Alle inzendingen over doodstil

Als het stil wordt om je heen, niet doodstil maar gewoon stil, dan ineens moet je die stilte doorbreken, om te laten weten, ik ben er nog, weliswaar niet zo frequent, maar ik ben er wel, zolang jij er voor mij bent!…

Als het stil wordt om je heen, niet doodstil maar gewoon stil, dan ineens moet je die stilte doorbreken, om te laten weten, ik ben er nog, weliswaar niet zo frequent, maar ik ben er wel, zolang jij er voor mij bent!…

Het strand was stil en bleek ik zat doodstil en keek naar de blauwe rimpeling - er was ook windgezing. Ik wist wie naast me zat witrokkig en ze had roosrood het glad gezicht - er was ook veel zonlicht.…

De vijver ligt doodstil over het water trekt een laatste rimpeling De bomen staan roerloos door de toppen gaat een zachte fluistering Een bleke zon klimt traag de nevel in en wordt zo herinnering…

In doorsnee woont men op het platteland met meer tevredenheid dan in de stad. Voorzieningen zijn misschien niet je dat, maar rust en ruimte heeft de overhand. In Drente zegt men in zijn schommelstoel: Het is hier helemáál geen dooie boel!…

Daarom gedenk ik, dank ik ben ik even dankbaar stil ben ik graag 2 minuten doodstil!…

doodstil water dan plotseling vanuit het niets rimpelingen kringen gevolgd door een steen die uit de diepte lijkt gelanceerd in een fraaie boog komt hij terug in de hand langs de rand van 't diepe water…

Ik kom weer voorbij die beuk een lange sleuf een slanke holte in zijn stam in zijn kruin azen kraaien doodstil een handvol eekhoorntjes nesten hier rennen gehaast een koers op leven en dood…

rijendik stond doodstil op de wal te kijken de adem ingehouden toen hij opdook voor de laatste keer geen luchtbel meer om te ontsnappen de golven kringen weer gebogen is hun gaan het dood door schuld te lezen in de ogen…

Zwaar is het zwerk boven de onbestaanbare gepentekende silhouetten Ik betast de lome lijnen van deze fantoombomen uit een verloren Oriënt doodstil verwoorden ze wat onuitspreekbaar is Met gesloten ogen verlaat ik het veld van verbeelding met deze momentopname voor de eeuwigheid.…

Het scheuren van de laatste fundamenten… Daarna werd in Doodstil niks meer gehoord. De NAM die er naar aardgas had geboord “Vergoedt de scha tot op de laatste centen.” Maar laat een schade nimmer nooit bepalen Door één die ook die schade moet betalen.…

de bomen fluisterden die avond in het maanlicht stonden zij statig en zongen zacht een lied van liefde en verdriet en geheimen doodstil stond hij daar, zijn hoofd schuin, hoorde hen verbaasd dat de bomen wisten alles wisten… was dat niet wonderlijk ?…

Er zwieren berkenpollen door de lucht Saharazand en fijnstof uit het oosten Terwijl wij op de vroege lente proosten Loert er gevaar bij elke diepe zucht Blijf doodstil zitten op uw canapé, Gelukkig heb ik daar geen moeite mee.…

doodstil de huivering die waart door het land dat ons ooit zo vertrouwd was... vertrouwen iets van weleer waarop wij destijds konden bouwen…

Zonder een geluid te maken, doodstil dus, stak ik voorzichtig mijn rechterhand in de jouwe, je antwoordde. Zelfs in je slaap bleef je van mij houden.…

Die nachtelijke kattenescapades Zijn vele vogelaars een doorn in 't oog Geen grutto, leeuwerik vliegt meer omhoog Maar blijven weg of doodstil in de Hades Jazeker, ook de poes van Midas Dekkers Vindt kool- en pimpelmezen echt iets lekkers!…

mijn schaduw volgt je tussen bomen struikel ik sneller dan ik ooit zal kunnen lopen, ren je ik weet niet waarheen ik wil een schaduw volgt me tussen bomen doodstil wachten tot je roept mijn schaduw mengt zich met jouw duister tussen bomen struikel ik…

censuur maakt verzwegen gedichten teder als het eerste loof aan bomen na een lange winter ogenschijnlijk nietszeggende woorden die teneinde raad van zich doen spreken in doodstil duister zoals geluk bij het ochtendgloren kan zijn wanneer je ziet dat er een gedicht is geboren…

