Alle inzendingen over donkere wereld

zij leeft in een donkere wereld als de zon opstaat schuift zij de gordijnen naar het midden van het venster haar ogen verdragen geen ochtendstond haar ogen verdrogen bij zoveel verdriet het licht ze ziet het liever niet…

Ik besef dat ik niet meer gered kan worden zie geen licht meer opgeslokt in het duister leef ik alleen verder in mijn donkere wereld…

Fladderend vliegt een vogel de wijde wereld in Weg uit de donkere wereld, op zoek naar een nieuw begin. Ik knipper met mijn ogen, een traan glijdt over mijn wang Ik kijk uit over de vlakte, zoekend naar een lichtpunt, waar ik naar verlang. Maar ondertussen blijft de regen stromen...…

alleen in verzet sta je daar of vergis je je doorgedraaid in zelfbeklag klaag je aan vastgeketend in een donkere wereld schreeuw je woordeloos alsof niemand je horen wil je legt je waardigheid af ontdoet je van je zelfrespect kaal en naakt sta je staart de wereld aan met grote ogen strek je je handen uit en voel je hoe de regen…

donkere wereld vol oude spoken zo lang geleden de poorten weer open alleen treed ik binnen leg bloemen neer aan het graf van het kind dat ik ooit ben geweest zo lief en teer ongewenst,te jong begeerd haar lichaam is dood haar hart huilt nog steeds mijn bloemenmeisje ze is niet meer ik mis haar zielsveel zo lang ik leef…

het mooiste moment van de dag is ontwaken als licht zijn boodschap brengt na het slapen ragfijne sluiers verdwijnen als de zon zijn eerste stralen over de donkere wereld laat schijnen in het nog warme welbevinden komen met een herkennende lach de leukste dingen van gisteren binnen de nacht glijdt van ons af in het hopelijk uitgerust…

Waar vind ik nog ergens een houvast in de donkere wereld in mijn hoofd ? Ik verlies mezelf steeds zonder hoop, mijn dagen worden genadeloos vermoord. Gewoon een verlangen naar een gebaar, een zachte streling over mijn haar, een ontmoeten van twee begrijpende ogen, ooit heb ik mezelf in jou verloren.…

In een veel te koude, natte, donkere wereld zag ik -jou-. Je was zo inmens klein, bibberend van de kou. 1 paar kleine minie oogjes keken mij zo hulpeloos aan. Je doorweekte veertjes zette je bol. Maar het voldeed niet, je verenpartij was nog niet zo vol. Je was te laat uit het ei was wat de hulpverlener zei.…

Als 't avond is, avond aan 't strand en de zee, En de duistere hemel bewoekert het Oosten, En daaronder bukt zich de donkere wereld, En daarin verdwijnen de toppe' en de torens, En daarachter leven de lelijke steden, En de mense' en hun witte gezichten - Dan rijst vaak uit die verten Een vlucht van muziek.…

De lokkende takken vroegen uitstel Het was een heldere dag een donkere wereld En toch verlichtte zon het schaduwrijke. Zag ik de laatste knoppen van haar takken Het Tiroolse kostuum kinderen haar hondje Nog voor het voorjaar is geworden Ook vandaag krokussen en sneeuwklokjes.…

ons hart de hamer en de slag klopt bij eenieder anders in voorspoed en in tegenslag haar ritme in onzekere dag het geluid van haar lied te zingen laten horen in het angstvol bonzen van de tijd bloeiend bloedend tot het graf in de jongste dagen nieuw en sterk door Gods ondoorgrondelijk werk…

Het was al avond, toen hij 't huis genaakte, Een lauwe geur van vee dreef uit de stal, En heerste over 't parfum van zijn verval; En was de essence van wat hij verzaakte, Dit: wat het leven klaar en helder maakte, De grote knuisten van zijn vader, al Moeders gedrentel, en het driest geschal Van lach en grap, als 't volk de arbeid…

Hij was het graf al uitgegaan Vóór ik Zijn dood bezoeken kon. Een zwarte leegte in de zon Gaapt de spelonk mij aan. O wát ik hoopte in mijn verdriet, Hij kwam mijn ongeduld nog vóór. Maar, Die ik door de dood verloor Vind ik ook levend niet. De olijven met de lichte wind Verzilvren in de zonneschijn, Waar 't hart niets dan zijn oude pijn…

