Alle inzendingen over depressie OR dichten

Morgen zal ik hier staan Veel sterker dan ooit Laat ik me niet meer gaan Maar vergeten zal ik nooit De angst en ’t verdriet Ik zal er tegen vechten Gemakkelijk is’t niet Maar ik zal het zeker niet verslechten Nooit zal ik nog zo diep gaan Me zo laten zakken Ik zal alles verslaan Laat me niet meer pakken Ik zal je overwinnen Je krijgt…

Mist trommelt op de banden van geluid hees gefluister knaagt aan het behang Met mijn gemoed lijken de velden te smelten volkomen rust begeleidt het lijdzaam vergaan De kras van de kraai staat in mijn ziel geschreven de roep van de uil is waarnaar ik verlang De avondzeis slaat wreed mijn ogen neer stilte schuilt in tastend wit ik…

Ik voel me zo depressief, Ik weet niet wat het is, De vrolijkheid, Dat mooie gevoel, Is het gevoel dat ik nu mis. En als ik in de spiegel kijk, Dan zie ik dat duffe hoofd, Dat zonder enige vrolijkheid, mijn ziel tijdelijk heeft verdoofd...…

Depressie, wat houdt dat woord eigenlijk in ? het kan zich op vele manieren uiten maar waar is het begin en hoe komt het naar buiten ? Ben je moe, lusteloos of bang kun je heel slecht slapen ben je chagerijnig en duurt 't dan lang moet je jezelf bij elkaar rapen ?…

Amerika komt dolgraag binnenwaaien In and’re landen, dan zijn er raketten Die heel precies hun doel weten te pletten Zo’n land gaat dan in no time naar de haaien Maar thuis wat water en wat voedsel droppen Dat kan niet één van al die knappe koppen…

depressiviteit is usurperend voor je het weet is het gemoed triest gestemd tranen dringen leed in de botten het hart doet gestoord de maag draait zich om ziet de darmen wanstaltig bewegen vreemde geluiden produceren ogen verwijden starend schouders hangen armen in rouwstand knieën knikken bevestigend de keel dikt buikpijn completeert…

Ik ben wanhopig voel me radeloos en bang. Mijn gedachten maken me bang en angst overheerst. Het hoort erbij ja, da's leuk Mijn hormonen slaan op hol. Ik prijs de dag dat ik vrolijk de dag tegemoet zie.…

De lucht al weer klaar om verder te regenen weerspiegelt donker haar overvolle wolken in een bodemloze plas De zon al weer gestopt met haar verwarming heeft slechts kortstondig de wolkenlucht doorbroken grauwsluiers opgelicht De wind al weer geluwd doorblies vergeefs de geest frisse voorjaarsbries voorlopig weerstaan maar de lente…

Wanneer ik met de eigen schaduw vlucht Langs starre straten en kanalen En luister naar de eindeloze zucht Waarmee mijn longen ademhalen Zie ik geen enkel noodlot overbrugd Door mijn verdwenen idealen. Ik ben een grijze dag, een leeg gehucht, Een labyrint waarin ik zal verdwalen. Eeuwige regen flitst langs mijn gelaat, Aan welke muntstandaard…

Geen rust Maar slechts de stilte Geen verdriet En ook geen pijn Maar de leegte De eindeloze leegte Van het niet-verbonden-zijn Niet verbonden Als een lichaam zonder leven Een leegte Zonder liefde, zonder pijn Maar in stilte Een eindeloos verlangen Weer te leven Te voelen en te zijn…

in een land van groot verdriet regent het meer dan goed voor je is chagrijn gedijt op drassige grond geluk daarentegen is gebaat bij warmte 'de regering treedt af na een motie van wantrouwen over het weer' met de moed der wanhoop zoeken mensen naar een streepje blauwe lucht een straaltje zon en iets dat in de verte op geluk lijkt..…

De verdorvenheid In de spiegel Zie ik alleen Achter de lege ogen De draden van de dood Het zwarte slijk Plakkerig, stinkend De rotting begonnen Verlorenheid zo zoet Als drijfzand Het laatste stukje wil Omsluitend In de verte Een lichtpuntje Het vlammetje van hoop Een dochter Een vriendin Een moeder Is ze te laat?…

striemend slaat de herfst zijn sporen, huilend om een zomer die nooit was…

Ik kijk wel maar ik zie niets De wereld is donker De lichten gedoofd Ik luister wel maar hoor niets De wereld is stil Geluiden verstomd Ik tast wel maar ik voel niets De tastzin verkild Vingers verdoofd Alleen het hart klopt nog De geest maalt Het bloed stroomt…

Donker is niet donker, zwart niet zwart genoeg. Zelfs de dood lijkt te vermoeiend, al lijkt het daarvoor niet te vroeg. Leegte is niet leeg, mat niet mat te zijn. Alles wat je voelen moet, doet alleen maar pijn. Er is niets maar dan ook niets, maar zelfs dat is nog teveel. Leven lijkt op martelen, en dat is ook mijn deel. Moe zijn is niet…

