Alle inzendingen over daklozen OR opvang

ik zeg niets wanneer ik om 8.53 uur 's ochtends dochterlief naar de opvang breng en een verwaaide man passeer die een blikje Jupiler opentrekt. ik zeg niets, verbijt me niet dat Jupiler geen goede keuze is maar het tijdstip! ik zeg niets, bemoei me niet, berust, schrijf een gedicht, wat doet het ertoe?…

Een dakloze verkleumde man wacht rustig af... Straks, later misschien lukt het hem...een slaapplaats te scoren, al is het voor één nacht. De boot...hij deint nog steeds. De man... hij wacht...hoopvol!…

Nu is weer een ander duren in de plooien van een tijd met vroege schemeruren en dakloze bomen in hun houterige pose ben ik weer gevangen in een vreemd verdriet om dat achterlaten van wie of wat ooit kwam of ging in vreemde traagheid sluit ik ramen en deuren de avond kijkt me aan met koolzwarte ogen ik moet met het donker de herfst weer…

wij hebben alles uitbesteed zelfs in relatie dragen wij het door de coach geëiste boetekleed van baby tot student het kind heeft in die periode zijn ouders slechts gekend waren familie en gezin het vaste baken nu zijn school en opvang voor die zaken er is geen hechting meer in voor en tegenspoed onafhankelijkheid is ego’s grootste…

Die voor de meesten Onder ons soms zo Onbereikbaar bent, Die begin en eind Is van liefde Die heel maakt En geneest maar ook De Vriend is van De jongens en meiden Van de straat, Een dakloze als zij, Zoals zij zeggen - Hebt voor mij Mogelijk gemaakt Dat ik hen die wij Samen in liefde kregen Geleidelijk aan Liefdevol los…

Als je asiel zoekt en een tijdje wacht En daarbij op een plaats wordt opgevangen Die klein is en waar vreemde luchtjes hangen Dan wordt dat hier onmenselijk geacht. Toch denk ik dat geen mens dat zelf zo vindt Die net ontsnapt is aan een schrikbewind.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

In stilte huil ik binnentranen zij sijpelen één voor één door de aders van mijn leven tot aan de aorta-steen Een zakdoekje is niet voorhanden dan maar een grote witte envelop opvangen wil ik ze en verzenden met een pokerface als postzegel erop Niemand zit echter te wachten op mijn tranen noch mijn verdriet dan maar adresseren aan mijzelf…

je draagt de ochtend voor je uit en ik de avond naar de ongetelde dagen van het dakloze landschap wanneer ik me stiller dan stil omdraai naar de dode hond van jaren met woorden die nergens in zee keren of zich op de achtergrond bewegen als wandelaars in richtlode wind het licht sterft en het strand stamelt ontij leg…

Daklozen in hun doos het lijkt of mijn doos nog veel kleiner is. Komende dagen van nevel, de zon vergeten staan we machteloos?…

Winterweer houdt ons in de greep niet te weinig auto’s moesten op de sleep accu’s worden vervangen de daklozen mogen niet buiten blijven hangen. Winterweer houdt ons in de greep de kou snijdt overal doorheen binnen is ’t behaaglijk net dat beetje extra zorgt voor een tevreden gevoel. snap je wat ik bedoel?…

feest twinkelt weer in zilveren schalen kristal fonkelt speels oude verhalen kaarsen branden vlammen warmen maar niet voor daklozen en armen etalages vol met kerst zijn voor hen niet weggelegd de blijde boodschap wel maar hun lach verdwijnt al snel nog is er de stal het wonder en de beesten is dat wat onze welvaartstaat hen heeft…

WA en Maxima gingen vandaag in het kader van Nationale Vrijwilligersdag,onder grote media belangstelling, bowlen met daklozen.…

ik wou dat ik bij jou een potje breken kon of een lans is ook goed ik wou dat jij een blik werpt van betekenis die ik opvang natuurlijk met een blik van verstandhouding wetende dat wij voor eens en altijd een streepje voor hebben op elkaar omdat wij het deksel gevonden hadden dat op ieder potje paste zelfs al was het eens…

als gras zich opheft na jouw barrevoetse tred en gladheid strandt in lieflijkheid vang ik jou dodijnend op…

in de schaduw van glitter en licht, klinken nog laat zijn simpele akkoorden rinkelen schaarse munten in zijn versleten hoed lopen haastige stappen in een kille stoet aan hem voorbij tokkelt hij met kleumende vingers de sterren van de hemel…

wie zijn wij dat we lopen huis en haard verlaten om in elders een nieuwe start te maken eigen licht en lucht pardoes vaarwel te zeggen sleutels weg te leggen dat wat je bindt zomaar los te laten hopen dat de stenen die je vindt passend zijn om thuis te komen in het nieuwe te gaan wonen op onbekend terrein ogen neergeslagen…

