Alle inzendingen over dementie OR ziekte OR sterven

Dit zwarte gat, mijn handicap, die samen optrekkend met mijn ziekte weet wat sterven is Een nakende dood vele jaren en zoveel eerder dan gepland hoewel een eeuw lang is Een Eeuw ja Een eeuw is lang, maar niet met aftrek van diverse decen- nia, of wel...?…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

als uw gedachten gaan zwerven woorden als sneeuwvlokken smelten onbereikbaar de wereld in wazen u tracht om helder te zijn doch uw ogen verschralen achter groezelige brillenglazen o wens… mochten dan daar in de stilte onze harten elkaar aanraken nog even ver van die andere grens in dat ogenblik, een beetje voelen vasthouden aan…

sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode Zee Langs Jericho daar in de verte Dalen we af daarheen Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Yerushalayim shel zahav Veshel nechoshet veshel or…

Geen seintje of een teken Je was zomaar in eens weg Maar jij voelt nog als een warme deken Als ik mijn hand op de jouwe leg Je geheugen laat je in de steek woorden zijn onvindbaar geen notie van de dag of week zó blij met elk klein gebaar Je hoeft niks te zeggen Ik voel écht wat jij voelt Jij hoeft niks uit te leggen Die lach is vast…

Een nietig mens moet niet verlangen naar ziekte en ongemak er valt wel eens een koude vogel naar binnen die ik ruimen moet, hoewel op advies van mijn dokter de gordijnen gesloten blijven - ik wil natuur voelen te Camperduin, een sigaret doven in de branding geen diepe gedachten over het sterven, in de gang van alledag zit al…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

priemende dolk in je hartstreek Op de terugweg naar Londen bleef je kordaat en gecontroleerd je koers gaan terwijl je samen met een doordauwrussin en een aanhaakengelse de kopgroep vormde De Big Ben hamerde in je sportzetel en queen Elizabeth knielde voor haar bed tijdens haar middagdutje moge de beste winnen no mather if she is English or…

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

, Want elke vorm van Dementie wordt steevast Voorafgegaan door een Langdurige, chronische Depressie waar geen Einde aan lijkt te komen En die in veel gevallen Naadloos wordt opgevangen In de onbarmhartige armen van Meneer Alzheimer…

Ik baan mij een weg in een driehoeksverhouding maar ik sla een slecht figuur het is een vlucht in dementie.…

Snel nam de dementie toe. Hij wist niet, meer hoe hij heette.…

Zo trof ik meer vodjes aan, eenmaal open gedaan volgeschreven met haar bibberende handschrift las ik hoe door de dementie haar leven werd ontwricht.…

Hij vliegt onhandig heen en weer draagt 's nachts zijn jas al drie keer bij de buitendeur. Hij weet niet waar naar toe. Wil gewoon een luchtje scheppen. Ik vind het eng en sluit de deur en neem z'n jas maar aan. "Bedankt Mw. Maar ik wil graag naar buiten." "Straks komt de zuster van de dag", vermeld ik vastberaden. "Die laat…

een grijze mist dwaalt over de kapotgeschoten akker der herinneringen. eens beploegd, bezaaid, geoogst nu een vieze bruine plas tussen aardkluiten « En wanneer komt moeder nu ? » je moeder is al dood een hele tijd ook de boer op de akker is niet meer : het veld ligt braak kilte en koude dringen door dringen door de dunne huid…

Roerloos blijft ze zitten, in het oog van haar orkaan verdwaald in de verhullende mist die niet meer optrekt Ze blijft steeds schreeuwen maar niemand wil verstaan figuren, gestalten, woorden... zo verdraaid en verrekt En terwijl het gevoel verlamt en de herinnering dooft negeert ze onbekende bekenden, defensief agressief Soms spelen kinderliedjes…

met kunst en vliegwerk hielden we jou in leven tot je uitgemergeld je laatste adem uitblies zonder kracht je kon niet meer lopen niet meer praten je ogen zagen zonder zicht flarden uit het verleden spraken zonder inhoud, zonder bericht je handen lagen stil huid om skelet we hebben je laten leven dood in je bed rust zacht…

vaak had jij een verstilde lach als ik je dromen uit de mimiek van je gezicht af las alsof jij de plezierige momenten nog even goed in je herinnering zou willen prenten accenten en stille woorden werden uit de kleine gebaren geboren als ondertiteling van je verhaal waar ongekende mogelijkheden jou kans en ruimte gaven om je…

