Alle inzendingen over debuut OR podium

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Al is door Pieter van den Hoogenband Ook dit keer weer verdienstelijk gezwommen En heeft hij zelfs het podium beklommen, Toch treurt nu het verwende vaderland: In Sidney stond hij op de hoogste trede, In Fukuoka werd hij hoogstens tweede.…

het lied bruist van passie vuur op haar podium viert kunst hoogtij mensen zijn blij op een plein ondersteboven in de verf vaart een schip voorbij de rivier blaast zijn stoom af…

Voor Tim Ieder mensenkind Dat in vrijheid Geboren is en Met eigen geweten In de wereld is gezet Staat klaar voor De rol van zijn leven - Decor en podium Zijn aanwezig - Nu alleen nog Hopen op goed publiek…

Een onverwachte achterstand, in de 84e minuut, een extra spits wordt ingebracht, voor hem een officieel debuut. De aanvoerder kopt op de lat, de spanning is te snijden, de thuisploeg wil kost wat kost, een nederlaag vermijden.…

de wereld is niet meer van nu verdwijnend van binnen uit tastend als een blinde rustend op een bed waar het matras van versleten is het maakt het niet meer waar waar het voor geschapen is de wereld slechts nog een dorp op het podium van onvrede waar mensen door elkaar lopen in vleugels reppend op zoek naar hun…

zonder mezelf te kleineren is het mijn rol om op jouw podium te figureren jij bent een theaterbeest met in lach en ogen het grote wereldfeest vaak sta ik stil deel decors in het halfduister als de spot jouw act opluistert veel tekst is mij niet toebedeeld ik reik aan waarmee jij aan de slag kan gaan toch komt ook mijn moment…

schaduwen van onvrijwillige vergetelheid blikkeren mijn bloemrijke tanden wraakbelust naar weke kelen van evenzovelen kartelmessen spelen in mijn handen met bloedgleuven niemand negeert een unabomber willekeurige woorden willen explosief voorrang tot über-ich pacificatie afdwingt tenslotte mogen er geen doden vallen maar ik eis het podium…

ik ben een der spelers op het grote wereldtoneel kijk naar mijn buren ook zij spelen mee ieder draagt bloemen gerangschikt naar smaak we delen lachen en groeien in woordloze samenspraak het voelt als eigen in een decor zonder end we raken en begrijpen omdat ieder elkaar kent in een massa zonder geluid spreekt op het podium der stilte…

alles heb ik geprobeerd om het geluk te grijpen te vinden wat ik nodig had schilderde in vorm en kleur niet onverdienstelijk alleen de ziel ontbrak beeldhouwde en liet de stenen spreken maar een stem had ik vergeten mee te geven dichtte strofe na strofe helaas op het podium der poëzie rolde al snel mijn hoofd al die tijd lag het…

in het theater van jouw volle leven slingerend tussen de vele emoties horend bij het moment in de tijd speel jij altijd liefst jouw eigen rol gelijk een clown zijn masker draagt plooi jij steeds het gezicht in de sfeer die past bij het ogenblikkelijk gevoel van blijheid tot soms vurig verdriet jouw spelend leven van harte vierend dartelen…

Toon zong en zei: ik hou van jou, met een glinstering in zijn ogen en nooit maar dan ook nooit hebben woorden me meer bewogen dan die man, die sprak op een verlicht podium met zijn zoon aan de zij: ik hou van jou, niet vragend: hou jij ook van mij?…

En dat je pas het podium opstapt Na eerst flink in elkaar te zijn getrapt.…

Bang dat ‘t op het podium gebeurt, Heeft zij uit voorzorg al haar jurk gescheurd.…

Het gevoel(II); vervolg op mijn Hartenkreet en debuut van 25 juni 2003 Als 'k jou zie, word ik Blij en vrolijker dan ik was (Gevoel) Als 'k jou hoor, ben ik Gelukkiger dan ik ooit was (Weten) Als 'k jou voel, weet ik Dat dit echt voor altijd goed zal zijn (Zekerheid) 'k Zag jou eerder al en raad eens Een gevoel van…

