Alle inzendingen over derven

Wie zou voor ons kindeke derven, Haar laatste kruimelke brood? Wie zou er, wie zou er voor sterven, En lachen op kind en op dood? Kleine, kleine, Moederke alleen, Douw-douw-douwderideine, Kleine, kleine, Moederke alleen, Kan van uw wiegske niet scheên! ------------------------------------ uit: Verzamelde Gedichten…

Aardig stelen, zonder derven! Wonder derven, zonder nood!!…

- Neen 't is niet wreed dat na een zalig zwerven Door vreugde en hoop en stilte en droefenis Wij eindelijk een koele rust verwerven, Maar nu: mijn ziel is bang en ongewis, Ik kan uw warmte, uw zachtheid nog niet derven, Uw liefde die zo zoet-vertroostend is.…

Het is juist goed dat ik de glorie derf, daardoor moet ik iets goeds maken voor ik sterf.…

spreek mij van het groene boekje het wordt mij groen voor ogen taal bloedt daar - niet te stelpen je moet gewoon jezelf behelpen het is toch niet te lezen aan te horen: derven - derfde - gederfd gun jezelf de Potgieter aan te boren: derven - dierf - gedorven de liefhebber in mij spreekt schand dierf liefdestaal als uitgewoond geband wat…

Een eerste zonnestraal geeft het naderende voorjaar zijn eigen koude schaduw hij, die gewond, maar vol overgave los moest laten om daardoor toekomst te derven zag intens verdrietig kinderlijke woede verschijnen onwetend dat jaren later de eerste narcis vrolijk de laatste vorst weer uit de grond zou trekken…

er is niets zo geraffineerd doortrapt en gewiekst als koel helder water dat zich beweegt en begeeft in de meest lieflijk en listige gedaanten bij water is niets later het stijgt en het staat er verkwikt en het gaat er weg zinkend strand zeeft zich door zand verzuipt in het land het is niet te derven zonder water is het sterven…

.; kunnen wij die geloven, hoopvol derven en dat alleen, doet dan weer minder pijn.…

Nooit en streelde er mijne wangen traan zo dierbaar en zo lief als die ik heb opgevangen in de plooien van uw brief, zoenend hem zo menigwerven eer dat ik nog tenden was, vrezende eerder hem te derven hoe ik snel- en snelder las.…

Helaas, helaas, moet ik U derven, Zijt Gij een beeld, een hersenschim En moet ik eenzaam verder zwerven? Daalt nu de nacht weer allerwegen, Is weer verduisterd gindse kim, En dreigen alom mist en regen?…

Mijn laatste hoop zal ik sterven in vleugeltranen, een zwanendans; de schoonheid moet ik derven, mijn waarheid krijgt geen kans. Ik ben een schaduw zonder licht, de zon kan mij niet vinden. Ik ben massa maar heb geen gewicht en niets dat mij kan binden.…

Dansen is dolen, is derven en zwerven, aarzelend verkiezen en rakelings verliezen, handen in handen staan bij het refrein; zingen en springen, de tranen verdringen: danst om de rozen die raadselen zijn. -------------------------------- uit: HET STERRESCHIP (1979)…

O luchten-goud, o groen van 't woud, o verven, Die, in een laatste opglooiing van de aard, Van al het schoonst des zomers, lang gegaard, Een tooi hem toverdet, tot zacht versterven, Wat was mij nu nog al uw licht-schijn waard, Nu ik die teerste aanwezigheid moest derven?…

Donker ligt het groen te derven in de zwarte stilte van kluiten klei. Ik kruip onder dekens van dagen die niet meer te verteren zijn.…

- Neen 't is niet wreed dat na een zalig zwerven Door vreugde en hoop en stilte en droefenis Wij eindelijk een koele rust verwerven, Maar nu: mijn ziel is bang en ongewis, Ik kan uw warmte, uw zachtheid nog niet derven, Uw liefde die zo zoet-vertroostend is.…

Dat ik slagpen en wiekdons derve, En langzaam door het stof moet zwerven, Is dit uw grief? Mijn man, gij kunt in mij niet roemen De reine zorgloosheid der bloemen, Heb mij toch lief!…

Een gladiator kan geen vrijheid derven ik weet me met mezelf geen blijf, er rest mij slechts 'Rome zien en sterven...'…