De stank van ochtendpis staat altijd tegen. Incontinentie heet zo fraai haar kwaal. Ik kan de vel geworden kont niet vegen. De zuster doet het als ik koffie haal. Wat vlekken op haar borsten vastgezogen veeg ik vlug weg zij het met harde hand. In geen gebaar toon ik haar mededogen. Verbroken is de ooit zo hechte band. Intussen kijkt mijn…

Je ogen kijken smekend willen zo graag begrijpen In je hoofd hangt een giftige mist die voortschrijdt met verwoesting Jouw handen grijpen de mijne Hulpeloos kijk je uit het raam ziet kinderen rennen maar herkent je kleinzoon niet En meegevoerd door een warme traan verdwijnt er weer een stukje van jouw leven…

ik heb je gevolgd zag je hand langs deuren wrijven zonder bij de klink te blijven dagen weken op hetzelfde pad tot de maanden donkerden jij routine het loopje en de deuren vergat vandaag zag ik een flits van lente in je blik je schuifelde toen ik deuren sloot naar je vertrouwde padenloop in tijdloos begroeten nam jij de tijd…

ik streel je gezicht pak wat donkere schaduw erbij anders weerkaatst licht in je blik juist daar waar ik tast jou zoek lijkt weten een vaag en mistig vergeten wij bewandelen stukjes bekend jij lacht met de bloemen die jou hebben herkend nog schijnt de zon in een wereld voor samen toch somber jij regen wat vaker…

hij telt met al zijn vingers lacht vriendelijk als ik iets vraag beantwoordt mijn groet als ik weer ga maar samen praten doen we niet meer hij kan geen richting houden in het sturen niet voortborduren in dezelfde kleur toch hebben wij een lijvig testament de fotodoos ons eigen monument in kijken lachen wij samen maakt ons blij…

waar ben je lief, ik kan je niet bereiken ben jij aanwezig in dit schijnbaar dorre lichaam zie ik jou nog als ik in je doffe ogen kijk kan ik je nog vinden in je onverstaanbare taal je bent er nog, ik zie je wel ver weg, maar je bent er nog wel…

het is stilte die ik voel kloppen in mijn hand er is veel buiten maar in mijn hoofd wordt alles klein kleuren zijn er wel maar spreken minder fel dan voorheen vormen zijn mij heel vertrouwd in de omgeving waar ik van houd loop nog steeds niet om ergens heen te gaan maar voor even op de been soms denk ik dat ik er nog ben…

Iets in jou is gestorven vele dagen terug Onmachtig moest ik zien gebeuren. Ergens tussen toen en nu zijn wij ons verloren.…

Kijk naar je, hoor de klok tikken. Denk aan het verleden, het heden, aan de toeko... Voltooid verleden tijd. De klok, ook ik, wij lopen door.…

ik speel met je tranen ben onder en boven vergeten weet niet meer hoe ik moet leven kijk naar je ogen het blauw en de ronde bogen van wimpers en wenkbrauw voel ze in tegenbewegen bij het opslaan en dichtgaan ze lijken nat van de regen door de ruiten zie ik de dag zoals die buiten altijd al was een decor waarin dingen verschuiven…

ik schrok maar zag je ogen herkende nauwelijks je gezicht de tijd had in zacht mededogen de hardste lijnen al gewist in zoekende onzekerheid keek je me aan maar wat wij voelden kreeg nog geen naam ik streelde je hand wat ooit sterk en krachtig was had nu een zachte kant ik merkte dat de twijfels verdwenen in het even dat de…