Alle inzendingen over dood prikt door illu

uren van onbegrip warme tranen die zich dan nog wegen banen worden dagen weken jaren van op automaten stromen die tere insteken weg drukken om op de weg verder te gaan volwassen en bevangen de zekerheid blijft het moment zal weer komen dichtbij zullen we weer zijn voor we ooit verstommen dat we elkaar verstaan tot je op een dag verstijfd…

Als je denkt: "ik ben verslagen", is de nederlaag een feit. Als je denkt:ik zal niet versagen", win je op den duur de strijd. Als je denkt: "ik kan het niet halen", is de tegenslag op til, want het overslaan der schalen, hangt voornamelijk af van wil. Moedelozen gaan ten onder, door hun twijfel, door hun vrees. Vechters winnen, door…

de namiddagzon prikt door de berkenblaadjes kietelt mijn pruillip…

Het vangnet vangt de woorden striemend uit de lucht, doodt ze en prikt ze vast daar waar geen leven is, midden tussen dode vlinders ongeliefd, hun tinteling verloren.…

de nacht prikt nog in je ogen als de dag al kleur bekent…

al is het dan tijd voor lengende dagen de bomen rillen in een wind die nog steeds met winterse angels prikt…

Ik werd net wakker en jij lag naast me. Hoe kan dat nou? Het verbaast me. Al jaren geleden ben je heengegaan, Zodat ik alleen in het leven kwam te staan. Maar nu je hier bent voel ik je warmte weer tegen mij aan. De oude tijd doet mijn gevoel herleven. Ik ben weer terug in mijn eerdere leven. Je praat en je kust en je lacht. Net als toen in…

Warempel ik sta op de drempel der volwassenheid Maar ik weet wel beter Onderhuids prikt reeds de eerste mee-eter.…

Wat ik had weg te snoeien was ik, dit koude, dienstdoende masker dat liefde bewijst, zonder rust, dit dode hart, bang van je lippen, dat nooit is wakker gekust. ---------------------------- uit: 'Naar de aarde', 1998.…

je schermde stak en prikte in de aanval riposteerde en vertikte in de slag te stoppen toen je mijn bloed vloeien zag ik schermde me af koos stappen terug striemen op mijn rug de degen zwiepte tomeloze woede kwaadheid die ik niet meer kon vergoeden we schermden duel totdat de bel zijn ronde luidde we wilden geen van beide dood…

Hij wil het niet delen met wufte kamelen maar prikt rond zich als een cactus-plant.…

Door een punaise Begon de hele polonaise Toen die haar prikte En zei zich verslikte In haar patatje mayonaise Om erger te voorkomen Had ze beter niet mét maar zonder genomen.…

Ik hield mijn handen open voor jouw tranen en wiegde je zachtjes als de zee en op de toppen van het duin stond de dood te grijnzen we liepen er voor weg wij twee ik hield je hoofd gevangen aan mijn borst zodat je niet kon gaan het zout van tranen prikte op mijn huid we hadden nog een lange weg te gaan en achteraf was het…

Op mijn vensterbank leeft een man van cactusbladen Al vele jaren wacht hij daar tot ik hem zie Dan raak ik even vingerzacht zijn naaldenjas en vraag hoe het hem gaat Maar hij zegt niets hij prikt…

Waarderen luistert heel goed Naar mensen respecteren En in de veelheid van hun zijn De juiste waarde eren Ik zag een roos en voelde Hij prikte mij tot bloed Toch was het dat ik voelde Jij roos geurt vreselijk zoet Ik zag zovele zoete kruiden Die normaliter dood inluiden Bij mij bluste de zere wonde In lachen en een goede daad Zo ben…

Door bommen zijn al zestienduizend dood Maar nu worden de vluchtelingenkampen Getroffen door een reeks van trage rampen De kans dat cholera uitbreekt is groot Het zal geen oorlogszuchtige doen zwijgen Ze kunnen allemaal de klere krijgen…

Noordenwind oud en bleek je ruikt naar hars je prikt met naalden. Noordenwind de bomen kraken maar je bent te laat, te laat! De winter ligt begraven onder kersenbloesem.…

De spits prikte ooit in het vlies van de hemel. Er lekt nog wat licht uit het gaatje De treurwilg verbeeldt zich fontein. Zij heeft meer weg van een paard. Er slapen doden onder haar manen. Hier woont de man met de schaar, hij knipt de wereld in stukken en lijmt haar.…

verhalen vertaal je liefde het zaad van voorjaarsbloemen verspreidt zich door de wind, alsof je de dood hoort fluisteren.…

' Dacht het beest dat in het vlees Van de verschrikte Glennis Grace Zijn angel prikte, aan de Dnjepr Zouden die onmogelijke dromen Nu wel of nu juist niet zijn uitgekomen?…

Wat kereltjes met zakelijk talent Vervaardigden een pop van Sarkozy En prikten die met breinaalden bien cuit Tot ongenoegen van de president Die zelf zijn griepprik steeds had uitgesteld En door het kort geding nu werd geveld…

Betoverende ballen aan een stok tonen hun kleuren in het heldere licht Zij zweven door de lucht en dansen op en neer; het lijkt zonder gewicht Dan prikt een punt in 't midden en spat een droom in mijn gezicht…

jouw afscheid maakte geluid er knapte iets ik voelde je zwaai krakend in draai het grint knisperde tot de tegels kordaat tikte je weg liet me staan geluid prikte stilte ijskoud in mijn huid…

rode rozen zomaar vielen op de mat hoort de postman zingt weg Ik geef je ’n roosje mijn Roosje Conny Vandenbosch Negentien zus en zoveel Alles vergeelt gaat dood Alleen de klank Die blijft Weisst du die Rose, die Du mir gegeben?…

Het nieuwe hemd prikt mij en schuurt Alsof ik naakt lig in het gras. ’t Is of ik nooit zo levend was Als nu de dood loer in de buurt. Soms siddert onder mij de vloer. Hoog boven mij beweegt een touw. Ik snik en stamel: vive l’amour! En kreun woestbang: vervloekt, o vrouw.…

Enkel de gek wijkt niet voor zijn venijn De tong die zich in steekvlammen vertakt En toch heeft hij gelijk Want als je een naald door zijn schubben prikt Lost hij als een plastic pop Tot er van dat belachelijk lijf Van klauw tot getande kam Niets rest dan een prop…

iedere stad een eigen vijgennmat gerezen namelijk de vraag naar fruitig sap uit man dagelijks uit tap schuimend in kraag ingebracht door het ledenbestand dat prikt tot het klikt en de bol knikt: het is mooi geweest…

het was een smeulende dag toen de bruine moeraskrokodil met opengesperde bek het zoete water inschoof insecten krioelden boven het water geen mug prikte een gaatje door de oorverdovende stilte niemand vroeg zich af wie hij was…

Een brok schoot in mijn keel, Machteloosheid schoot naar mijn handen, En tranen prikten in mijn ogen. Nooit geweten, Dat het leven zo hard kon zijn.…

Zilt trekt in distels helm ritselt en prikt bijna loopt hij op zee Grasduinend met vlak onder zijn voeten loerend het grondsop al Zo wankel is het evenwicht van deze en iedere wandelaar. ------------------------------------------- uit: 'Achter de rug', Gedichten 1960-1990.…