Alle inzendingen over dood OR herinnering

herinner jij je onze wereld binnen de wereld nog? mijn geboorte met je herhaalde naam na je vroege dood? de lege plek die we innamen in de schaduw van elkaar? herinner jij je nog dat we samen zowel verschenen als verdwenen? onvoltooide kinderlevens wiegend op een dunne tak onze wereld binnen de wereld…

De Dood is Niet Het Eind al wat leeft, sterft, vergeet zal immer bloeien onverholen begeleidt door tekens op een graf herinnering zal nimmer wijken al wat jij gaf, nam en bracht jij jij bent leven jij bent de Dood leven is de naam die jij bracht…

Ik wilde een gedicht gaan schrijven Het vreselijkste ooit Voor als jij dood zou gaan En niet meer bij ons kon blijven Ik wilde een gedicht gaan schrijven Het vreselijkste ooit Voor als jij dood zou gaan Dat gedicht is nog lang niet af Zodat je nog even bij ons kunt blijven In onze mooie herinneringen…

De vervaging aan hun herinnering is nu bijna dood. Hun gezichten zijn nu nog slechts vage schimmen. Hun gemis een signaal van een mogelijke dood.…

wanneer gelatenen met langgerekte schaduwen de dood met een vleugje tederheid lijken aan te raken hun spraak tussen de oude grafstenen verwaait draagt heersende stilte de tranen van herinneringen…

van dood…

'Ik ga dood' sprak ze met onvaste stem en keek me aan alsof ze de dood al voor haar ogen kon zien alsof ze haar blik vast wilde klampen in mijn herinnering alsof ze hoopte dat als ze het verteld zou hebben de angst met de woorden haar mond uit zou vloeien fout.…

ons scheidt van het leven en jouw bed plaats maakt voor het graf, of het mijne ik wil niet bang zijn want ook na de dood is er leven tot we verdwenen zijn uit de herinnering maar dat zal nooit gebeuren want herinneringen sterven niet…

rasse schreden terugkerend de indruk van gisteren, dag dagend herinnering de navelstreng ontworsteld lachend het leven tegemoet al die jaren toekomst naar een eenduidige dood ik vrees dat ik mijn sporen heb nagelaten…

om mij heen spreken de woorden van herinnering toen ik jong was een andere wereld in een verre tijd ze zwegen tot hun uur geslagen had eindeloos vertellen ze nu van toen over liefde en dood de dingen herleven als mijn heden een ver verleden wordt…

na een lange tijd van stilte overwon ik de droefheid, schraapte ik vergeten woorden bijeen en ving, vaak vergeefs, afgedwaalde herinneringen had ik het verlangen onvindbaar opgeborgen ik ben het intermezzo tussen het niets en de dood…

Daar gaan ze weer: de velen die de doden gaan bezoeken met licht en bloemen, met herinneringen en droefheid groots en teder. Maar wat is dood zijn: leven in een ander zijn, een niet meer uit te leggen verband, een geheim dat aanhoudt groots en teder.…

Eeuwen geleden leefden dezelfde mensen met gelijke gedachten Wat is er van hen overgebleven behalve de herinneringen van enkelen ? De mens droomt echter van roem Naambekendheid over zijn dood heen Er bestaat een levensverzekering, maar de dood kan je niet ontvluchten.…

Er is leven en dood, verdriet en vreugde aantrekken en afstoten... In al die tijden leerde ik wat geloof is. Tussen al die prevelende mensen van de afgelopen eeuwen, zochten véle zielen naar zingeving. Waarom mensen bidden, en wanneer, hoe? Graag ontvang ik in mijn leerproces antwoorden. Mijn levenslust maakt me niet moe, integendeel.…

Voor Anton Licht dat in ontelbare Kleuren uiteen barst, Dwars door het donker heen, De nacht verjaagt tot Achter de horizon En met de saaiheid van Alle dag korte Metten maakt, Vreugde die voor Het oprapen ligt Het nieuwe leven wacht…

geduld is de kunst van het hopen ik hoop dat je mijn geduld niet te lang op de proef stelt…

op de kade van de haven naar de overkanten tijd staren ogen verlangend naar de dagen van toen die hun verhalen vertellen van vele momenten samen als man, vader en vriend die ons hart nu fluistert…

tussen de vele mooie foto's aan de muur van herinnering hangt een foto van de haven waar ooit wij herenigd worden In de innig eeuwige omarming van de eindeloze geschiedenis die wij samen maken mochten…

zijn vraag ik niet meer waarom ik koester dan de herinnering aan onze mooie jaren samen…

Duizend monumenten langs de weg herinneren ons aan de duizend doden, de slachtoffers die ons dit jaar ontvloden, voor wie ik dagelijks een bloempje leg. Die trieste monumenten in de berm die vormen op den duur vanzelf een scherm.…

Nu na al die jaren nog steeds pratend met jou tijdens maandelijks bezoek, wroetend in je aarde Fluisterwoorden stijgen God mag weten waar Herinnering als lood maar voelend liefde sterker dan de dood…

Ik heb mijn huid beschilderd Met symbolieke plaatjes Zelf gekozen Gevuld met pijn Om te herinneren Wat er was Het met me deed En dat het nooit meer Zo zal zijn Merktekens Uit het verleden De ene klein De andere groot Ik koester ze Al vele jaren Mijn leven lang Tot aan de dood…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

zie verstoord niemandsland en sterf de duizend doden rust werd hier geacht, want menig troost geboden 't respect bruut verkracht in onherstelbaar aanblik deze doden wreed veracht maakt verdriet dubbeldik op hemelse gang van rouw werd herinnering gezoet zerken nu ontzield en grauw overspoeld door zondvloed welk hart kan dit verkrijgen…

zei de Dood…

Een windvlaag, een knal tegen het raam, kijkend naar buiten zie ik nog net, het beestje zijn laatste klap wiek slaan, dan stort ie ter balkon. Geen terreur maar domweg de storm.…

Na de uitleg, van de ondernemer, werd het eventjes stil, of er nog mensen wilden spreken? Ik zei: ja ik wil. Opnieuw werd het na geschuifel wederom heel stil. Ik keek de zaal in, waar drie mensen zaten slechts drie, die haar wegbrachten. Opzij kijkend naar de kist, zei ik: 't geen niemand wist: ze hunkerde naar aandacht, toen ze die niet…

Ik vraag je, blauwe lucht, met een diepe zucht En jou, volle maan, wat heb je met hem gedaan. En u, fonkelende ster, hij is weg, zó ontzettend ver. Ik vraag jou, mooi leven, wil je hem terug geven?…

Herinneringen leven voort omdat het leven ooit in jou geweest is de liefde en je altijd aanwezige lach is voor nu verdwenen en een echt gemis.…

Mijn Amsterdamse perioden meet ik als vanzelfsprekend af aan onvergetelijke doden om wie ik onvergeeflijk gaf.…