Alle inzendingen over dissoiatieve stoorni OR stemmen

Het schemert, en Waar 'k peinzend langs de golven ga En peinzend naar hun ruisen hoor, Ruist al hun vloed mij schuimend na En wist mijn spoor. Het schemert, en Waar 'k wijkend het getij beleef, Ruist het getijde op mij aan En wist wat 'k in mijn hart beschreef - Wat 'k heb gedaan. Het schemert, en In 't ruisend wit getijde zie '…

Lichte nacht, die lichter zijt Dan mijn donker droeve dagen, Sterrennacht, die groter zijt Dan mijn kleine hart kan dragen - Laat mij knielen in het duister, Waar geen sterveling mij ziet, En mij bidden tot uw luister: Doof het licht mijns harten niet!…

Vaag drijft door de open deur De bleke avondwind Een bitter kille geur - Alsof de herfst begint. Vaag, als een vallend blad, Daalt door mijn lege geest Herinnering aan wat Wel eenmaal is geweest. 't Is of mijn hart verstomt En of ik stil verga, 't Is of de herfst al komt - Hij komt weldra - weldra!…

Vrede spreid gij uw zachte vleugels Over de donkere aarde heen - Over de moede en de gewonden, Over de duizenden, die verzwonden, Over al de snikkende monden, Die verbleekt zijn van geween! Vrede daal gij uit de lichte sferen, Waarheen gij vluchtet voor deze wereldsmart, Daal over hen, die u hebben verraden, En over de dwazen, die op u smaadden…

Mijn stemrecht laat ik uiteraard niet lopen Nee, ik doe graag mijn burgerlijke plicht Maar ik ben echt vergeten waar hij ligt Vertwijfeld trek ik alle laatjes open Ik heb tot woensdag, vind ik hem op tijd Of ben ik werkelijk m’n stemvork kwijt…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Als een die, wandlend in een groot groen woud, Een wijle neerzit bij een waterwel*, En in zijn handen 't water schept, dat snel Vervliet, tot hij geen druppel overhoudt; En, in gepeinzen, telkens weer dat spel Herhaalt, als had hij nimmermeer aanschouwd Hoe 't vonklend vocht, als levend zonnegoud, Zich niet laat vangen in de kleine cel;…

Nu mist het woud zijn purpren najaarspracht. Een ritslend kleed van rosse blaadren dekt De weke wegen, waar ’t geplet fluweel Van plekken mos, smaragdgroen, zichtbaar bleef. De hoge bomen, zwart en bladerloos, Wien grijsgroen mos de ruige stammen dekt, Herdenken, droef, de zoete zomertijd, En schudden zacht de wijze, kale kruin. In de oude toppen…

Terwijl daar buiten wilde stormen loeien, Slaapt, in haar bedje, 't lieve kind tevreden Half blootgewoeld, de reine rozeleden, De frisse wang nog blozend-warm van 't stoeien. Het donzen dek is losjes neeergegleden. De blonde lokken, gouden sluier, vloeien Om 't zacht gezichtje, dat mijn blik blijft boeien. 't Half open mondje heeft…

Mild zaait de zon, door 't klaterloof der popels, Haar gouden spranken op het stromend water, Waar, slank en blond, twee vlugge knapen zwemmen, Als zwanen blank en fier als jonge goden. Op hals en armen beeft der blaadren schaduw En vonklend vloeit, van beider brede schouders, In 't golvenblauw een regen van juwelen.…

In de nachtlijke stilt' van mijn dromen, Als geen windeken ruizen in 't groen, Als geen vogelken fluit in de bomen, Wekt mij telkens hetzelfde visioen. Langs de ronding der reuzige bogen, Stort haar zilveren stromen de maan, Op de golven, zich heffend ten hogen, Waar de sterren te vonkelen staan. Ach! de maan is zo hoog aan de kimme…

Nu mist het woud zijn purpren najaarspracht. Een ritslend kleed van rosse blaadren dekt De weke wegen, waar 't geplet fluweel Van plekken mos, smaragdgroen, zichtbaar bleef. De hoge bomen, zwart en bladerloos, Wie grijsgroen mos de ruige stammen dekt, Herdenken, droef, de zoete zomertijd, En schudden zacht de wijze kale kruin. In de oude toppen…

Gelijk een vrouw, die weerkeerde over zee Naar 't vaderland, en zich verkwijnen voelt, Wijl slopend gif haar traag door de aadren woelt - Ga waar zij wil, haar smarten neemt zij mee! - Draag ik de pijn, waar vaak mijn zang op doelt, Diep in mijn borst en 't rooft mij vreugde en vrêe. Weer kruipt en knaagt mijn welbekende wee, Weer…

