Alle inzendingen over dood OR doneren OR leven

zondagmorgen koud landschap roken en door het raam staren leg mijn handen op het glanzende hout koel hout, nee zeg maar koud weer gaat de wereld als een meisjeskamer open het landelijke, goddelijk verheven kalm de schemer zal nu laat in de middag vallen de sterfelijkheid houd aan, deze morgen ik voelde meer steen met gelijk geduld alles stond…

Er is maar één schrede tussen dood en leven En niemand kan aan de dood ontkomen Het leven kan plotseling worden ontnomen Soms in alle angst, pijn en stervensnood. We hoeven daar niet altijd bij stil te staan Laten we ons maar verheugen in het leven Dat door God de Heer ons is gegeven En dankbaar met Hem door het leven gaan.…

't Leven, alsmede de dood staan heel dicht bij elkaar Ze zijn elkaars reisgenoot en zijn daarom ondeelbaar Hand in hand samengaan zonder angst zonder vrees Erkennen elkaars bestaan en zijn soms elkaars logés Dood is enkel de drempel naar ons eeuwige bestaan Stap in de tijdloze tempel waar ’t aardse is afgedaan Leven is intens samenzijn…

Het levensspoor leidt naar de dood. M'n pa, een fijne reisgenoot, zei ooit: 'Ik ben een optimist en godzijdank een atheïst.'…

Ik wilde vroeger, toen ik "jong" was, altijd schuilen voor de dood, maar ik kan nu zeggen, 'k heb er goed mee leren leven dat alles eindig is. Het werd plots een gegeven, waardoor het leven mij oneindig veel meer bood. Het kunnen denken, kunnen zeggen dat je klaar bent, dat je de dingen hebt gedaan zoals je 't wilde.…

Ik kom weer voorbij die beuk een lange sleuf een slanke holte in zijn stam in zijn kruin azen kraaien doodstil een handvol eekhoorntjes nesten hier rennen gehaast een koers op leven en dood…

Leven een hard gelag soms ook een lach Dood mijn beste vriend draagbaar.…

kwou dat ik een dichter was dan bestonden mijn gedichten ook nog na mijn dood en werd ik nog gelezen nu ga ik gewoon dood maar nu nog niet maar het longetje waarschuwt mij zo moet het dus niet vandaag schijnt de zon het lijkt wel alsof ik een zondagsgevoel heb het is fijn te leven en de dood is nog ver weg wat mij rest is een gedicht…

Zo dicht bij elkaar liggen leven en dood.…

Rozen kleuren het leven tot aan de dood. Symbolen van hartstocht kleuren de onschuld rood. De hemel gaat aan de aardse symbolen niet voorbij. Zij plaatst er wel haar eigen accenten bij. Ik ben een levende die huilt om de dood. Waterkristallen glinsteren tussen het rood. De hemel imiteert een menselijke gezicht.…

Doden die doodsangst koesteren, LEVEN !…

Wij allen zullen moeten leren leven met de dood. Mensen die dat leven aanvaarden zoals het is, zijn niet hulpeloos klein, maar moedig groot.…

leven Waarin ik alleen maar nemen kan Terwijl ik alles terug zou willen geven Als de dood geen liefde kent Maar liefde wel de dood Dan kies ik voor liefde met een einde Met mijn bloed in het ochtendrood.…

in een wereld vol en bol van paniek bestrijden ze met duizenden de dood met niet aflatende passie en aandacht schouder aan schouder werken zij om de zorg en ellende weg te nemen door zichzelf eraan bloot te stellen geen patiënt komt ooit alleen want het hartstochtelijk gewilde leven reist altijd met iedereen mee naast ook de gevreesde dood…

Wat is het leven als er nadien niets is Een nodeloze martelgang vol ellende Bij verlies geen verdriet of gemis Slechts een somber troosteloos einde Waar leven we voor als er niets was nadien Dat ons naar rust en toekomst doet verlangen Geen plaats waar we naar uit mogen zien Door geen aardse schoonheid te vervangen Dan zou het leven hier…