Bij ons al tachtig jaar geen oorlog meer Ons landje mag zich daarin toch verblijden Had vaker oog voor volkeren die lijden Het grommen van d' Oranje Leeuw keert weer Zijn Rijk, onder de zeespiegel zowaar Migrant, is veilig vlucht u daar maar naar…

de kinderen zijn weggebracht het is nog bijna nacht de opvang stil pas later in de school is er eindelijk de eerste lach het dagelijkse weerzien voor een lange dag waarin alles van hen wordt verwacht traag donkert een lome middag naar de avond toe ophalen met vermoeide groet in haastig warm eten smaakt de dag herkauwend naar…

hoe speels joviale bestuurders ook lachen er is altijd een netwerk van achterklappen dus spreken eminenties grijs en blasé hun stortvloed vol gladde woorden is alle transparantie passé in een decorum van vlaggen glimmen verstolen de laarzen grommen onzichtbare rupsen hun dreigend geluid balt een woedende massa eendrachtig de vuist…

Het gaat met onze straatburgers heel goed: Ze worden hier in Groningen gewogen En zijn ze veel te dun in onze ogen Dan worden ze verplicht flink bijgevoed. En als ze veel te dik blijken te zijn Dan gaan ze noodgedwongen aan de lijn.…

De eeuwigheid Die in je ogen staat Vergaan de zorgen Om werkelijk niets Word je wakker, Landloper met Het prille ochtendlicht Glanzend in je gezicht…

Soms, fietsend langs donkere grachten, duikt je blik ongevraagd een woonkamer binnen, stuit op een glimlach, een hand op een schouder, maar je bent al voorbij. Niet meer dan een tiende seconde lijkt nodig om haarscherp te tonen waar het om gaat. Moet je in je huis misschien gewoonweg trachten te kijken alsof je er toevallig voorbij rijdt.…

Ruimte zat toch, onder bruggen, in parken, op stations, en meer dan genoeg 'eigen' daklozen om ze gezellig gezelschap te houden. O nee wacht, want die gaan naar de daklozenopvang.…

Ik heb getracht de zin van het bestaan te zien en ook die van de mijne Maar ik zag veelal donkere wolken, striemende regens, hagel, sneeuwstormen, ijzel en gladheid met heel veel vallen en weer opstaan En dan de wind, die winderige wind zowel uit oost, west, noord en zuid snoeihard lang m´n hoofd razen Maar ook soms een spatje zon voorafgaand…

Tot nog toe weggekeken Door iedereen die op Hun pad kwam - De straat werd voor ze Overgestoken, om hen maar niet In de ogen te hoeven kijken, Om hen maar niet te hoeven zien - Maar vandaag, vandaag Lijkt de lucht zo maar geklaard, En hebben ze een ereplaats, Ze staan zo waar vooraan Nu hun moeder, De moeder van alle armen,…

Vlucht je weg van je eigen ik? vlucht je weg van je eigen thuis? Ren je weg over de zee? Doe dat dat ook, of doe je niet mee? over de zee, ren spring over kogels, vlieg ben weg van de aarde af-geschooten De tijd trekt door. maar jij bent alleen. geen mens om je heen. de tijd trekt door. maar jij blijft staan.…

Vluchtelingen van ver Ze dromen van een land waar ze veilig kunnen wonen. geen land met oorlog en geweld Maar een land met vrede. waar je kunt zeggen wat je wilt!…

De nacht zaait uit en je beweegt langs oneven niemandsland alsof je hebt leren lopen tijdens een aardverschuiving. In de periferie wordt gefluisterd over de initialen van het donker zijn vingerafdruk op je lijf. Je maant jezelf tot overgave. Je bent een schepsel dat zich ontlaadt. Ooit zal iemand je val breken niet aarzelen, de hand…