Ik ben van jou die ik bemin Ik ben van jou die zwijgend stil Door alle dagen Gedichten wee en schande draagt In de bundel van poëzie Verberg ik mezelf Daar leef ik daar adem ik Mijn gedichten sneeuwen langzaam Als een blues als twee akkoorden Die in het verleden doodstil drijven…

Wervelend komt de wind klaar strijkt neer een musje doodstil gelaten neergedrukt met opgeblazen veren het kent waar anderen nog zoeken zijn plaats in het heelal komen en gaan leven om leven dood om dood waarschijnlijkheid met eigenwaarde een ritueel.…

De akker ligt doodstil in zichzelf te zijn. Licht herbergt schijn de horizon verliest zich in haar ogen. Ver voorbij verlangen neigt het riet naar de schittering van een rimpelloze breekbaarheid. De dag ontwaakt, raakt mijn huiverig geweten maakt mijn wereld klein en ongelogen.…

in mijn droom was het zomer we liepen door de hoofdstraat van een slaperig dorpje in het zuiden van Frankrijk waar 's morgens een vide-grenier was geweest het was er doodstil en aan de zonkant van de straat trilde de huizen in de hitte laten we wat gaan drinken stelde ik voor maar toen ik ontwaakte had ik nog dorst…

de winterlucht verfriste hard, vluchtte als tocht door deze kamer overgegleden liefde bleef doodstil geïncarneerd, bleef als het licht na zonsondergang zonder lang te twijfelen achter..…

in gemeten passen ligt het geluid van het verleden ik leg ze tussen jou en mij, ’t gehuil bleef in de afstand bewaard en nu ik te oud voor toekomst word duidelijk en doodstil vraag je of ik mezelf wil verlaten; de duur onuitgeschreven maar wil je mij dan vasthouden nog voor de winter verminkt het leven of dat wat als zodanig klinkt…

In de tempel van het woud tussen beuken bruine kathedralen doodstil mijmerend fluistert het lover onhoorbaar het geheime verhaal van regendruppels de dromen van de wind En over de wijde heuvels verborgen valleien lome rivieren zeilen zwijgend de wolkenschepen met boven hen het verre niets het lied van oneindigheid…

waar groot hoefblad groeit is de oever verdwenen daar schuilt de kikker als de avond valt en de bloemen zich sluiten danst de mug zich warm lisdodde kijkt uit langs weiland en waterkant doodstil vlucht een vis nauwelijks merkbaar drijft het waterlelieblad maar de tijd verstrijkt ------------------------- uit: 'Bladeren', 2007…

In een hinderlaag,om ons heen de angst,met mij in het midden, labyrint met een denkbeeldige lijn, doodstil en algemeen, moet een andere weg te vinden zijn, verging de wereld niet toen ik sliep, een paradigma van de gebroken schijn, die emotie even los te laten, tot een aangeboren moed mij riep, de essentie een nieuw tijd, de strijd met…

'waar denk je aan' ergens op de vloedlijn tussen waken en vergeten een moederstem die gebiedt, 'kom niet te laat voor 't eten' een geur, een kleur flarden uit losse herinnering een vloeibaar moment binnen omrankte muren van een doodstil ding stil, de klok is verjaard een doof beeld dat mij aanstaart…

jij herfst met jouw verdriet van sterven jij bent zo mooi zo echt als ik je zie wil ik me voor eeuwig in je schoot werpen om eindelijk veilig te zijn ja herfst jij bij jou wil ik zijn omringd door jouw bladeren je geurende kleuren alsjeblieft, herfst mag ik me in jouw schoot werpen ik zal heel stil zijn doodstil…

Ringelende fietsbellen vrolijke stemmen rijkelijk vloeiende wijn en klaterend gelach toch is het stil doodstil op deze zomerse dag in het Vondelpark muziek galmt maar mist mijn hart jouw aarzeling is eindeloos toch blijf ik de toorts dragen voor jou geef nooit op lief zolang de zon ondergaat hier in ‘t…