Alle inzendingen over charme-offensief

Er woont nog één man in de glazen stad achter zwart-witte ramen In stegen dwarrelt stof leegte vult ruimtes alles is verlaten wat een mens ooit begon Hij gebruikt oude woorden uit geheime kelders voor wat eens nieuws was Voetstappen van eertijds zitten hem op de hielen stilstaan als enig wapen vluchten als offensief Hij woont…

zij draagt het vreemde vogelpak met charme weet geraffineerd dat aan haar verenkleed wel iets ontbreekt vliegt koket de hoogste baan om liefde te gaan delen haar glijvlucht is het godsgeschenk voor naamloos velen…

Alsof het stralende licht van de tijd dooft En mij zeeën van herinneringen geeft Biedt de nacht mij de troost van de dag Zonder schaamte komt zij elke dag tot mij Zodat ik dingen zie, die ik overdag niet zag Wanneer de tijd dan weer gaat schijnen Laat het de duistere charme verdwijnen…

(voor Mira Anwar Awad) Al maandenlang ga ik niet slapen alvorens ik je diepgevoelige stem heb gehoord, je bevallige lichaam heb zien bewegen via mijn DVD Nu Griekenland als zondebok wordt geëtaleerd, komen je woorden nog harder binnen en ween ik stiekem: 'Wat is het wat ons samenbrengt, ons scheidt en ons pijn doet, het wordt tijd om…

waai mijn luchtkastelen weg ik wil niet meer met bloemen spelen de zon in regenbogen zien flirten met de lente gaat vervelen geef mij ijzer om met eigen hand te breken een storm met huizenhoge golven om mijn krachten mee te meten alles om het vrouwelijk geweld in liefde te weerstaan waar charme en raffinement de dijken zijn waartussen…

jij had alles mee een leuke kop het strakke lijf ogen die je lieten zweven in een warm contact open handen om te geven wat je nodig had charme zonder flirt in kameraadschap voor het leven je liefde was op voorhand al aan je vriend vergeven…

elke leeftijd heeft zo zijn charmes zegt men gek is dat eigenlijk ik heb die spreuk nog nooit gehoord uit de mond van een jong persoon ik denk dat je daarvoor oud ( er ) moet zijn…

(bij een zelfportret van Emmeline Deane) De pasteltinten druipen als acasiahoning van jouw nog steeds natte schilderdoek uit 1891, waarbij ik als een vis op het droge naar adem snak. Jouw rechterhand met de lange, artistieke vingers staan trots en fier in jouw zijde geplant, terwijl de oranje achtergrond mij als een wollen deken toedekt.…

je wilt vergeten niet meer weten hoe het voelde met hem onder dwang van zijn ogen en charme warmte van armen in een omhelzing van veel geleden je was niet klaar voor haar met hem herkent dat gebaar voelt het gevaar van intimidatie verachting verkrachting van zelfgevoel je bent niet bevrijd van de schuld die hij over je uit heeft…

Het feit dat vele mensen niet meer ontroerd raken door kleine, gele eendjes of kleine, gele kuikentjes baart mij veel zorgen. De tederheid van het meest kwetsbare wordt niet meer herkend en ruw uitgebannen. De nerveuze flitsbeelden op de supersonische beeldschermen worden verafgood en daarnaast is niets meer heilig of gelijkwaardig…

Ik smelt je bent zo lief en bezorgd ik smelt is het de dooi je bent zo mooi ik smelt al is het koud ik voel het warme waarschijnlijk je charme ik smelt en voel me bevrijd ik sluit je in mijn armen en wil je nooit meer kwijt…

de club voor vrijheid en democratie heeft Verdonk kennelijk aan banden gelegd zij had zichzelf al meer invloed toegezegd: een voorschot op haar eigen inflatie toch toont een luis in de pels ook haar charme ze legt verdeeldheid bloot, zonder erbarmen…

zijne leeren laarzen dat kwam vissen en zingen in de vijver van onze hof het groen wordt stilaan bruin geen gras dat nog wil groeien en het mos dat welig tiert van eigen belang en meer de herfst was onmiskenbaar daar, de kat heeft het verteld in grommig gespin, de sporen in diverse huid gegrift staat de winter klaar met alweer een offensief…