, dood, bekende en deelde die angst met zijn goddelijke vader die Hem en ons de belofte deed van een eeuwig leven.…

Ik ben een vagebond Die aan het einde van het jaar Naar het Zuiden verzwond Met de barende ooievaar Zoals tot wortel verwelken Aleer ze weer opbloeien in het gras De persistente krokuskelken Omdat zo het leven was Gelijk het ochtendrood Dat uitmondt in de nacht Het alter ego van de dood Die dagelijks op ons wacht…

de gang, aan het werk, aan het leven beginnen…

in mijn leven na de dood…

Wie praat over de dood is nog in leven…

Eindeloos grauw zwarte dagen, in een onmetelijk leed zwevend Kan ik geen enkel mens vragen houd ik de hoop op liefs levend In de stilte van 't stil verlangen dwaal ik in 't duister van de tijd Hoef ik geen pijn nog te vangen daar ik wandel in de eeuwigheid Hoor ik nu opeens zacht praten door het leven, zover achter mij Maar de tijd vertoont…

Eindeloos grauw zwarte dagen, in een onmetelijk leed zwevend Kan ik geen enkel mens vragen houd ik de hoop op liefs levend In de stilte van 't stil verlangen dwaal ik in 't duister van de tijd Hoef ik geen pijn nog te vangen daar ik wandel in de eeuwigheid Hoor ik nu opeens zacht praten door het leven, zover achter mij Maar de tijd…

Eindeloos grauw zwarte dagen, in een onmetelijk leed zwevend Kan ik geen enkel mens vragen houd ik de hoop op liefs levend In de stilte van 't stil verlangen dwaal ik in 't duister van de tijd Hoef ik geen pijn nog te vangen daar ik wandel in de eeuwigheid Hoor ik nu opeens zacht praten door het leven, zover achter mij Maar de tijd…

Het is een stil geheim dat vloeibaar goud onzichtbaar stroomt in langgerekte sporen van de dorstende aarde Dat de wind de tranen droogt bomen krakend ter aarde vallen zout als parels ligt op een bed van kale takken Dat de Tijd hier geen eeuwigheid meer heeft om besef te laten rijpen want het noodweer loeit met druppels van tranen dat…

hardvochtig terminaal beloert mijn hartslag het verstandshuwelijk tussen vluchten en vergaan de kwal van het toeval bepaalt mijn laatste ogenblik terwijl de zwaluw hoog vliegt en laag o groot geheim je ontneemt me de adem terwijl ik zing…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Bij een goed hart mag je altijd aankloppen voor liefde het ontvangen van liefde het geven van liefde en een goed kloppend hart kan je zelfs altijd nog weggeven als jouw lichaam er niet meer om vraagt! Dat staat vast, leg het vast, dat is ook liefde!…

de paus wordt econoom Op kruistocht tegen het condoom Plukt er nog eens dubbel vruchten van ‘t is te waar om mooi te zijn En misschien doet het u pijn Of ‘t zou kunnen dat mijn lied u niet beviel Wie ‘t zich aantrekt past de schoen Want je kunt er wat aan doen Met op zijn minst een codicil Laten wij dus dames, heren, Toch vooral blijven doneren…

Een hersenziekte trof mijn eigen lief, En eerder in de tijd mijn arme moeder, Alsook mijn schoonzus en mijn tweelingbroeder, Geef aan de Hersenstichting asjeblief. Onnodig mij nog méér te motiveren Om deze week eens flink te collecteren.…

Als men straks aanbelt als u zit te eten, En u daarbij iets van gerammel hoort, Is het een collectant die u dan stoort, Eén van de Hersenstichting, moet u weten. Beleefd doch dringend zal hij u dan vragen Ook dit jaar weer uw steentje bij te dragen.…