Alle inzendingen over doffe

Vanuit onzalige gedachten verprutsen wij de laatste kans in lange rij met de verdachten die handelen in doffe glans onze waanzinnig mooie ogen sluiten als beslagen ruiten getergd gekeerd en zwaar bedrogen naar een binnen zonder buiten in deze vers gedolven groeve reik ik jou de stalen spade begraaf het duister van ons droeve vanuit voorbedachte…

tergend langzaam gaat zij langs het graf handen strak geveld tranen kukelen met doffe plof in het grijze niet lang luchten reizen sneller overlopen heimwee verwelkte kussen nooit meer dansen ze samen onder de maan en margrieten…

Automaat rinkelende munten vallen naar beneden gevolgd door een doffe klop dorst…

ik kijk je aan en zwijg doffe ogen schouwen langs mij heen jij ziet de verte ik geen…

Nu blijf ik ver, met doffe pijn, Sidderend voor gevaren.…

een vochtige deken verblindt het zicht van polder en lucht ganzen verdoezelen hun vlucht in doffe klanken verzonken leegte…

Bordurende over het leven zal ik in gouden draden van een schitterend verleden voor de doffe glans van heden uit het weefgetouw diep in mij een kleed van verzoening weven…

Een doffe plek, omdat ik je zo mis. Een koesterende warmte, stroomt in mijn bloed. Slechts bij de gedachte: “Ik hou zo van jou.”…

Het druppelde in de plas Het tinkelde in mijn hoofd Doffe dreunen Het sijpelde binnen als een bijtend zuur Maar dan zout Ik droogde uit Zonder jou los te laten En toen het regende Werd het droog…

een schot voor de boeg dan bulderen de kanonnen over de heide doffe ploffen symboliseren veiligheid oefening baart kunst zegt men dikwijls... laat de Russen maar komen…

Mijn goudvis leidt een kalm kloosterleven in zijn eenzame rechte waterbak. Van hoek links naar hoek rechts duurt maar even ook al zwemt hij op z'n dooie gemak. Elf vingers waren toch zeker genoeg (of had ik het verkeerd gezien misschien) toen ik, verlegen, vijf ervan vroeg (en waren't er vervolgens maar tien)? Hoed u dus voor de onevenheden…

Op 't heilloos bed woelen mijn doffe leden. De hartstocht moordt en martelt mij. Daar klinkt een zilver klinglen van beneden Een karavaan kamelen vaart voorbij. -------------------------------- uit: Kwatrijnen (1924)…

Doffe woorden verlies ik aan de stenen ogen die niet kijken maar vermalen wat ik wil antwoorden in het moment dat naar stof en minachting smaakt en me achterlaat met gedachten die langzaam versplinteren maar geen geluid durven te maken.…

Het schitterende licht is nu verstoft tot doffe onverschilligheid. Het vrolijke gefluit is nu gesmoord in somber zwart gemoed. Want ik, ik ben niet meer die ik nog gister was.…

Elke stap Is een aardverschuiving te veel Iedere beweging Metst kloven in het landschap Jouw spoor vervaagt na de zandstorm Je voetstappen verdwijnen Maar de doffe dreunen trillen na Je spoor verdampt je blijft bij mij…

Het slaat in als een bom in duizenden levens Ze worden genomen of diep geraakt De doffe klappen hoort heel Europa Afschuw en paniek liefde en troost Dit samenspel van gevoelens is krachtiger dan haat…

Mijn onderrug één doffe pijn. Opstaan een moeizaam proces. Onzeker op mijn benen loop ik naar de badkamer. Wat ik voel in mijn knoken zie ik aan mijn gezicht: ik word snel oud. Sneller en sneller.…

Het licht maakt geen schijn in doffe holten de duisternis vloeit in schaduwen van adem waar ritme klanken vormt haar woorden afglijden van gekreukte lippen verkalkte nagels bekrassen de treeplank…

het gekerm van versplinterend hout en de doffe dreunen van zelfmoordbeton snijden als glas in mijn ijsbevroren gelaat ze kerven diepe groeven door mijn huid ik staar de vlakte in terwijl verkreukte foto’s door mijn vingers wegsijpelen…

Ogenschijnlijk zijn de uren Al voorbij, weet niet te beroeren In het riet dat me omgeeft Wel zijn de scherpe raakvlakken De redenen waar naar ik Heb gestreefd Het ijzeren gordijn warmt niet Maar brengt op mijn ogen Een doffe koude glans…

Lege woorden Levenloze gedachten Doffe vonken In lege nachten Glinsteringen boven Vormen in donker Vrij van blaam Vrij van zonde Zonder zonde Zonder vragen Zo zonde Zonder nachten en Zonder dagen…

Geen woorden vinden en toch willen troosten; geen ogen die schreien, alleen maar een doffe blik. Onbegrijpelijk wat hier gebeurt en toch moet het leven verder. Is dit de eerste dag na het begin van de lente? Is dit een nachtmerrie? Dona eis requiem.…

In het ochtendgloren trekken nevelsluiers van gedachten door het kreupelhout van mijn herinneringen waar doffe ellende hoogtij viert. Wind en water zwelgen gulzig graaiend mijn leven naar oneindige diepten. Luctor et emergo!…

in doffe ogen huilt zijn verleden verloren dromen eens beleefd een blik vol vragen toekomstgericht zijn er nog dagen die pijn verlicht waar vindt hij hoop de lach in het leven wil hij zijn dromen nog toekomst geven…

het doffe van haar droeve ogen beloven weinig glans zodat ik steeds haar blik ontwijk en met mijzelf dans mijn voeten vegen strepen op hout als schuurpapier ik dans, maar volg haar ritme niet ik dans, maar zonder zwier…

De jongeren Van heden ten dage Blowen als bezetenen Met een manische blik In de doffe ogen Maar intussen wel genietend Van flikkerende lichtjes Uitgevoerd in rood en blow Sorry, dat moet zijn blauw Ik ben ook zo'n jongere…

Een tweehonderd jaar Door revolutie een en twee no way back welkom, dit is vrijheid vlam rechts verklaring links nu, doffe ogen arm gestrekt in leegte Katarakt over het grote meer welkom, hier was vrijheid…

Doffe ogen, spanning in je hoofd, emotieloos zeg je woorden die je niet meent. Uit de grijze diepte van je wezen komt een traan, als een sprankje hoop. Weifelend, stap voor stap, kom je terug van de dood lopende weg.…

Het kalme water schrikt met een doffe kuch. De rimpels vluchten in alle richtingen uiteen. Weldra keert de rust weer terug. Water is geduldig.…

waar ben je lief, ik kan je niet bereiken ben jij aanwezig in dit schijnbaar dorre lichaam zie ik jou nog als ik in je doffe ogen kijk kan ik je nog vinden in je onverstaanbare taal je bent er nog, ik zie je wel ver weg, maar je bent er nog wel…