Alle inzendingen over dood OR begraven

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

Net als het tijd voelt oude tranen te begraven brengt het leven nieuwe waardoor ook de eerdere zich alsnog verversen de kloof weer doorleefd opnieuw doorworsteld de dood valt niet te stoppen eist telkens weer zijn tranen gewennen doet het nooit…

Wij begraven anonieme doden ook al kennen wij hen niet bij naam wij behandelen die doden alsof wij hen kennen bij naam wij spreken over die doden met gevoel voor die mens zonder naam wij werken hard voor die doden net zo lang, wij vinden hun naam wij, levende herkende wereld met naam en toenaam erkennen hun bestaan!…

treurende wolken benevelen grijs de zon de dag playbackt de avond ingekerfde stenen rij aan rij uiten gedateerd het verlaten half vergane bloemen rotten boven lijken diep begraven stil knerpt het grind schuifelend de dood aanvaardend.…

Afscheid genomen van een oude buur hoe mager en dood vijfentachtig jaar de familie gecondoleerd, aangehoord hoe zeer ik op mijn vader lijk van uiterlijk Afijn vanmiddag dus wordt ze begraven, weer wat draden doorgeknipt, ik verlang naar zweven naar bevrijding van de vaste grond als ochtendmist opgaan in de lucht…

Ik hoor hem: moeders stem Kan m'n oren m'n oren niet geloven Alweer een jaar dood & begraven Zand erover zoveel scherpzand Steen erop zware roodrosse steen Stil... zo meteen hoor ik hoor ik weer haar stem.…

Laten wij elkander nimmer weer verlaten het is nog moeilijk te bevatten dat ik zoveel van je hou voor het eerst zie ik de kleuren van de regenboog het is niet meer zwart niet langer meer mijn gevoelens begraven het voelde als de dood door jou ben ik weer gaan leven ik stik niet meer in de woorden _ik hou van jou_…

mijn vervallen mond op de joodse begraafplaats geen beest te zien - moeilijke tijden op de neusplantage - schimmel en virus de straat schoongeveegd de bedwinger van de zaak des doods begraven de vorst in de grond een goede gelovige doet de zonnegroet elkaar omarmen bij de gloeiende kachel muziek en poëzie…

Zie de soldaten graven met slechts hun handen in de stapels die eens gezamenlijk een stad was Met straten waar doden verbrand en verkoold lagen en de doffe zwakke stemmen van hen die levend waren begraven Wie deze gigantische storm overleefde leste slechts de eerste dorst met zwarte radioactieve regen…

gedenk miller en de zijnen deze canadese dode vrienden gedoofd in de bittere nacht begraven in veluwse grond in de kerstmaand van 1942 gedenk hen twee minuten en luister naar de vogels tijdens de stilte op 4 mei ze zingen de hoop op vrede hoog in het prille groen…

Naar de voorttikkende klok kijk ik alsof ik cyrillisch schrift zie merkt mijn vrouw poëtisch op met meer talenten in haar dan ze vaak zelf erkent bij de middagmaaltijd zegt dat ze als ik al lang en breed, dood en begraven ben journalisten vertellen kan hoe mijn gedichten ontstonden in afwezigheid, glycemisch ontstemd met brie op mijn wangen…

langs de grote grijze rivier tracht ik het verleden te ontlopen de bodem is soms zo zacht dat ik wegzink van vaste grond naar de afgrond is een kleine stap van de zwarte rouw naar het passionele rood daartussen de witregels alles van vroeger meenemen naar later kan ik niet niet alle doden zijn begraven ik zit de storm…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

ik dacht een rechte levenslijn te weten geboren, school, het huwelijk, de kinderen, het werk, de ouderdom, de dood zoals op school geschiedenis van links naar rechts de data van gebeurtenissen waarin de hoogtepunten van de strijd zijn aangegeven, de triomfen van het leven, de heldhaftigheid maar niet de begraven nachten de weeën van het…

heb straten opengebroken tegels gelicht waaronder nieuw leven is opgeschoten in passeren was geen communiceren onwetendheid kent zijn prijs heb ze gedwongen te kijken iets te begrijpen van het donkere bestaan dat in negeren gaat vegeteren tot een zonloos vergaan al dood en begraven voordat bloemen hun oogst in vrucht konden…

waarom de ene wel de dans ontspringt de ander niet? een antwoord is er niet er ís geen reden alleen het Lot dat het heelal bestiert volgens de wetten van de willekeur met een hand die nu eens streelt en daarna slaat om zo de weg te wijzen in de chaos. -------------------------- uit: ' Vuurproef', 2014.…

de wereld en de dood…

tegen de wereld en de dood…

Ze heeft haar kind begraven samen met het stil verdriet niemand die het ziet terwijl ze blijven draven Ze zwijgt de stilte dood laat geen ruimte voor het lege ik ontwaak en laat achterwege te luisteren naar het bloot in haar ogen, te kijken naar het bloed in haar oor barrevoets in het slijk en afgeweken van het spoor Wat fluistert…

Het traliehek de ijzeren deur de doffe klank de muffe lucht het gedempte licht de stofjesdans het turen naar het denken aan schuldgevoel en spijt de hersenschim de jaren door dag in dag uit èèn daad èèn stap verkeerd niet hij alleen ook het kleine wicht begraven in het kille zand voor eeuwig dood een moordenaar in nood…

Zoals ze leefden zo liggen ze hier ook begraven, dicht op elkaar, bijna hand in hand. Spandiensten verleent men elkaar tot op de rand van de dood. Blinde paarden draven erheen, met koetsen maar zonder koetsiers. Het is het geheim van de hemel.…

zag de ogen samensmelten in een blik die aansprak mij te helpen alle kleuren zijn geweest het was hun geest die overbrugde wat onneembaar leek dimensies gaf aan wat begraven lag geen leven had gekend bij geboorte al was dood gewenst kleedde schaduw aan met opgestane licht bracht zicht op dagelijks bestaan ik ben herrezen om…

Vlinders begraven beeldend vervagend herfstlicht, mist als berusting. Afwijking bestemd besmetting van ons gedrag de dood blijft ongetemd. Open kruispunten in werelds toekomstdromen door details bepaald.…

in dit licht gedicht hoort men alleen de zwakke echo van gedoofde klokken lopend over grind, dat hoort bij rouwen, graaf ik het graf van vertrouwen ik kwam zag en verloor ik ga maar, stilaan, weer op mijzelf bouwen…

Laten we de strijdbijl maar begraven ook al zullen we nooit vrienden zijn graaf een gat en gooi die bijl erin de opluchting daarna is fijn 'k weet niet eens meer hoe het gekomen is want zelfs vrienden waren we niet toch vlogen we elkaar steeds in de haren en juist dat geeft toch verdriet en al zullen we nooit vrienden worden wat natuurlijk…

pas op de zomerdag is de laatste sneeuw rond zijn hart langzaam gesmolten heeft zijn ziel vrijheid gekozen uit een lichaam gedragen door het wit van talloze rozen volwassen zwart naast het speelse licht dat de kinderen dragen als hij wordt begraven pas later komen het besef en de vragen als zijn ogen en lach weer leven in hun…

ik graaf een graf voor het wegstervende woord de doorgestreepte zin een graf voor schots en scheve verlangens en de tranen met tuiten voor het gebrek aan lucide dromen aan taal en het teveel aan menselijk tekort boven het graf laten moed en hoop zich onvermoeibaar horen…

waar je mijn naam blijft herhalen door gulpende pijn je hebt je eigen dood begraven…