Dat het podium kraakte ik mijn chanson zong jij van concentratie gebogen me aankeek uit een hoekje van je ogen impromptu dat je maakte Dat blijft als ochtendgloren duisternis van de nacht en de regen samen onder een paraplu De zachtheid van de paardenharen strijkstok over de snaren…

Wytse verschijnt helder in beeld met het eeuwige stompje sigaar gemummelde groet de oude bus rijdt krakend naar het centrum van het mij nog onbekende dorp der Halbertsma’s ik kijk mijn ogen uit oren staan op scherp handen houden knippend hegschaar vast debuut als assistent = manusje van alles bardienstig tot invulling van corveelijsten…

dromt het gorgelt mee langs mijn enige orgelpijp een in opgang komend proces van een startende of wel achterlatende resistente resonantie: de geest vindt zijn weg uit de fles in dit imperfectum van ieder gepasseerde minuut, is mijn ochtend een creatieve crèche, wippend nog naar afgebakende hoogte zie hier mijn dagelijks prille debuut…

ene J.Klaasen kwam daar op de poppenkast tot heel de Barneveld stil viel in boekdelen zonder tok of kraai het podium verliet morgen komt de huldiging Jan Klaassen van de Dam Katrijn krijgt als vlam nu de nieuwe darteling…

Ik heb niet op het podium gestaan. Ik heb niet geheerst. Ik heb de macht over anderen niet begeerd. Ik heb de macht over mezelf gewonnen, geen kroon geëerd, geen troon. Ik ben de som van al de zwijgenden, alleenvertegenwoordiger van miljarden mezelf. Aan het slot van de stilte zal ik omkijken.…

het publiek keek naar de bühne maar het podium bleef leeg de dichter deed wat hij het beste kon in alle talen hij zweeg de dichter dicht dit tot verwondering van de zaal die dacht dat een dichter stamelt ------------------------------- deel 2 van 'De Podiumdichter', uit: Parmentier, 13 2004.…

In Moskou stond een duo kampioenen, Ondanks de strenge anti-homowet, Alsof ze niet goed hadden opgelet, Uitdagend op het podium te zoenen. Was het een statement? “Nee joh, ben je gek! Wij kussen elke keer vol op de bek.”…

stilte is geen kunst als zij het podium eist voor enkel monologen de schaduw mist van in het volle licht gespeelde dialogen applaus ontbreekt de heerser op de planken in zijn megalomane janken stilte wordt tot kunst verheven als de mens vertrouwen aan zijn medemens kan geven…

In aanmerking genomen dat ze er van leeft ziet ze er herkenbaar uit met haar blote konten gezicht Zodra ze het podium betreedt vergeet ze de kleine ruimte waarin ze heeft gezongen Ik zou haar willen zeggen dat ze mij herinnert aan het verleden Aan mensen uit de politieke kroeg met lelijke gewassen onder de neus…

Wij zijn acteurs op dat eigen podium; waarop ons als clowns de tranen evenmin worden bespaard. Ieder jaar worden wij iets wijzer bij het leven met die glimlach en die traan. Wijzer en telkens grijzer schuift ons podium naar daar waar wij het grote gordijn langzaam zakken zien gaan.…

Had zij van die Tiroler leren pijpen aangedaan Dan had zij vast als winnaar op het podium gestaan.…

Langzaam schuift het maanlicht naar de coulissen van het nachtbalkon de eerste stralen van de onzichtbare zon strelen het podium van haar gezicht de dansende toppen van jonge dennen richten zich op, laten zich verwennen Als warm bloed stroomt een milde gloed koesterend langs de bont gekleurde oever van dartel morgengekrakeel.…

jij was de logica weer helemaal kwijt in de snapshot toegemeten tijd waar het podium nog leegte ademt barsten coulissen van opkomend nog ongekend talent schijnt licht al succesvolle bundels terwijl er nog geen stap is gezet achter al bewegende gordijnen we openen met ingehouden adem het mimisch welkomstlied treden langzaam…

de stilte valt omlaag als het licht verdwijnt en het podium grijnst de gordijnen open, traag een zwarte stoel troont het gevoel in een leeg decor hij wacht alleen gelaten en verstomt het praten even ...…