De knoppen zwellen in den zoelen nacht. O! morgen, morgen zullen ze opengaan! De twijgen trillen en de stille laan Is diep ontroerd, als een die zwijgt en wacht. Op 't zwarte water zwemt een enkle zwaan. Heel in de verte zwijmt een vogelklacht En op het mos zijgt door de takken zacht Het zilverlicht der pasontloken maan. Ik voel…

stem vertaald in kleur kiezen staat de burger vrij wie strijkt met de eer…

soms als een ja - immers je ogen zijn nog toe - op zich laat wachten durf jij al de handen te ontvuisten in kwetsbaarheid verkrampt als zij waren de geest moe door duistere gedachten weerbarstig neergedaald ter helle die door stemmen daar henen geleid werden om jou te tarten, te kwellen al snij je diepe wonden om te gehoorzamen…

Stap voor stap Zet je je voeten neer Omgeven door wit Omgeven door iets wat je bang maakt Een stem in je hoofd Die blijft roepen Het meisje in de muren Ze maakt je gek Vraagt je om mee te gaan En als je op het punt staat Om te zeggen 'ja ik kom' Besef je opeens dat ze niet bestaat…

ik deed het voor jou en telkens weer die moeheid op zoek naar slaap achter het bekraste engelenraam kriskas kruipend door de uren die alleen ’s nachts de spiegels bedekten met stenen van opgestapelde zondes en na afloop wanneer wind mijn naam deelde met de dood, het dorstend antwoord gaf zonk de stilte opnieuw in bomen…

’t Is niet erg moeilijk toch om nu bewust te kiezen? Zo’n dertig stemhulpen bestaan er naar verluidt Wat de gemene beste is, komt vaak wel uit Al kan de stemuitslag ook werken als surprise: Want krijgt ons land per se de beste zo? Mooi niet! Kijk, wat The Voice en ook Maria ons soms biedt.…

Wat doen ze nu, die dames en die heren? Ze drukten gratis leesvoer in mijn hand Een flyer of partijprogrammakrant Om mijn gedachtengoed te deformeren Ze leveren hun baan bij Bea in En hebben nu meer tijd voor hun gezin…

Ik hoorde stemmen van een vreemd bestaan, Rondom in duizend geheimzinnigheden, Géniën voelde ik zoetjes tot mij treden En schuw op donzen voetjes henengaan... Ik weet niet - zeiden zij wat zal vergaan? Spélden zij wat daar kome na dit heden? Brachten zij tonen uit een vér verleden? Ik weet niet - of was alles droom of waan?…

Een mijlpaal, en dat moet ik even kwijt: Drie lange dagen mogen we straks stemmen. Ik ben door niets en niemand af te remmen, Maandag al krijg ik de gelegenheid. Dat ik nu hoogstpersoonlijk mag beleven Dat Groningen gelegenheid gaat geven.…

wie machtigt mijn stem wanneer ik het rode potlood ter vondeling leg en het papier ontdoe van de achtergebleven schors mijn stem geaard in positieve zin schraagt gestaag het gedrag gade van de kunstreizigers om me heen, ik verleg geen activiteit, en weiger de graadmeter te wezen voor Neerlands hoop blanco schuift het mij toebedachte scherp…

Dus ga ik stemmen, trouw weer op een vrouw, als vrouw. En als ik straks het stemlokaal, een schoolgebouw, verlaat in ons vrij land, door geen tiran beklemd, ben ik, dat weet ik uit ervaring, blij-gestemd!…

ik stem morgen voor de vrede op degene aan wie ik die taak toevertrouw van bruggenbouwer die van verbinden weet die door verschillen heen kan kijken inzet op dat wat ons bindt oog en oor heeft voor alle lagen uit de samenleving positiviteit hoog op agenda heeft kleur geeft aan de politiek die respect heeft voor mens, dier en natuur…

Er zitten vreemdelingen in haar hoofd die zij probeert te negeren maar soms is het ineens een bekende die haar iets toefluistert dan is het lastig niet te luisteren moet zij doen wat ze zeggen of zeggen wat ze willen zij staat op en sluit de gordijnen blijft vandaag toch maar binnen om te doen wat ze zelf wil: haar hoofd proberen leeg…

De regen maakt een geluid van verre stemmen Of zitten die stemmen in mijn gedachten En vragen ze weer mijn aandacht Om me te doen begrijpen Wat je werkelijk tegen me zei. Want ik ben nimmer in staat geweest Om ook maar één woord van wat je zei te vergeten.…

Strenge stemmen verlaten de aarde, bezingen de razernij der dingen en het geween van bloeiende bloemen: de oogst van een roekeloos tijdperk. Was het een offer op verlaten altaren? Het bleek een halsstarrig ademen. ----------------------- uit: 'Stemmen', 2013.…

brak hij pas door als 'basalt' Een kei met het hoogst aantal stemmen…