Alle inzendingen over dood OR foto OR afscheid

Dagelijks zijn er doden te betreuren door het coronavirus. Afscheid nemen met geliefde personen kan en mag niet. Het is erg als een mens dit overkomt. Bij het afscheid nemen mogen maximaal een aantal mensen erbij zijn. Een waardig afscheid verdien je als mens, maar niet op deze manier.…

Mijn vader wil zijn vader niet meer zien Mijn overleden opa op foto of film Zo vergeet hij zijn dood misschien maar helaas ook zijn leven... Worden de levende jaren vergeten? En worden alle mooie momenten - het lachen, het stoeien en het keten - in één klap verdrongen door de dood?…

Je lost het op in water het niveau is niet gestegen Hier is het bewijs dat er ruimte is Het heelal valt in de inhoud van een emmer uit te drukken Mijn zielezijn is zo klein dat het altijd blijft de werkelijkheid zo groot de dood is maar de dood van wat stoffelijk blijkt Bij een foto van Willem Hoogduin…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

De kus als begin van de nacht en de verloochening door Petrus; heel het proces dat pijn doet tot de dood er op volgt; De dood van de Onschuldige, het afscheid van het Licht dit alles begint morgen maar Pasen gloort reeds.…

Lusteloos zak ik achterover in mijn kussen en bedenk wat ik in de brieven zal schrijven mijn allerlaatste geschenk Brieven aan mijn dierbaren naast mij leg ik ze klaar Stil, alleen in dit lege huis bij thuiskomst ben ik niet meer daar Niets heeft langer een waarde vergeef mijn ondankbaarheid, Heer Ik dank mijn leven af... ik…

afscheid Soms zit er even Teveel verdriet In ‘t leven De dood strooit dan Zo om zich heen Dat de scherven Van de liefde Zich niet verzameld weten En onheel blijk je dan Veel te weinig tijd te nemen Het afscheid behoort niet Zo snel tot het verleden…

Licht, jouw maan lacht sterrewit, pure liefde vangt het zwartste zwart jouw laatste nacht Gekist, blank eiken leven in ringen sterk en krachtig jouw laatste reis Ooit, die foto ja, rode langstelige rozen bloeien langer dan jouw afscheid dag lieverd ...…

Je foto, geprint in mijn hoofd, Zie ik steeds als ik mijn ogen sluit Alleen aan jou denken geeft me moed om verder te leven Die steek in mijn hart van toen we afscheid namen kan ik alleen genezen door weer bij jou te zijn Door liefde omgeven wil ik zweven naar een plek waar ik alleen met jou kan zijn Waar ik mijn gevoelens met…

je bent openbaar je lach is onbegrensd met mijn herinneringen wat jij zo had gewenst nu je straalt in het licht voelen de fases hard met de deksel nu dicht jouw verlichting voelt teder met het zicht op jouw foto tekent jouw glinstering met glans op het voeteneind…

de avond valt en ik in slaap elke dag bijna dood doch, heel snood wakker ik mij de volgende dag aan om er toch maar voor te gaan elke dag ga ik dood afscheid in de dop eens sta ik niet meer op…

Hoe de man dichter na het einde steeds weer de dood beschrijft die dood in zijn gedicht naar adem snakt de laatste keer dit keer geen afscheid want hij zwijgt niet meer eerder ging het hem beter af…

Hart Hoe vaak nemen we niet afscheid in het leven Maar hoe weinig afscheid van het leven Het definitieve van het zien van het voelen Dat voelt als hard aan Als zo pijnlijk Zo verdrietig Maar de dood doodt niet het gevoel Het gevoel van houden van Dat gevoel mag blijven In je herinnering Een innige In je hart…

laatste afscheid vastlegt in de stilte aan de muur…

kille woorden op een koude dag een bleek, wit gezicht starend in het niets het einde was nabij de dood alles is nu voorbij niets lijkt nog te leven tranen oneindig veel betraande gezichten mensen op weg naar een kille, open plek een plaats om afscheid te nemen afscheid van een mens…

ze wilde het kind bij het afscheid omhelzen hij weerde haar af voelde hij iets aan haar nabije dood misschien de geur van afscheid ze had geen woorden het jonge kind evenmin het beroerde haar het kind keek niet om vergeefs zwaaide ze hem na verdwenen jongen ze ging naar binnen het huis was niet meer van haar een snik ontsnapte…

Een leven ,zo snel Geleefd,dat wel Afscheid tijd zat, Moeilijk is dat Tranen genoeg, Ik wou dat de dood jou oversloeg…

de dood brengt gedichten naar een sterveling ik ga met een schaal rond en collecteer het afscheid nog steeds van woorden en een vader steen en stilte harde sporen in huid en knieën en het dode leven van alledag uitgerend…

Ze hebben altijd naast elkaar bestaan, Maar nu brengt hen de dood tot slot tezamen: Nadat wij eerst van Derrick afscheid namen Is nu dan ook Horst Tappert heengegaan. Of zou diens dood ook onnatuurlijk zijn? Dat wordt dan nog een zaak voor Harry Klein.…

Soms bekijk ik nog haar foto Dan kijkt ze terug Zoals een mentor z’n leerling een moeder haar zoon een martelares haar goede zaak een kenner z’n materie een kind z’n speelkameraad, dan knipoogt ze een dartel katje van 90 jaar Dan kijk ik weg en zeg tegen mezelf "Het was eigenlijk gewoon maar m’ n grootmoeder" Een leugentje om bestwil…

Tussen verkleurde tierelantijnen staat de foto van een kind dat elke dag weer wordt gegroet met een brandend kaarsje ook na vijfduizend branduren is het gemis nog even jong alleen de foto meer verschoten en zijzelf steeds dichterbij…

Onze liefde geeft ons de prilheid Van de eerste zalige kus aan elkaar Het afscheid mag niet voorbij zijn Bij elkaar schuilen als de schaduw komt Onze liefde mag niet dood bloeden We kunnen samen deze zware storm aan...…

Geluid dat uit de foto's stijgt Kale plekken binnen het hoofdgordijn Wie er allemaal verdwenen zijn Tegen de lijmstokken van de dood gevaren Roekeloos, as, verstrooid verleden Stomme film zonder gebaren Naar de dood richt ik elk grijs kanon In de haven van Toulon. ----------------------------------------- uit: 'De dorst der havensteden…

achter hun eigen normen en waarden zijn niet meer wie zij zijn geweest Afscheid genomen van een dode die nog niet gestorven is.…

Zwijgende stemmen delen de vergevende stilte met gebaren die een vriendschap beloven in het wakende moment van afscheid en de dood die alleen in woorden en graven op hun wacht…

pijn is niet erg pijn is pijn dood is erg en onomkeerbaar dood is afscheid nemen en weggaan van alles wat je kent naakt een onbekende weg inslaan alles achterlaten uit je lichaam stappen om dood te gaan heb je vertrouwen nodig je durven overgeven aan vreemde armen de weg terug vergeten…

Zij was al dood voordat ik was geboren. 't Is daarom dat ik haar nooit heb ontmoet. Haar foto breng ik elke dag een groet, want dat portret kan mij intens bekoren. Ik heb dan straks geen vel meer op m'n been maar toch kan ik postuum eroverheen.…

't Afscheid is nabij dat weten we allebei ogen zoeken en vinden handen die ooit beminden 'n Laatste zucht ik ren en vlucht naar 't niet weten 't vergeten De lichamelijke pijn maakt me oh zo klein 't verdriet dat niemand ziet Uitleg onnodig woorden overbodig 'n foto, 'n brief oh, ik had je zo lief ...…