Er is geen leed, er zijn geen tranen meer. 't Is al door Uwe liefdebrand verslonden.. De dood is als een schaûw voor u verzwonden. Wij zien slechts licht, wij zien alleen de Heer!…

O Heer, ik ken die zaalge zondares; Het was mijn ziel, die wenend voor U bukte, Die met haar liefde Uw minnend hart verrukte, De nardus gietend uit albasten fles. Ze ontwond in drift de slingerende tres Der haren die haar teedre schouders smukte. Slavin, die kussen op Uw voeten drukte, Was ze aller zondaars zoete meesteres. Nooit in haar…

Het voorjaar kwam zó vroeg Met zon en luwe winden, Dat ik in een verblinde Verrukking bloemen droeg. Ik kon de vaste tijd, Door U besteld, niet wachten. 't Hunkren van mijn gedachten Werd teedre werklijkheid. 0, de eerste morgen, dat Mijn bloei zich openbaarde, In de verdorde gaarde, Hebt Gij mij liefgehad. Toen, voor…

Mijn onbewuste verraadt nu eenmaal de wereld van mijn alternatieve IK.…

de wereld van jouw donker...…

In deze donkere dagen voor het Kerstfeest Kunnen de gevoelens zo tegenstrijdig zijn Veel mensen vinden deze tijd heel fijn Anderen voelen het gemis dan het meest. Eenzaamheid, vooral met de Kerstdagen Wanneer je geliefde er niet meer is Dan voel je juist extra het gemis Je bent zo alleen en zit met zo veel vragen.…

Een donkere wolk schuift over me heen de wereld vol mensen maar toch voel ik me alleen…

De dagen waren donker En de uren waren lang Want in mijn eigen wereld Was ik altijd bang De dagen zijn nu lichter En de uren gaan te snel Want in mijn nieuwe wereld Is het leven weer een spel…

met woorden als gif borrelend vanuit zijn keel tracht hij haar te straffen zij slikt alles grif hij krijgt straks zijn deel als zij hem af zal blaffen de dolk in haar rug het zwaard boven zijn hoofd hun liefde raakt de grens de klok telt langzaam terug de kaars reeds uitgedoofd een uitgebluste wens wat was er toch gebeurd? wat waren…

donker smaakt een beetje koud - fris – maar aangenaam donker smaakt een beetje wanhoop - pijn – maar vol gevoel donker is alleen een gedachte…

In het water gooi ik een steen, Die net als mijn trieste gedachten naar de donkere diepte verdween…

Duisternis zit in een hoek te wachten grijpt zijn kans en slaat genadeloos toe. Het duurt een poos voor je wat gewend bent aan het duister en je ogen weer wat om je heen kunnen zien.…

zijn de uren eer jij zijn droom teder optilt en elk pareltje wederom openvouwt de sluiting valt haast intiem langs haar ranke hals en het laatste stukje goud zacht twinkelend bij het beroeren van de naakte huid geeft een lichte huivering…

wanneer het donker zich knus naast mij vlijt voel ik me licht zweef hoog in de lucht zing gedichten voor mijn prins breek uit de gouden kooi kom terecht in donderwolken grijparmen van de zee laat me door storm omarmen doorbreek de tijd bevrijd de woorden nooit gebruikt voor mijn vermiste doden en als het licht de beelden uit…

het is als een schreeuw het nooit ontwaken ik ben verdwaald dichte huizen drijven achter luiken groeit het water en jij in de verte doet ons zwijgen ons geloven dat wij voor altijd overwoekerd door de zee…

als het jaar zijn einde nadert verblijf ik wat dieper vanbinnen de hemel duikt dan ongevraagd in mijn ziel alsof ik het sterven, haast gedwongen moet leren beminnen het hangend grijs dringt zich door mijn huid om de maakbaarheid te vertragen en de winterslaap te verkiezen tot mijn allerlaatste bruid als hoop verder reikt dan het…

soms is alles donker en stil donkergrijs en kil niets dat nog wil alleen en stil in huis geen geluiden te horen niemand gaat me storen in dit donker en stil hoe hard ik ook gil hoe graag ik ook wil niemand zegt sst stil ze slaapt straks is het weer licht het einde in zicht zal het duidelijk zijn rauw en bezeerd van deze pijn…