bloed naar een ijzige stroom waarvan het water me nòg meer bevlekt. Is er licht voor deze opengesperde ogen? Is er balsem voor deze gescheurde lippen?…