De stilte van de nacht valt als een zware zwarte deken om heen. Zou dit het zijn, de eenzaamheid van de dood? Vertrouwd alleen....…

Ik onderga het weer, de dag met zijn zware vleugelslag, zo loom en donker maar warmte blijft, die blijft hangen in de kamer en dit lichaam. Het leven is als een broeierige zomer, en de mo- menten van koelte onder een ruisende boom zijn zeldzaam geworden. Ik heb het weer te pakken, dit bedrukte praten en denken, filosoferen terwijl de wereld…

Je voelt je geborgen vandaag even geen zorgen geniet bewust van je kracht en levenslust eindelijk de depressie is voorbij er komt weer energie in je vrij je durft weer te laten zien wie je bent standvastig en consequent.…

Hoofd van het Leven afgewend Dode ogen zoeken Droef de dood Ver weg van Het leven waarin Ik zinloos Mijn tranen vergoot…

soms denk ik dat ik niet meer denk ik denk nog wel dat dit een gevaar is dus ik doe m'n best om te blijven denken stel dat je midden in de nacht opeens de weg kwijt bent en je hebt geen mobiel om iemand te bellen denk dan aan het belangrijkste en ga precies de mistige weg terug naar waar je vandaan kwam en zoek dan opnieuw…

Bij een boom stond ik stil om mijn negativiteit met zuurstof te filteren de boom zei niets terug ik had geen vragen waarvan ik het antwoord al wist, ik somberde uit de diepte van mijn ziel borrelde een wanhoop niet te beschrijven ik probeerde de zomer in te lijven, maar mijn lichaam sputterde tegen de boom die onveranderlijk bleef…

Je zegt dat iemand een 'depressie' heeft denk je aan grijs landschap Mont Ventoux in de mist,flarden maar twijfel gerust daar aan het is eerder iets wat je vernietigt iets wat uit de diepte opduikt en je verslindt, 'hersenetende amoeba' bijna niets mooier dan door half zichtbare landschappen te fietsen in de wolken en achter je…

Genadeloos slaat hij toe, het tandeloze monster, verstikkend met zijn adem die als een zwarte mist om je heen sluit. Hij steelt je lach, zuigt al je energie op en laat je als een lege huls op de bank liggen waar je dagenlang niet vanaf komt. Tegen de tijd dat je je weer herinnert hoe je benen werken, doet je hele lijf zeer…

in het donker Zoek ik naar het licht Op een oplossing die ik zoek Heb ik nog lang geen zicht Mijn hoofd zit vol met zorgen Telkens vraag ik me af Komt er nog een morgen Ik leef telkens van dag tot dag Dat zie je wel aan men gedrag Binnenin ben ik aan het schreeuwen Langs buiten zie je alleen een lach Hoe lang hou ik dit nog vol De depressie…

het is alsof je blik steeds meer naar binnen gekeerd raakt je voorhoofd steeds donkerder wordt je wangen steeds strakker je mond steeds afstandelijker dan enig iets wat ooit van mij was je lichaam zo doorzichtig alsof mijn hand zo door je heen kan als ik probeer tegen te houden dat je verdwijnt je bent onder ons maar hebt het contact verbroken…

Zijn gedachten stromen, zijn tranen vloeien, zijn verdriet blijft komen, zijn pijn blijft groeien Zij wil zo graag helpen, haar schouder geven, met troost overstelpen, de rouw samen beleven Maar hij zoekt de stilte, de rust en het groen, en zij laat hem begaan want ze snapt zo goed waarom haar liefste dit alleen wil doen en haar zo voor…

als ondergaand van weer een dag zon de avond kondigt blaast wind de wolken die mijn dag duisterden het betere hopend naar zwart avondgat waar het weten zegt alles moet passeren alles moet voorbijgaan wakkert mij tegelijkertijd het vrezend weten dat niet eeuwig de nacht duren zal uiteindelijk is het weten niet het wensend denken…

als een bloem die net geplukt is in het veld prachtig en perfect van buiten onbeschrijfelijk maar van binnen al lang dood…

soms voel ik me eenzaam… zo alleen tussen vier witte muren zit ik naar de zwarte cirkeltjes te gluren die mijn halfgesloten ogen projecteren op die witte muren de seconden die dan uren duren wanneer mijn geest gaat zweven en spontaan mijn hartje laten wenen maken mij zowaar ellendig lam mijn handen rillen en zo ook mijn hart kleuren mijn…

Wat ik niet allemaal heb gedaan om de wurgengel van de depressie zelf te wurgen, je wilt het niet weten. Piet Paaltjens is er niets bij en zijn destructieve poëem over Rika is slechts één ademzucht van mij. Dat deze jeneververslaafde dominee zichzelf met een beddekoord heeft opgehangen, is een druppel van mijn leed.…