Of in de voegen schijnen te bloeien bloemetjes blauw, zij zullen, zij moeten verkwijnen: zij derven zonglans en dauw. Nog zingt in dorrende twijgen een eenzame nachtegaal, Dra zal, - daar de echo's zwijgen - verstommen zijn weemoedstaal.…

Mama, onze zwoele hete warmte doorbreekt koude of ijs Al toef je nog een week in een koeltoog, ferm betoog 't Gaat ons diep intens warm geluk niet derven of... betoog. 'k Zie je zo graag..........…

Bij alle vreugden die de mensen derven Is niets zo zeker als de zekerheid: Alleen te leven en alleen te sterven In eigen pijn van eigen zielenstrijd. Er peilen ogen en er tasten handen Die nimmer dringen in der vreemden geest; Die nimmer reiken dan aan zielenwanden Waar vreemde smart gekerkerd is geweest.…

Ach vond ik één die zat van vreugde en zwerven De troosting zoekt die ik zo droef ontbeer En die als ik 't geluk heeft moeten derven: 'k Zou hem weer vrouw zijn, balsem voor zijn zeer, En willoos in zijn armen zou ik sterven Die zaalge dood die ik zo fel begeer.…

mijn tranen vallen over verdorde rozen die nog op groen vertakte stengels staan hun harten doods en uitgesproken die het stervenstij moeten ondergaan hoe droevig dat iedere roos moet sterven als mooie seizoenen die ook weer vergaan dat wat ons lief is, wij nu moeten derven maar in de lente opnieuw in bloei gaan staan zoals geheimenis hangt…

Daar hij het leven derft, wil ik het ook gaan derven: Maar hoe hij meerder sterft, en ik meer wil gaan sterven, Hoe mij een voller stroom van leven overvloeit. O hoge wonderen! wat geest is zo bedreven, Die vat hoe zo veel sterkte uit zo veel zwakte groeit, En hoe het Leven sterft om doden te doen leven?…

Je schreeuwt je woede uit om d'ongerechtigheid om armen in de stad om honger in de ogen om kinderen die sterven en rijken die onbewogen verklaren niets te kunnen derven. Ik weet mijn lief, de winter is op komst maar warm je aan mijn lijf.…

Hij, in zijn moorderschap van schaduwen verplicht, Wordt in 't geloof bedaagd van een genadelicht, Terwijl zijn kwijnend oog 't natuurlijk licht gaat derven. De Kruisnacht, door het recht de booswicht aangezeid, Wordt de boetvaardige een dag van zaligheid: Die dood was toen hij leefde, o! leeft hier in zijn sterven.…

Zo zag 'k voor 't eerst het wonder van de dood - Nu moest die vogel zang en vliegspel derven, Weerloos vergaan tot aarde in aardeschoot. Toen wist ik: - Nu nog zijn mijn wangen rood, Nog zing en dans ik, maar ook ik moet sterven - 'k Voel nog de kou, die héél mijn zijn doorvloot.…

Daar hij het leven derft, wil ik het ook gaan derven: Maar hoe hij meerder sterft, en ik meer wil gaan sterven, Hoe mij een voller stroom van leven overvloeit. O hoge wonderen, wat geest is zo bedreven, Die vat hoe zo veel sterkte uit zo veel zwakte groeit, En hoe het leven sterft om doden te doen leven?…

Licht blank en zacht Voor wie zo vreugdig droegen Zijn rijk zielenlicht, en nu zo vroege 't Derven voor lichtloze nacht. Maak schemer van licht..... Gij, bloemen der Meie, O, hoe ik uw gang met mijn lievling benije!…

Wie geen moed heeft om te sterven, Zal de moed tot leven derven: Steeds gaapt de afgrond aan zijn voet. Om langs rozen mij te leiden, Om mijn leger zacht te spreiden, Als dit minnend hart moet scheiden Geef o God! geef mij die beiden: Levenslust en stervensmoed.…

Wee, wie die snel-gewiekte schaduw derven, Geen menslijk woord, dat troost in 't hart hun giet, Heil wie haar wint, die wenen langer niet, Maar wensen één genade en dan te sterven. O, Vrouwe, ik wiegel stil op 't klare stromen Der diepe ziel, die uit uw ogen smacht, De speelziek-schalkse, dan weer peinzens-lome.…