Herfstzon op bladeren, glinstering in rust verzonken. De dag komt langzaam op gang, gestaag gaan mensen over straat en plein. Iedere adem, hun gedachten en ogen die lonken naar het schone dat hen omrandt in het bos waar gekleurde bladeren van bomen verspreid liggen op het zachte mos. Paddenstoelen herrezen uit de grond, terwijl een pauw…

de natuur ontwaakt na een nachtelijke douche dauwdruppels glinsteren groen transparant frisse parels vangen het licht reflecteren een groet met natuurlijke charme in serene stilte druppelt de tijd ongestoord schitterend naar zuiver zicht…

schoonheid leeft van schaduwkanten waarlangs licht het zwart begroet en kleurengloed de kilte van de dood ontdoet rood van bloed gloeit daar de pijn van tijdelijk en kwetsbaar zijn de keerzij draagt de warmte waar charme kleurt in levensmoed…

in een vlucht witte vogels cirkelde zwart ze doken en bogen dezelfde sierlijke lijnen het enige dat hinderde het wit ontbrak maar in de lucht en op de grond staken ze af vervlogen in de tijd de vlucht was kleur en charme kwijt…

hoe driedimensionaal is het vrouwelijk stelsel uit één gebeente gehouwen zonder enigerlei van verrukking hoe wonderbaarlijk draagt ze het vrucht dat zich als een wijze heeft genesteld in het donkerrode aanschijnende licht van wedergeboorte hoe het offensief van karma zich aandiende, heeft de bardo de verlokkingen ontzield en zich in…

Men schenkt er water in plaats van Bordeaux, Bush toont op de G8-top al zijn charme, Ik hoop dat het ook helpt straks voor de arme, Chirac kreeg er alvast een mooi cadeau. Drie boeken over primitiviteit, Dat is nou precies Bush’ specialiteit.…

Liefkozend spuwen zij charme uit over een stoep. De verdronken schrale strot, vind liefde op elke hoek.…

Als Jezus leefde reisde hij per jet Aldus de rijke televangelist Die volgens God een vierde vliegtuig mist Het woord vereist een hemelser gebed Barmhartig zijn gelovigen en armen Voor 's werelds hebzucht, leugenaars en charme…

en hij baadt in geluk, want de man is kapot van d'r charme. Hij ervaart d'r geknuffel als zegen. De achterbank komt nu gelegen. Met d'r hoofd in z'n schoot denkt-ie: 'O, wat een stoot heb ik onder de gordel gekregen!' Ze is écht een geweldige stoot: d'r postuur en d'r spierkracht zijn groot.…

Dat zij ook in de ban was (van z'n charme), was evident: de vrouw was in de bonen. Zo waren zij elkander aan 't bekoren. Wat blaakte zij van groente en van ooft! Verlekkerd keek-ie naar d'r bloemkooloren. Hij raakte van d'r aardbeineus bezeten. Het peenhaar, dat de kroon was op d'r hoofd, was puik. Ze zag eruit om op te vreten.…

Als Hendrik bij de groentedame komt, dan wordt-ie door d'r charme steeds verblijd: Amandelogen heeft die mooie meid! Het water loopt 'm daarbij in de mond. Hij vindt 'r echt een vrouwtje om te zoenen en almaar blijft de vent naar haar verlangen, al denkend aan d'r frisse appelwangen en ruim bemeten borsten als meloenen.…

en hij baadt in geluk, want de man is kapot van d'r charme. Hij ervaart d'r geknuffel als zegen. De achterbank komt nu gelegen. Met d'r hoofd in z'n schoot denkt-ie: 'O, wat een stoot heb ik onder de gordel gekregen!' Ze is écht een geweldige stoot: d'r postuur en d'r spierkracht zijn groot.…

herhaling in zichzelf een dubbeltelling altijd naast elkaar in volle harmonie van vlees en bloed mooi in hun pracht hard en toch zacht worden met liefde omkleed gestreeld. geaaid baby in verrukking zuigt, trekt en smult groei tot leven gevolg van oorzaak in tevredenheid denk ik terug druk me stevig tegen je aan jij met jouw charme…

hij heeft iets pedants een snelle lach in uitgestoken hand het woord van een charmeur buiging in dezelfde kleur maar hij houdt voet bij stuk zijn eigenwijsheid is oprecht toch vechten ze om hem de vleugels van de engel op zijn schouder zijn zo echt…

wat waren zijn laatste woorden dan ik ben zo blij voor jou blijf op je hoede voor de charme van mooie volzinnen dankbaarheid is nu op zijn plaats dus toch een doorbraak in je leven dus altijd weer pieken en dalen vertel verder, waar was je gebleven wees trots op je leven samen dus weer op pad voor ik het vergeet, wil ik je nog vertellen…

Heb ik gevonden wat ik zo lang zocht, terstond start in mijn hoofd een offensief en stil kerm ik van pijn en ongerief: is zij echt het einde van mijn zoektocht? Zij trok mij op de top van de helling, voorbij is deze Sisypluskwelling.…

Ben ik de enige Vraag ik me af Die vaak terugdwaalt In het verleden Denkend aan de mensen En het plezier Dat alles gaf Brutaal en fel Zo jong, vol vuur Nog lang niet moegestreden Is het raar Om te erkennen Toe te geven Recht te doen Dat het zoveel charme had Het leven In die tijd van toen…